Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης
Φωτογραφίες από το αρχείο του.
Αν και πριν ένα χρόνο έλεγα ότι «ξόφλησα» τους.. «λογαριασμούς» μου με την Κατερίνα Βασιλάκου -γράφοντας με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον θάνατο της, καυτηριάζοντας μάλιστα την συμπεριφορά των νέων υπευθύνων του θεάτρου της, που έσβησαν το όνομα της από την πρόσοψη του, νομίζοντας ότι έτσι μπορούν να σβήσουν και την 40χρονη προσφορά της στο θέατρο- τώρα που πλησιάζει η 11η επέτειος από τον θάνατο της [4-7-2001] δεν μου πάει η καρδιά να μην την θυμηθώ, να μην γράψω για εκείνη δυο λόγια και ας βρίσκομαι στα Γιάννενα για την συναυλία-αφιέρωμα στη μνήμη του μεγάλου Ηπειρώτη κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά..
Μαζί με την Κατερίνα πέρασα τα τελευταία οκτώ χρόνια της.
Τέσσερα χρόνια πριν την γνωριμία μας είχε χάσει τον επί 23 χρόνια σύντροφο της και συνοδοιπόρο της στο θέατρο, τον ηθοποιό Θανάση Μυλωνά, στα 51 του χρόνια.. Κάποιοι «επιτήδειοι» προσπάθησαν να σταθούν δίπλα της τα επόμενα χρόνια τάχα για να καλύψουν το επαγγελματικό «κενό» που άφησε ο Θανάσης.. Μόνο νέες συμφορές της έφεραν..
Παλεύοντας με νύχια και με δόντια το 1992 η Κατερίνα κατάφερε να φτιάξει το θέατρο «Πανελλήνιον» στην Λεωφ. Συγγρού και πάλι όμως κάποιοι που ήταν δίπλα της δεν φρόντισαν να την προστατέψουν από κακοτοπιές.. Από νόμους που υπήρχαν και εκείνη δεν τους ήξερε…
Η Κατερίνα ήταν μόνο για την σκηνή.. Να παίζει ρόλους να χάνεται μέσα σε αυτούς. Εκεί ήταν ο κόσμος της.. Επάνω στην σκηνή πέρναγε τις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, την γιορτή της, τα γενέθλια της, τις χαρές και τις λύπες της.. Δεν είχε άλλη ζωή.. Εκεί, στο σανίδι όλα!…
Δυο χρόνια πριν της «αρπάξουν» εκείνο το θέατρο ένας κοινός φίλος με γνώρισε στην Κατερίνα. Ήθελε ένα άνθρωπο να αναλάβει την διεύθυνση του θεάτρου της.
Όταν την πρώτο συνάντησα με κέρδισε αμέσως με το πάθος που μίλαγε, μ εκείνα τα λαμπερά μάτια της που έδειχναν την μεγάλη αγάπη της για το θέατρο..
Θα σας πω την αλήθεια. Πήγα σ εκείνο το πρώτο ραντεβού με μισή καρδιά.. Ποτέ δεν την «πήγαινα».. Δεν μου άρεσαν εκείνες οι ταινίες μελό που είχε κάνει με τον Νίκο Ξανθόπουλο.. Δεν ήταν από τους ηθοποιούς που αγαπούσα..
Με κέρδισε όμως αμέσως και βέβαια στα χρόνια που ακολούθησαν βλέποντας της να παίζει επάνω στην σκηνή, να μεταμορφώνεται στο ίδιο έργο -πχ στην «Δόνα Ροζίτα» που ανεβάσαμε στο Ηρώδειο το 1996- από ανέμελο κοριτσόπουλο στην πρώτη πράξη, σε γριά στερημένη γεροντοκόρη στο φινάλε του έργου, κατάλαβα πόσο μεγάλη ηθοποιός ήταν, πόσο «βάρος» είχε επάνω στην σκηνή αυτή η μικροσκοπική γυναίκα. «Βάρος» που δυστυχώς βλέπουμε σπάνια στους σημερινούς ηθοποιούς -τάχα πρωταγωνιστές- που βγαίνουν στην σκηνή και εκείνη φυσικά τους.. «καταπίνει»!..
Κατάλαβα σ εκείνο το πρώτο ραντεβού πόσο «πνιγμένη» ήταν η Κατερίνα με τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει με το νέο της θέατρο και πόσο ανάγκη είχε ένα άνθρωπο να σταθεί στο πλευρό της. Έβγαινα τότε και εγώ από μια μεγάλη περιπέτεια με την οργάνωση μιας συναυλίας που κάποιοι ήθελαν να καπελώσουν και να εκμεταλλευτούν και δεν τους άφησα. Και όπως ήταν.. «φυσικό» μου την έφεραν!..
Είμαστε τότε και οι δύο πολύ ταλαιπωρημένοι, απογοητευμένοι από τον χώρο και από πολλούς ανθρώπους του.. Αυτό μας ένωσε με την Κατερίνα..
Περάσαμε μαζί οκτώ χρόνια δύσκολα, με πολλούς αγώνες, πολλές πίκρες και λίγες χαρές.. Υπήρχαν εκκρεμότητες από το παρελθόν που δεν μπορούσα να βρω λύσεις, που δεν μας άφηναν να ασχοληθούμε αποκλειστικά με την δουλεία που αγαπούσαμε το θέατρο. Καθημερινό τρέξιμο..
Στον δεύτερο χρόνο της συνεργασίας μας της πήραν -με μπαγαποντιά- το «Πανελλήνιον» για να ακολουθήσει ένας αγώνας «δρόμου» που κράτησε πέντε χρόνια..
Πέντε χρόνια «παίζαμε» από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.. Από τα χωριά την Φλώρινας στην Κάλυμνο και την Τήλο, από την Αλεξανδρούπολη και την Σαμοθράκη στην Κρήτη και την Ζάκυνθο, από τα Γιάννενα ως την Χίο, από την Λήμνο και την Μυτιλήνη στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας, από την Κύπρο ως της Βρυξέλλες. Και όλα αυτά με ένα και μοναδικό σκοπό. Να μαζέψουμε χρήματα και να φτιάξουμε ένα θέατρο και να στεγάσουμε εκεί τα όνειρά της, που στην πορεία είχαν γίνει και όνειρα μου…
Ήταν η μοναδική ηθοποιός που ενώ εκείνο το διάστημα δεν είχε δική της «στέγη» έκανε συνέχεια παραγωγές. Ανεβάσαμε Λόρκα, Λούς, Ανούϊγ, Ξενόπουλο, Ουίλλιαμς, Τσέχωφ, Κοκτώ και «παίζαμε» χειμώνα καλοκαίρι από το «Ηρώδειο» και το «Λυκαβηττό» μέχρι σε χώρους που δεν ήταν θέατρα, σε αίθουσες σχολείων, σε στρατόπεδα, σε πλατείες, σε γήπεδα.. [θυμάμαι σ ένα χωριό της Φλώρινας παίξαμε σε αίθουσα δίπλα από την εκκλησία όπου κάνανε τα.. μνημόσυνα!!]
Και πάντα με ίδιο στόχο, την απόκτηση στέγης…
Και αυτό το καταφέραμε λίγο πριν το 2000. Μια παλιά ξυλαποθήκη στα εγκαταλελειμμένα στενάκια του Μεταξουργείου με τους κάθε λογής μετανάστες, έγινε το Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου». Δεν ήθελε να του δώσει το όνομα της, εγώ επέμενα λες και κάτι ήξερα…
Στις 10 Φεβρουαρίου του 2000 εγκαινιάσαμε την κεντρική σκηνή με το έργο του Λακλό «Επικίνδυνες σχέσεις». Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που η Κατερίνα έπαιξε στη σκηνή αυτού του θεάτρου..
Το καλοκαίρι του 2000 μας βρίσκει και πάλι στους «δρόμους» με παραστάσεις… Τα έξοδα του νέου θεάτρου «έτρεχαν»… Αυτόν τον «καημένο» τον Ξενόπουλο – την «Μαριτάνα» του – την παίζαμε για τρίτο καλοκαίρι!! Δεν υπήρχαν όμως χρήματα για νέα παραγωγή…
Χειμώνας 2000-2001. Η Κατερίνα έχει κουραστεί.. Δίνει για τρεις μήνες το θέατρο να παίξουν άλλοι. Σκηνοθετεί μία παιδική παράσταση και αρχίζει την προετοιμασία του έργου της Γιασμίνα Ρεζά «Ο άντρας που δεν τον περίμενε κανείς». Έφτασε ως την γενική δοκιμή. Το έργο δεν ανέβηκε.. Τα προβλήματα είχαν αρχίσει…
4 Ιουλίου του 2001 η Κατερίνα «έφυγε» για πάντα. Μαζί της έφυγα και εγώ για πάντα από το θέατρο που λάτρευα, που είχα την τύχη να ζήσω μέσα σ αυτό με ανθρώπους σημαντικούς όπως η κα Αλίκη – η κόρη της Κυβέλης – ο Μάνος Κατράκης, η Τζένη Ρουσσέα, η Ελσα Βεργή και άλλους πολλούς, μα πάνω απ όλους με την Κατερίνα Βασιλάκου..
Ήθελα γι αυτό το σημείωμα να βρω κάποιες φωτογραφίες από την 8χρονη πορεία μας στο θέατρο.. «καθ οδόν»! Στιγμές που κατέγραψα με την φωτογραφική μου μηχανή. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν είχα μέχρι πρόσφατα ούτε μια φωτογραφία με την Κατερίνα.. Εκτός από παραγωγός, ήμουν και φωτογράφος και διαφημιστής, πολλές φορές και τεχνικός σκηνής και ταμίας και ότι άλλο βάλει ο νου σας προκειμένου να κάνουμε οικονομία.. Όπως οι παλιοί «εργάτες» του θεάτρου που έκαναν τα πάντα…
Κάποιος ηθοποιός μου έδωσε τελευταία μια φωτογραφία μου με την Κατερίνα. Ήταν στα τελευταία γενέθλια της. Δεν την είχα δει ποτέ πριν..
Ήταν 25 Νοεμβρίου 2000, στην πρόβα του τελευταίου έργου – «Επικίνδυνες σχέσεις» – σ ένα χώρο που μας είχαν παραχωρήσει – το θέατρο ακόμα ήταν γιαπί- της πήγα μια τούρτα με κεράκια που τα έσβησε εκεί, ανάμεσα στους ηθοποιούς του θιάσου της..
Αυτή ήταν η ζωή της Κατερίνας για σαράντα ολόκληρα χρόνια, όπως σας έλεγα πριν.. Η σκηνή και οι συνάδελφοι της ηθοποιοί!
Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται – αν υπάρχει «κάτι» μετά το.. φευγιό μας…
