Θυμήσου με Κύριε, όταν Έρθεις
Ταπεινός και ανάξιος δούλος
ήμουν και κακός επιστάτης
Σε σένα ελπίζω Κύριε να με λυτρώσεις
Μη με αφήσεις στο σκότος μου
μα φώτισε τον νου μου να σε καταλάβει
Την οδό Σου να κατανοήσω, ευλόγησε
τα ασύλληπτα της σοφίας Σου ευδόκησε
τα απροσπέλαστα της λογικής ξεδιάλυνε
Κατευθυνθήτω η προσευχή μου, Πατέρα
ως θυμίαμα να φτάσει στον Θρόνο σου
να εξευμενίσει τον θυμό Σου
Γιατί πολλές φορές σε πίκρανα
με λογισμούς υπερηφανείας
σαν εκείνο το βδελυρό φίδι
Μην με απορρίψεις Δέσποτα
κάθε σκέψη να σε φέρω στα μέτρα μου
μην την λάβεις υπόψη Σου
Η αχαριστία έφτασε ως μίασμα
στον οίκο του πατρός Μου
μην επιτρέψεις να καταποντιστώ
Όταν θα αναστηθούν τα σώματα
άρπαξε με να δω το πρόσωπο σου
μη μείνω έξω του Νυμφώνος Χριστού
Το ποίημα αυτό, της Σοφίας Κιόρογλου, δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδεια της ποιήτριας για την οποία και την ευχαριστούμε πολύ!
