Την Παρασκευή το απόγευμα θα σημάνει εσπερινός…
Όλες, μεγάλες και μικρές νοικοκυρές τρέχουν στην εκκλησία με τα στολισμένα πανέρια τους, με τα καλοσιδερωμένα σεμέν, γεμάτα με μπουκιές για συγχώριο… Κόλλυβα, λειτουργές, τσουρέκια, ψωμάκια, κουλούρια, κέικ, καραμέλες, φλόκες…
Μικρά όταν ήμασταν, σαν ακούγαμε τον ήχο της καμπάνας του Ψυχοσάββατου, βάζαμε μια σακούλα στην τσέπη και τρέχαμε στον πέργυρο την εκκλησιάς… περιμέναμε πώς και πώς να απολύσει και να βγούνε οι θειές (ο τόνος στο έ) να μοιράσουν τα καλούδια τους… γεμιζαμε τις σακούλες και τρέχαμε στον πλάτανο από κάτω να κάνουμε τη διαλογή…
Τα χρυσοκούφετα κυνηγούσαμε, κανένα τσάρλεστον, καμία φλόκα και κανένα ινδοκάρυδο συσκευασμένο… τα κόλλυβα ούτε να τα φτύσουμε… τα έτρωγαν οι κότες… Στερημένα ήμασταν από γλυκά και αυτά αποζητούσαμε…
Το έθιμο προστάζει να δώσεις… να δώσεις για συγχώριο… Ότι εσύ θέλεις…
Της γιαγιάς μου το αντέτ (έθιμο) ήταν η ζάχαρη και ο καφές και ένα λαΐνι γάλα από τα ζώα μας… με έστελνε στα κουνιάδια της, στη γειτονιά, σε όλα τα σόγια να πάω το συγχώριο…
Η ώρα είναι περασμένη… Μόλις τελείωσα…
Αφού τα κρύωσα τα κουλούρια μου, άρχισα να τα συσκευάζω… θα τα συνοδέψουν το σετ ζάχαρη – καφές…
Φέτος λόγω κόβιντ δεν ξέρω αν στην εκκλησία θα επιτραπεί η διανομή…
Αλλά φτιάξτε κάτι και μοιράστε το στη γειτονιά… Δώστε ένα πιάτο φαγητό σε έναν άνθρωπο που το έχει ανάγκη… Έτσι αναπαύονται οι ψυχές…
Ώρα για ύπνο…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
