Υπόθεση βιβλίου
Ένα πρωινό του Ιουνίου και ενώ η εντεκάχρονη Πολυάννα Γουίτιερ ήδη είναι καθ’ οδόν για να μετεγκατασταθεί στο σπίτι της θείας της δεσποινίδος Πόλυ, οι ετοιμασίες δίνουν και παίρνουν στο σπιτικό. Ένα σπιτικό καθαρό, ήσυχο, αγέλαστο, βαρετό, αυστηρό και σχεδόν κατσουφιασμένο, ίδιο με την πάμπλουτη ιδιοκτήτριά του.
Για δωμάτιό της προορίζεται η σοφίτα και πρέπει, για να διαμορφωθεί κατάλληλα, να απαλλαγεί από όλα αυτά που γεμίζουν τις σοφίτες των σπιτιών, σε όποιο γεωγραφικό μήκος ή πλάτος της γης κι αν βρίσκονται. Μπαούλα, παλιά έπιπλα και διακοσμητικά, κάθε λογής ξεχασμένα από τους ιδιοκτήτες τους πράγματα που είχαν ζήσει στιγμές δόξας -παλιότερα- μέσα στο σπίτι.
Τον άθλο αυτό, έχει αναλάβει με αυταπάρνηση η οικονόμος του σπιτιού, η Νάνσι. Ένα ράντζο θα είναι το κρεβάτι της Πολυάννας, και από τα λόγια της θείας της, νομίζει κανείς πως και πολύ της είναι…
…
Θα έρθει εδώ ένα παιδί! Ένα κοριτσάκι! Θα σας δώσει μεγάλη χαρά! φώναξε η Νάνσι, η οποία θυμήθηκε τα γέλια που σκόρπιζαν τα δικά της αδέρφια στο σπίτι της.
Η δεσποινίς Πόλι έγινε κατακόκκινη.
– Δεν μου χρειάζεται ένα παιδί, μουρμούρισε.
– Μα είναι παιδί τη αδερφής σας!
– Άκου, Νάνσι, επειδή έτυχε να έχω μια ανόητη αδερφή που παντρεύτηκε κι έφερε ένα παιδί σε έναν κόσμο, ήδη γεμάτο από δαύτα, δεν σημαίνει ότι θέλω να το αναθρέψω! Αλλά είμαι καλή γυναίκα και θα κάνω το καθήκον μου.
…
Αυτά είπε η θεία της Πολυάννας και αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα δωμάτιά της, αφήνοντας την πρόσχαρη Νάνσι άφωνη. Άραγε η φαντασία ενός ενδεκάχρονου κοριτσιού, θα μπορούσε να φτάσει πως η θεία της, η αδελφή της μητέρας της, θα την έβλεπε όχι σαν άνθρωπο, όχι σαν παιδί, αλλά σαν ένα καθήκον της;
Τι άλλο μπορεί να βρει αυτό το κοριτσάκι, που τον θάνατο της μητέρας της ακολούθησε ο θάνατος του πάστορα πατέρα της και τώρα η μετακόμισή της από την άλλη άκρη της χώρας στο σπίτι μας θείας, που την γνώριζε μόνο κατ’ όνομα;
Για την θεία τα είπαμε. Οι σχέσεις με την αδερφή της είχαν σχεδόν διακοπεί εξ’ αιτίας της άρνησής της να παντρευτεί έναν πλούσιο νέο, που είχαν επιλέξει γι’ αυτήν οι γονείς της. Αραιά και που και δια αλληλογραφίας, επικοινωνούσαν οι δύο αδερφές, και το τελευταίο γράμμα της Τζένι ανέφερε την γέννηση της κόρης της Πολυάννας.
Και τώρα η δεσποινίς Πόλι, μοναχική εκ φύσεως αλλά και μοναδική κληρονόμος μιας τρανταχτής περιουσίας, θα έκανε το καθήκον της.
…
η μοναξιά της άρεσε. Ήθελε την ησυχία της. Αλλά τώρα… τώρα που θα εισέβαλλε αυτό το κορίτσι μέσα στο τακτοποιημένο σπίτι της και την τακτοποιημένη ζωή της… ποιός ξέρει τι θα συνέβαινε.
“Κι αυτό το όνομα…” σκέφτηκε. “Πολυάννα! Τι γελοίο!”
…
Α πα πα πα, καλύτερα να δούμε κάποιος άλλος τι κάνει και τι σκέφτεται γιατί, μεταξύ μας, η θεία Πόλι δεν πολυαντέχεται!
Να! Η Νάνσι με τον Τιμόθεο, τον οδηγό του αρχοντικού, πάνε στο σταθμό να παραλάβουν την Πολυάννα! Γνωρίζουν καλά τις ιδιοτροπίες της δεσποινίδος Πόλυ και ανησυχούν για την φασαρία που μπορεί να κάνει η Πολυάννα… Αμ κι αυτό; που ακούστηκε να πάει η οικιακή βοηθός με τον σωφέρ για να την καλωσορίσουν και η θεία της να λείπει; Ουφ! Δύσκολα τα πράγματα.
…
Και τότε την είδαν. Ήταν ένα αδύνατο κοριτσάκι με δυο χοντρές κατάξανθες πλεξούδες που κρέμονταν στην πλάτη του. Κάτω από το ψάθινο καπέλο, ένα έξυπνο μουτράκι με φακίδες γυρνούσε πότε αριστερά και πότε δεξιά. Ήταν φανερό ότι έψαχνε κάποιον.
…
Φυσικά και έψαχνε, Έψαχνε την θεία της. Η Νάνσι και ο Τιμόθεος της συστήθηκαν και μπήκαν όλοι μαζί στο αυτοκίνητο, για να πάνε στο σπίτι της θείας Πόλι. Εκεί η Πολυάννα την βρήκε ατάραχη, καθιστή, να διαβάζει ένα από τα βιβλία της. Σήκωσε απλά το βλέμμα για να την περιεργαστεί. Η Πολυάννα όμως δεν στάθηκε στιγμή! έτρεξε και έπεσε στην αγκαλιά της χαρούμενη και διαχυτική.
Μα καλά, τώρα πιστεύετε πως η θεία χάρηκε έστω και λίγο την πρόσχαρη ανιψιά της; Όχι δα! Ούτε λίγο ούτε πολύ της είπε: Κάτσε φρόνιμα, εκεί θα μείνεις, για να δω σε ποιόν μοιάζεις. Και όταν η Πολυάννα ψέλλισε: “Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι μοιάζω…” Εκείνη την διέκοψε απότομα λέγοντά της πως διόλου δεν την ενδιαφέρει τι έλεγε ο πατέρας της.
Η Πολυάννα φαίνεται πως σκέφτεται πάντα θετικά, και πως μιας και ο χαμός του πολυαγαπημένου της πατέρα είναι πολύ πρόσφατος, ίσως η θεία της δεν ήθελε να την στεναχωρήσει αφήνοντάς την να μιλάει για κάτι τόσο επώδυνο.
Κατευθύνονται προς το δωμάτιό της, όλα τα πολυτελή δωμάτια έχουν πια μείνει πίσω τους και φτάνουν στο -άδειο από οτιδήποτε όμορφο ή διακοσμητικό- δωμάτιο της σοφίτας. Η θεία Πόλυ την αφήνει εκεί, δίνοντάς της λίγες οδηγίες που πολύ περισσότερο μοιάζουν με εντολές.
Η Νάνσι όμως, πολύ πιο ζεστή και ανθρώπινη, εξαφανίζει το ψυχρό κλίμα όταν μένουν οι δυό τους και κάνει την Πολυάννα να χαμογελάσει. Κάθε τι φαίνεται να το αντιλαμβάνεται καλοπροαίρετα η Πολυάννα, σε κάθε τι ψάχνει να βρει λόγο για να είναι χαρούμενη.
…
– Πόσο εύκολα νιώθεις χαρούμενη για όλα… παρατήρησε η Νάνσι.
– Έτσι είναι το “παιχνίδι”, της είπε συνωμοτικά το κορίτσι.
– Το… το “παιχνίδι”;
– Ναι, το “παιχνίδι της χαράς”. Μου το έμαθε ο μπαμπάς μου.
– Και πως παίζεται αυτό το παιχνίδι; απόρησε η Νάνσι.
– Με το να βρίσκεις κάτι που να σε κάνει χαρούμενη σε οτιδήποτε συμβαίνει.
…
Η Πολυάννα εξηγεί πως παίζεται το υπέροχο παιχνίδι της χαράς στην Νάνσι με κάθε λεπτομέρεια. Βέβαια η ζωή δίπλα στην θεία Πόλυ απαιτεί όλες τις δυνάμεις, την καλή θέληση και τις αντοχές της μικρής μας Πολυάννας.
Άραγε θα καταφέρει να κάνει την θεία της λίγο πιο ανθρώπινη;
Αγοράστε το «Πολυάννα», της Ελεάνορ Πόρτερ, κάνοντας κλικ εδώ!
Κριτική και εντυπώσεις
Ένα υπέροχο βιβλίο, μια διασκευή ενός πολυαγαπημένου κλασικού παιδικού μυθιστορήματος της Ελέανορ Πόρτερ φέρνουν οι εκδόσεις Μίνωας. Την διασκευή του υπογράφει η εκπληκτική συγγραφέας Μαρία Δασκαλάκη και την εικονογράφησή του ο Νίκος Γιαννόπουλος.
Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, με όλη την δύναμη και την έννοια του πληθυντικού αριθμού, και αλήθεια δεν θα ξεχάσω ποτέ την φορά που κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου το βιβλίο «Πολυάννα». Ένα βιβλίο που λάτρεψα, ένα βιβλίο που διάβασα ξανά και ξανά, ένα βιβλίο που με προχώρησε σαν άνθρωπο ένα βήμα παρακάτω.
Όπως κάθε αξιόλογο βιβλίο μας μαθαίνει κάτι, έτσι και η «Πολυάννα» μου έμαθε το αγαπημένο της παιχνίδι. “Το παιχνίδι της χαράς”. Ένα από τα πιο σημαντικά εφόδια της ζωής της, της ζωής μου.
Η διασκευή αυτή της «Πολυάννας», κάνει τον μικρό αναγνώστη να δει γεγονότα και συμβάντα κάτω από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα, και είμαι σίγουρη πως διαβάζοντάς το θα θελήσει να διαβάσει και την μεγαλύτερη έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου.
Δεν θα σας πω άλλα, κάντε το δώρο σε όλα τα παιδάκια και παιδιά που γνωρίζετε και παίξτε μαζί τους το παιχνίδι της χαράς. Είναι απαραίτητο για όλους μας, μικρούς και μεγάλους.
Οπισθόφυλλο:
Όταν η εντεκάχρονη Πολυάννα έχασε και τους δύο γονείς της, την ανέλαβε η αδερφή της μητέρας της. Το κοριτσάκι δεν περίμενε με τίποτα πως η θεία Πόλι, που θα τη φιλοξενούσε αποδώ κι εμπρός, θα ήταν τόσο ιδιότροπη και αυστηρή. Όμως, η Πολυάννα βρίσκει παρηγοριά σε ένα παιχνίδι που έπαιζε με τον μπαμπά της, στο «παιχνίδι της χαράς», σύμφωνα με το οποίο σε καθετί που μας συμβαίνει, υπάρχει κάτι καλό που μπορεί να μας κάνει χαρούμενους. Έτσι σιγά σιγά μεταφέρει στη θεία της τον ενθουσιασμό και τη χαρά της. Κι εκείνη αρχίζει να αλλάζει…
Η Πολυάννα γράφτηκε το 1913 και θεωρείται το πιο γνωστό μυθιστόρημα της Ελεάνορ Πόρτερ. Η συγγραφέας μάς ξεναγεί στον κόσμο της αθωότητας ενός παιδιού, του οποίου η θετική ενέργεια έχει τη μυστική δύναμη να απαλύνει τις πιο θλιβερές κοινωνικές και προσωπικές καταστάσεις.
Αγοράστε το «Πολυάννα», της Ελεάνορ Πόρτερ, κάνοντας κλικ εδώ!
Ταυτότητα βιβλίου
Τίτλος βιβλίου
Πολυάννα
Pollyanna
Συγγραφέας
Πόρτερ Ελεάνορ
Porter Eleanor
Διασκευή
Μαρία Δασκαλάκη
Εικονογράφος
Νίκος Γιαννόπουλος
Εκδοτικός οίκος
Εκδόσεις Μίνωας
Ημερομηνία έκδοσης
Απρίλιος 2020
Αριθμός σελίδων
36
ISBN
978-618-02-1507-6
Συντάκτης άρθρου
Ολυμπία Κατσένη
