Εκδόσεις Opera
Σελ. 524
Όταν ανακάλυψε πως η γυναίκα του τον απατούσε, ο Έκτορ Καστίγιο μπήκε με το γιο του στο αυτοκίνητο, λέγοντάς του ότι θα πήγαιναν για ψάρεμα. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Η αιωρούμενη πάνω από τον Βισκαϊκό Κόλπο γέφυρα Ρίκενμπόκερ μυρμήγκιαζε από νυχτόβιους ψαράδες που έγερναν στα κάγκελα κι έπιαναν κουτσομπολιό πάνω από μπίρες και καλάμια του ψαρέματος. Μόνο που ο Έκτορ δεν είχε φέρει σύνεργα μαζί του. Πήρε από το χέρι τον γιο του, τον Καρλίτο, που μόλις είχε κλείσει τα τρία του χρόνια, τον οδήγησε στο τσιμεντένιο παραπέτο και τον σήκωσε ψηλά κρατώντας τον από τη μέση. Το αγοράκι χαμογέλασε κι άπλωσε τα χεράκια του σαν πουλί, φωνάζοντας στον μπαμπά του ότι πετούσε, κι ο Έκτορ είπε «Ναι Καρλίτο, έχεις φτερά». Ύστερα ο Έκτορ σήκωσε τον μικρούλη Καρλίτο ακόμη πιο ψηλά και πέταξε τον γιο του πάνω από το κιγκλίδωμα στη θάλασσα.
Κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει. Οι νυχτερινοί ψαράδες νόμισαν πως ήταν οφθαλμαπάτη, όμως ένας εξηντάχρονος κουβανός δεν δίστασε κι όρμησε στο κατόπι του παιδιού πηδώντας με τα πόδια στα κατάμαυρα νερά του κόλπου, ενώ οι άλλοι ψαράδες περικύκλωσαν τον Έκτορ για να μην προλάβει να ξεφύγει. Ήρθε η αστυνομία, κι όταν πια όλα είχαν ειπωθεί κι όλα είχαν γίνει, διαπιστώθηκε πως ο μικρός Καρλίτο είχε σπάσει μονάχα την κλείδα του. Όλοι περίμεναν ότι ο Έκτορ Καστίγιο θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή, όμως εκείνος αυτοκτόνησε αμέσως μετά την καταδίκη του.
Δεν πραγματοποίησε τη μόνιμη απειλή του να κρεμαστεί από το κυπαρίσσι της μπροστινής αυλής, όπως δηλαδή είχε επιλέξει να αποχωρήσει από τούτη τη ζωή ο δικός του πατέρας. Όχι. Ο Έκτορ χρησιμοποίησε ένα ξυράφι αγορασμένο από έναν άλλο ισοβίτη σε μια γειτονική πτέρυγα, κι όταν τον βρήκαν, το πάτωμα του κελιού του είχε ήδη πλημμυρίσει στο αίμα. Ο Καρλίτο και η Ρέινα δεν θα το μάθαιναν πάρα πολύ αργότερα. Μιας και ο Καρλίτο δεν θυμόταν καθόλου τη συμφορά, η Μάμι τους μπούκωνε με το παραμύθι ότι ο πατέρας τους είχε σκοτωθεί στο Βιετνάμ. Η μόνη επίπτωση του συμβάντος ήταν ότι ο Καρλίτο μεγαλώνοντας, φοβόταν τόσο πολύ το νερό. Ο Καρλίτο γι΄ αυτό το συμβάν απολάμβανε μια ειδική μεταχείριση από την Μάμι και τον θείο Χάιμε. Την Ρέινα δεν της έδινε κανείς σημασία.
Η Ρέινα Καστίγιο αγαπούσε υπερβολικά τον αδελφό της τον Καρλίτο. Ο Καρλίτο ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερος από την Ρέινα. Γίνανε όμως μια οικογένεια φυλακισμένων. Με το που μπήκε ο Καρλίτο στη φυλακή, ο κόσμος άρχισε να λέει πως «το ‘χε στο αίμα του». Όταν ο Καρλίτο, που ήταν τότε είκοσι δύο χρόνων, έμαθε πως η φιλενάδα του από την Κόστα Ρίκα, η Ιζαμπέλα, κοιμόταν μ’ εκείνον τον ασφαλιστή από το Κένταλ. Κι αυτό ήταν, αντί να την ξαποστείλει όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, πήγε με το αυτοκίνητό του στο σπίτι της τη φίλησε γλυκά στα χείλη και της ζήτησε να πάρει μαζί του την κορούλα που είχε αποκτήσει η Ιζαμπέλα όταν ακόμη ήταν μαθήτρια μ’ ένα αγόρι από το σχολείο, για να την πάει στο κατάστημα παιχνιδιών και να της αγοράσει μια καινούργια κούκλα.
Αντί, όμως, να κατέβει στην αγορά, οδήγησε ως τη Γέφυρα Ρίκενμπάκερ, και χωρίς να διστάσει πέταξε τη μικρούλα Σέινα στο νερό, σαν να ξεφορτωνόταν τη σακούλα με τα χτεσινά σκουπίδια στη χωματερή. Όμως η θάλασσα δεν ήταν άτονη κι ασάλευτη, όπως τότε που είχε δεχτεί την Καρλίτο. Τώρα ήταν αγριεμένη, μια τροπική καταιγίδα που μαινόταν πάνω από την Κούβα είχε σηκώσει κύματα βουνό. Η θάλασσα κατάπιε την Σέινα. Τον Καρλίτο τον συνέλαβαν και δικάστηκε εις θάνατο και κρατείται τώρα σε απομόνωση για δική του προστασία. Αν υπάρχει ένας εγκληματίας που δεν τον ανέχονται οι άλλοι κρατούμενοι, αυτός είναι ο παιδοκτόνος…
Η Ρέινα κάθε Σαββατοκύριακο επί έξι ολόκληρα χρόνια επισκεπτόταν στις φυλακές τον αδελφό της, στο Σωφρονιστικό ίδρυμα του Σλάουθ Γκλέιντς. Η Μάμι δεν ερχόταν μαζί της για να δει τον Καρλίτο. Δεν την ενδιέφερε πια. Με δάκρυα στα μάτια ανακοίνωσε πως ο Καρλίτο δεν ήταν πια γιος της. Όλη η οικογένεια, οι ίδιοι άνθρωποι που μεταχειρίζονταν τον Καρλίτο σαν να ήταν ο μικρός Μωυσής, γύρισαν την πλάτη στον Καρλίτο, όταν τον κλείσανε στην φυλακή.
Τι σόι άνθρωπος μπορεί να κάνει τέτοιο πράγμα ς’ ένα παιδί, λέγανε για τον πατέρα τους κάποτε, ως την ημέρα που ο Καρλίτο έκανε το ίδιο…
Ο Καρλίτο δεν πρόλαβε να μεταφερθεί στη φυλακή του Ράιφορντ, μετά από έξι χρόνια στη φυλακή, για να εκτελεστεί. Το πρωί που είχε προγραμματιστεί η μετακίνησή του, βρήκαν το σώμα του να κρέμεται άψυχο από ένα σωλήνα στο ταβάνι. Είχε κρεμαστεί με το κορδόνι του ανεμιστήρα. Αυτοκτόνησε. Και ο παππούς τους κρεμάστηκε. Και ο πατέρας τους ο Έκτορ έκοψε τον λαιμό…
Η Ρέινα θα ζήσει τώρα στα νησιά Κιζ της Φλόριντα. Εκεί θα γνωρίσει τον Νέστο. Δυο άνθρωποι μοιάζουν με τους ιππόκαμπους, που είναι μοναχικά πλάσματα. Ανταμώνουν στη Φλόριντα και γίνονται αχώριστοι. Η Ρέινα από την Καρθαγένη της Κολομβίας και ο Νέστο από την Κούβα. Παρά το ναυάγιο που στέκει ανάμεσά τους, παρά το κενό που κουβαλάνε μέσα τους από την απουσία όσων λείπουν κι όσων έχουν για πάντα χαθεί, παρότι είναι ολομόναχοι οι δυο τους μέσα στο σκοτάδι, μπορούσανε να προσπαθήσουνε «μαζί»…
Τι μεγάλο μυστικό έκρυβε η Ρέινα;
Ένα βιβλίο για την αδελφική αγάπη, για τις οικογενειακές ευθύνες, τους τσακισμένους ανθρώπους, την συντροφικότητα, τον έρωτα, την αγάπη, την λύτρωση, την αγεφύρωτη μοναξιά, την προδοσία, την αιχμαλωσία, την ελευθερία, την ζωή, τον θάνατο, τα όνειρα, το τραύμα της μετανάστευσης, το αίμα που κυλάει στις φλέβες του Ωκεανού, τη σελήνη, τα αιχμάλωτα δελφίνια, τους μύθους της Καραϊβικής, τα θεϊκά δίδυμα του Τσανγκό και της ορίσα Οσούν, τη Γεμαγιά, τον Ομπαταλά, τον άγιο Ελεγκουά, τους santos, την λατρεία της Santeria, τις κατάρες, τα μάγια, τα ξόρκια, τις καθαρτήριες τελετές, κ.α.
Ένα εξαιρετικό, ανθρώπινο και συγκινητικό αριστούργημα.
Η Πατρίσια Ένχελ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νιού Τζέρσεϊ (Η.Π.Α.) από κολομβιανούς γονείς. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Η Ζωή, το πρώτο της μυθιστόρημα, διακρίθηκε αμέσως και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους αμερικανούς βιβλιοκριτικούς των «New York Times». Απέσπασε πολλές υποψηφιότητες και διεθνή βραβεία. Τα μυθιστορήματά της, “Ζωή” και “Δεν είναι έρωτας. είναι το Παρίσι”, διακρίθηκαν, βραβεύτηκαν και μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες. Εργάζεται ως καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι όπου και κατοικεί. Η “Ζωή”, το πρώτο της μυθιστόρημα, αναδείχθηκε επανειλημμένως από τους New York Times (New York Times Notable Book of 2010 και New York Times Editors’ Choice) και απέσπασε πολλά διεθνή βραβεία και υποψηφιότητες.
Τραχανάς Κώστας
