Εκδόσεις Λιβάνης, 2016
Σελ. 271
Το βιβλίο αυτό είναι μια ιστορία ανθρώπων και σχέσεων, μια ιστορία γεμάτη αλήθειες και ψέματα, όπως ακριβώς συμβαίνει στη ζωή μας. Η ζωή έχει έρωτα, αγάπη, πόνο, απογοήτευση, χαρά, τύχη, ατυχία, ελευθερία και φωτιά.
Ένας φόνος, ένα τέλειο σχέδιο, ένας βιασμός, ένα τέρας, μια προδοσία, μια τιμωρία, μία υποκρισία, μία δίψα για εκδίκηση, ένα κανάλι μίσους και απέχθειας, μία συγχώρεση και πάρα πολλά ψέματα.
Είκοσι χρόνια ψευτιάς, υποκρισίας, απάτης. Είκοσι χρόνια ο Νικόλας εξεπάτησε, χειραγώγησε και θυσίασε δύο γυναίκες, στον βωμό της εικόνας, της καλοπέρασης και του εγωισμού του…
Μια γυναίκα, που θεωρούσε φίλη η Χαρά, ομολογούσε πως είχε σχέση με τον άντρα της, κι απ’ όσο καταλάβαινε, σε λίγο θα ζητούσε και την κατανόησή της…
[grbk http://www.greekbooks.gr/petropulu-marina.person%5D
Η Χαρά, μετά από τόσα ψέματα, είχε δικαίωμα στην τιμωρία και στην εκδίκηση. Δεν ήθελε όμως να λυτρωθεί με εκδίκηση. Οι ευκαιρίες που είχε στη ζωή της είχαν χαθεί εξαιτίας της μάνας της, του Νικόλα, της Ελβίρας και σίγουρα της κακής της μοίρας. Ένιωσε τις αποθήκες της ψυχής της να ασφυκτιούν. Γεμάτες πεθαμένη προδοσία, πίεζαν την κλειδαριά του είναι της να σπάσει, να διαλυθεί και να ελευθερώσει παντού τοξικά υποκρισίας. Το κορμί της έτρεμε, και όχι από φόβο, μοναξιά ή θυμό. Ο σεισμός που τη συγκλόνιζε είχε χτυπήσει θεμέλια, το οικοδόμημα έτριζε, και αυτή ήταν υποχρεωμένη να αποφασίσει αν έπρεπε να μείνει, να φύγει ή να τρελαθεί. Τελικά είναι πιο εύκολο να ζει κανείς χωρίς μέλλον παρά χωρίς παρελθόν. Τι να έλεγε αυτή που δεν είχε ούτε παρελθόν ούτε μέλλον; Με άκυρο χθες και άδειο αύριο, τι αξία είχε η παρούσα στιγμή;
Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο συναίσθημα του κόσμου. Αλλά ο έρωτας μπορεί να τελειώσει, όπως τελειώνουν όλα τα όμορφα στη ζωή…
«…Άνοιξε την μπαλκονόπορτα διάπλατα, βγήκε στην βροχή και την άφησε να ξεβάψει όλα τα κρατήματα, τις αναστολές και τους φόβους της απ’ τη νερομπογιά της πλάνης και της αφέλειας. Τότε, σαν να ξύπνησε από βαθύ ύπνο, πέταξε από πάνω της τις κουβέρτες του γάμου, της ευπιστίας, των πρέπει και των υποχρεώσεων. Τότε, και μετά τη βροχή, μπήκε από το παράθυρο το ουράνιο τόξο και άπλωσε στον χώρο όλα τα χρώματα της μίας και μοναδικής ευκαιρίας αγάπης, που ίσως την περίμενε κάπου…»
Ποιος δεν περιμένει να δει το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή. Το θέμα είναι ποιος καταφέρνει να το δει και να το βρει μέσα του…
Διαβάστε το.
Η Μαρίνα Πετροπούλου κατάγεται από τη Σπάρτη. Μεγάλωσε στα Γιάννενα και ήρθε στην Αθήνα δεκαεφτά χρονών. Σπούδασε σχέδιο και διακοσμητική στη σχολή Βακαλό και ασχολήθηκε με την κεραμική και τη ζωγραφική σε ιδιωτικά εργαστήρια. Επίσης ασχολήθηκε με το εμπόριο, επάγγελμα που ασκεί μέχρι σήμερα. Άλλα έργα της είναι: «Σαν γλυκό του κουταλιού», «Λεκές από κόκκινο κρασί», «Το τανγκό της Δανάης», «Άδειες Κυριακές», «Το πέπλο» κ.α.
[grbk http://www.greekbooks.gr/petropulu-marina.person%5D
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Η Χαρά γέρασε στα δεκάξι της. Ο έρωτας που μπήκε φυσικά στη ζωή της πέθανε αφύσικα κι όχι από δικό της χέρι. Μετά την καταιγίδα της απογοήτευσης όμως η απάνεμη αγάπη του Νικόλα της έδωσε πίσω πολλά απ’ όσα είχε χάσει.
Μαζί του προχώρησε μπροστά, μέχρι που έμεινε πάλι μόνη και προδομένη απ’ όλους εκείνους που δεν είχαν όνομα πια. Μετά τη βροχή για ποιους τυχερούς άραγε βγαίνει το ουράνιο τόξο;
