Ταξίδι στο άγνωστο

Λέω να φύγω ένα πρωί να πάω σ’ άλλη γη ίσως και σ’ άλλο γαλαξία.
Λέω στη σκούπα μου ν’ ανέβω και σαν μια μάγισσα καλή στα ουράνια να εκτοξευτώ.
Λέω να πάω να διαπραγματευτώ ίσως να κλέψω και τη συνταγή το βότανο για την καλή ζωή.
Λέω εξωγήινη να μασκαρευτώ μήπως και ξεγελάσω το Θεό και μπορέσω να εισβάλλω στο κενό.
Εκεί που τελικά θα προσεδαφιστώ λέω να ψάξω για πολιτισμό μήπως και βρω κάτι καλό.
Λέω να φύγω ένα πρωί και πριν προφτάσει να ‘ρθει η άλλη αυγή να ‘χω γυρίσει πιο σοφή και με το μαγικό μου το ραβδί ν’ αγγίξω τον πλανήτη γη και με μιας να μεταμορφωθεί σε Καλλιρρόης αστείρευτη πηγή.

Απρίλιος, 1993

Αν μπορούσα...

Αν μπορούσα θα στα χάριζα όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού να φωτίζουν κάθε βήμα και κάθε σκοτεινή σου σκέψη.
Θα σου χάριζα της θάλασσας τα βάθη να σε ταξιδεύουν στ’ όνειρο και να ξεπλένουν της ζωής σου το πικρό το δάκρυ.
Θα σου χάριζα τις βουνοκορφές ν’ αγναντεύεις τις κοιλάδες κι όλες τις πλαγιές.
Αν μπορούσα θα στη χάριζα τη γνώση τη λυτρωτική που ισορροπεί τη σκέψη.
Αν το είχα θα στο χάριζα τ’ αθάνατο νερό να σου γιατρεύει κάθε πόνο και καημό.
Μα είμαι τόσο δα μικρή που δεν μπορώ παρά να σου χαρίσω, παιδί μου, της ψυχής μου τον παλμό που αδιάκοπα σφυρηλατεί την πέτρα που λέγεται ζωή.
Κάθε σκέψη και σφυροκοπιά, πρώτα να νοιάζεστε για τα παιδιά.
Κάθε ήχος και κραυγή, να λατρεύετε τη φύση.
Κάθε χτύπημα και προσμονή.
Αν το είχα θα στο χάριζα το βοτάνι της αιώνιας νιότης.
Αν το ήξερα θα στο έλεγα το μυστικό της αιώνιας ευτυχίας.
Μα είμαι τόσο δα μικρή που μόνο μπορώ να σου χαρίζω στη ζωή τη δύναμη που εσύ μου δίνεις, παιδί μου, και τη γνώση από τα λάθη που εγώ έχω κάνει, παιδί μου.

Όμορφη Ασυμαντότητα

Απαλά κι ανάερα σαν πέταλο λουλουδιού
άνθιζαν και μαραίνονταν
τα χρόνια της φευγάτης νιότης
κι εκείνη υπέφερε στα χέρια της ζωής...

Όμορφη ασυμαντότητα
που πίστευε σε αθάνατους αστερισμούς
πόσο πικρή ήταν η γεύση της ζωής...

Τσακισμένη από την απόγνωση και μοναξιά
τις διανοητικές ακρότητες κι αφορισμούς
τους ημίθεους του έρωτα -βαθιάς οδύνης κι απορίας-
φόρεσε το ρόλο της αξιοθρήνητης απούσας
και ξετυλίγοντας το ηλίθιο κουβάρι από λάθη
αντίκρισε το μολυβένιο χάραμα με τα μαύρα μάτια της μάσκας
και σαν αδύναμο και γέρικο άλογο με θανάσιμη χλομάδα στο πρόσωπο
ξεπρόβαλε και πάλι... όμορφη ασυμαντότητα της ζωής τη μάχη να πάρει.

Ιούνιος, 1993

Γράμμα στην Αγγελίνα

Αγαπημένο μου παιδί γλυκό της φύσης πλασματάκι,
άρχισες το δρόμο της ζωής ν' ανεβαίνεις
σε παρατηρώ καλό μου κοριτσάκι τη ζωή να τη διαβαίνεις.
Κράτα το κεφάλι σου ψηλά
χαμογέλα στη ζωή και στα παιδιά.
Αγαπημένο μου παιδί,
η γη είναι σφαιρική και η πορεία κυκλική.
Όλα θα τ' ανταμώσεις στη ζωή.
Αν δεν ανταμώσεις λύπη τι θα σήμαινε χαρά...
αν δεν ανταμώσεις πόνο τι θα σήμαινε γιατρειά...
Δύναμη σου δίνει η λογική
το συναίσθημα ελπίδα
θάρρος η ειλικρίνεια η γνώση ισορροπία.
Τον άνθρωπο ν' αγαπάς
τη φύση να λατρεύεις
τον ψυχισμό σου να ερευνάς
την εργασία να γυρεύεις
τη ζωή ερωτικά να τη διαβαίνεις.
Κι όταν δεν θα 'σαι πια παιδί
μη το ξεχνάς...
πάντα υπάρχει μια καινούργια αρχή.
Αυτά είχα να σου πω, αγαπημένο μου παιδί.
Η ζωή είναι αστείρευτη πηγή
κι άλλα πολλά θα μάθεις και θα μάθουμε μαζί.
Σε φιλώ και σ' αγαπώ
η μάνα σου, παιδί μου.

Δεν ξεχνώ

Δεν ξεχνώ τη φρίκη του πολέμου
όσο κι αν προσπαθώ να ισορροπώ
δεν ξεχνώ την αδικία καλέ μου
κι εξακολουθώ ν' ακροβατώ..

Δεν ξεχνώ την ηλιοπόρφυρη μέρα
όσο κι αν προσπαθώ να δικαιολογώ
δεν ξεχνώ την προδοσία πατερά
κι εξακολουθώ ν' αμφισβητώ..

Δεν ξεχνώ το ατελείωτο κλάμα
όσο κι αν προσπαθώ να χαρώ
δεν ξεχνώ το αίμα μάνα
κι εξακολουθώ να πονώ..

Τ' απορημένα ορφανά μάτια
θα μου μιλούν για μοναξιά
οι άδειες αγκαλιές
σαν άσβηστες φωτιές
θα μου καίνε την καρδιά..

Τ' απομεινάρια του πολέμου
θα μου θυμίζουν ερημιά
ο δακρυσμένος ουρανός από ψηλά
θα μου μιλά γι’ απανθρωπιά
το χώμα θα μου κρατά συντροφιά..

Δεν ξεχνώ τον ξεριζωμό αδερφέ μου
όσο κι αν προσπαθώ να προσαρμοστώ
δεν ξεχνώ την πατρίδα ποτέ μου
κι εξακολουθώ να ονειροπολώ..

Δεν μπορώ να γαληνέψω ακριβέ μου
τις νύχτες κρατώ βάρδια στη ζωή
δεν θ' αντέξω να χάσω καλέ μου
ότι απόμεινε σε τούτη τη γη..

Ιούλιος, 1992