Εκδόσεις Εστία, 2020
Σελ. 160
Το μυαλό πράγματι είναι ένα ισχυρό όπλο, ένα πάρα πολύ ισχυρό όπλο αν ξέρεις να το χρησιμοποιείς σωστά. Και μπορεί να σε βοηθήσει αρκετά αν “το στρέψεις” προς τη σωστή κατεύθυνση, το σωστό δρόμο. Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που σημαδεύεις τον εαυτό σου; Αν στην άλλη άκρη της καπνισμένης κάννης του βρεθεί το είδωλό σου;
Ο “Βορράς” του Φοίβου Οικονομίδη μιλά για αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο. Μιλάει για τα περίεργα παιχνίδια που αρκετές φορές το μυαλό μας μπορεί να παίζει εναντίον μας και για τις ολέθριες, συνήθως επιπτώσεις τους. Μιλάει για τα τραύματα που μπορεί, μεταφέροντας τα μέσα μας για πολύ καιρό, ακόμα και χρόνια, δηλητηριάζουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε το ίδιο μας το είναι. Δεν καταφέρνουμε να νικήσουμε το τέρας που έχουμε απέναντί μας και τελικά αυτό μας καταπίνει και μας κάνει όμοιούς του.
Ακροβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, ανάμεσα σε ένα κενό παρόν και ένα αβέβαιο μέλλον, ανάμεσα στη λογική και μεταφυσική, ανάμεσα στο συναίσθημα και τον ρεαλισμό, αθώοι και ένοχοι μπλέκονται σε ένα παρανοϊκό γαϊτανάκι και όλοι μετατρέπονται σε μαριονέτες του μυαλού.
Ένας κομήτης θα πέσει σε εννιά μέρες στη Γη και αμέσως γκρεμίζεται όλος ο κόσμος. Τρέμουν όλοι τον θάνατο. Άλλοι τρέχουν στις εκκλησίες μήπως σωθούνε, άλλοι πιστεύουν πως έρχεται η Δευτέρα Παρουσία, άλλοι κάνουνε συνέχεια έρωτα, άλλοι κάνουν τα τελευταία ταξίδια. Πολύτιμες ώρες ξοδεύτηκαν στα όνειρα.
Όλοι οι άνθρωποι είχαν βρεθεί στη ζωή για να είναι μπερδεμένοι και κακόμοιροι, να ψάχνουν νόημα στα πράγματα γύρω τους, στα φώτα του ουρανού, στα σπλάχνα των άλλων ανθρώπων, να ψάχνουν να κάνουν το κεφάλι τους ελαφρύτερο ενώ η βαρύτητα από την πρώτη τους ανάσα τους είχε δείξει τη μόνη κατεύθυνση που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν με ασφάλεια: κάτω. Κάτω από τη γη. Οι άνθρωποι γεννιούνται για να πεθάνουν. Είχαν κατασκευάσει την ευτυχία στην πορεία τους, σαν τον τροχό. Το μόνο το οποίο στην πραγματικότητα έκαναν ήταν να περιμένουν τον θάνατό τους με ανυπομονησία…
Ο Αλέξανδρος, φοιτητής στην Αθήνα, θα σκάψει βαθιά μέσα και γύρω του για να κατανοήσει τους ανθρώπους, τον έρωτα, τον πόνο, τη νοσταλγία και την ομορφιά. Θέλει να αγγίξει τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης και να τα ψηλαφίσει. Να υποφέρει βαθιά και να νοσταλγεί την κάθε μέρα, να χορεύει τρέμοντας όπως τα φώτα στον ουρανό, να ερωτεύεται τον ήλιο και το φεγγάρι να τον μαχαιρώνει στην καρδιά. Ποθούσε τη ζωή, υπέφερε για τη ζωή.
Αναρωτιέται ο Αλέξανδρος υπάρχει ευτυχία; Η δυστυχία είχε τη γεύση του αίματος. Θέλει να προσεγγίσει την παράδοξη φύση της ευτυχίας. Η ευτυχία απλώς να μην υπάρχει, τουλάχιστον όχι για κάτι περισσότερο από στιγμές. Κατάλαβε πως δεν υπήρχε ευτυχία και ότι υπήρχε χαρά, υπήρχε μελαγχολία, υπήρχε θλίψη, κλάματα, διασκέδαση, υπήρχε συγκίνηση, υπήρχε πόθος. Δεν την βρίσκεις την ευτυχία. Η ευτυχία θα ήταν μέσα του, θα την ένιωθε μόνος του στο δωμάτιο, θα την είχε όπως είχε την ανάσα του. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν φοβούνται. Είναι ευτυχισμένοι. Και, κυρίως, δεν υπάρχουν!
Ο Αλέξανδρος κατάλαβε τι εννοούσε ο πατέρας του με τον «Βορρά», «The North», που του έλεγε: «ότι πρέπει να ξέρεις ποιος είναι ο Βορράς σου, να ξέρεις που πηγαίνεις, ακόμα κι αν είναι κάτι αφηρημένο, να ξέρεις τι θέλεις, να μην είσαι παντού και πουθενά. Ένα όνειρο, έναν στόχο, έναν σκοπό, ακόμα κι αν είναι μόλις για την αυριανή μέρα. Ό,τι θέλεις, αλλά να έχεις ένα Βορρά. Και αυτός να μην είναι ένα συναίσθημα. Τα συναισθήματα μας κρατούν ζωντανούς, ναι, αλλά αυτό που είμαστε δεν τα κάνουν εκείνα. Το κάνουν όσα κάνουμε. Ο Βορράς μας. Μην αφήνεις τους κομήτες να σε τρομάζουν… ».
Άρα να έχουμε σαφείς στόχους. Πρέπει κανείς να θέλει τα απλούστερα δυνατά πράματα και να κατευθύνεται προς αυτά. Το να θέλει να γίνει αναγνωρισμένος ζωγράφος ήταν πράγμα περίπλοκο, ένα δόλωμα για στενοχώριες. Αντιθέτως, το να θέλει να απολαύσει τη ζεστασιά της φωτιάς για να νικήσει την ενοχλητική υγρασία ήταν κάτι απλό και μπορούσε να του φέρει μόνο ευχαρίστηση. Ορίστε ο Βορράς, λοιπόν. Ο Βορράς ήταν η φωτιά στη μέση του ξέφωτου…
Μια ιστορία με τη βαρύτητα της ζωής και του θανάτου των δύο αυτών μαζί, μια και το όριο ανάμεσά τους είναι τόσο ισχνό, σχεδόν αδιόρατο κι ονομάζεται έρωτας.
Ο«Βορράς» είναι η αποκάλυψη των πιο σκοτεινών πτυχών της ψυχής. Είναι η άβυσσος που αν χαθείς μέσα της δεν επιστρέφεις ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν πριν.
Η σάρκα είναι αναλώσιμη αλλά η σκέψη όχι.
Ίσως τελικά ο κομήτης δεν ήταν κατάρα, ίσως αντιθέτως ήταν ευλογία. Ίσως ο κομήτης να ήταν η πρώτη και τελευταία φορά στην Ιστορία που θα δινόταν στους ανθρώπους η ευκαιρία να παραβιάσουν τους μέτριους νόμους του σύμπαντος και να ευτυχήσουν πραγματικά. Έτσι έπρεπε να φροντίσουν να είναι ευτυχισμένοι την ημέρα που θα έρθει και να καταφέρουν να δημιουργήσουν την ευτυχία όπως την φαντάζονται…
Διαβάστε το.
Ο Φοίβος Οικονομίδης γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα, όπου ζει. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει δύο ταινίες μικρού μήκους. Ασχολείται επίσης με την ποίηση και τη μουσική σύνθεση.
Τραχανάς Κώστας
