Κάποιες παλιές, γλυκές αναμνήσεις.
Καρδιά μου το ξέρω πως θες να κρατήσεις
Γιατί είσαι μαζί τους σφιχτά ζυμωμένη
Αγάπης φιγούρες που σ’ έχουν δεμένη.
Τα πρώτα σκιρτήματα, αγγίξαν δειλά
Στα πρώτα τα βήματα, της καρδιάς σου τα φύλλα
Ανέμελος έρωτας γεμάτο ζωή
Που η σκέψη του φέρνει, γλυκιά ανατριχίλα.
Ήτανε τότε, σταγόνες με βάλσαμο
Στη φλόγα που σ’ έκαιγε της εφηβείας
Και τώρα που ήρθαν τα ώριμα χρόνια
Την δίψα δεν έσβησαν της νοσταλγίας.
Ακόμα κι ο πόνος ενός χωρισμού
Μπορεί να βγαίνει μέσ’ απ τα στήθη
Μ’ ένα χαμόγελο που αχνά ζωγραφίζεται
Γιατί δεν πέρασε ποτέ του στην λήθη.
Κι αν τότε σε πόνεσε και στάλαξε πίκρα
Και δάκρυ ατέλειωτο τον είχες ποτίσει
Σήμερα νιώθεις βαθιά ευτυχισμένη
Για κείνα τα όνειρα που εσύ είχες ζήσει.
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε η Ντόρα Μανατάκη, την οποία και ευχαριστούμε πολύ! Δείτε το blog της Ντόρας, Dora Manataki – Μουσική, διήγημα, ποίηση, αγαπημένα – Ντόρα Μανατάκη, κάνοντας κλικ εδώ!
