Πλακαρούδες ή πλακίτσες ή χαλβάς τς Ντιρνής ή χαλβάς ξερός ή σουσαμόπιτα… Η Αποκριά είχε το δικό της γλυκό… Αυτές τις μέρες από κανένα σπίτι εδώ στο χωριό δεν έλειπε η κρυστάλλινη κούπα με αυτό το κέρασμα…
Τη βδομάδα που διανύουμε, στα σπίτια των γιαγιάδων άνοιγαν τα σεντούκια… Ψάχναμε να βρούμε *παρτάλια να ντυθούμε καρναβάλια να γυρίσουμε στα σπίτια του χωριού… Ρόμπες, φουστάνια, *μαλλιώτες, *τρουβάδες, ποδιές, γλίτσες, κουδούνια από τα ζώα, παλιοπάπουτσα και αν ήμασταν τυχεροί οι μάνες μας μας αγόραζαν καμία *προσωπίδα από το μπακάλικο του μπάρμπα-Μήτρη για να κρύψουμε τη *μούσκα μας…
Μαζευόμασταν μπουλούκια, παρέες, μεγάλοι, μικροί, βάζαμε κοιλίες, καμπούρες και μόλις νύχτωνε αρχίζαμε το γύρισμα… Οι πόρτες των σπιτιών άνοιγαν τότε… δεν είχαν οι άνθρωποι τους φόβους τους τωρινούς… Σαν μπαίναμε στα σπίτια ξεκινούσαν τα πειράγματα, γέλια, χαρές, φωνές, τρελές, πονηρά λόγια… πειράγματα…
Το κέρασμα ήταν κλασικό… πλακαρούδες και ένα ποτήρι λικεράκι μέντα… Πίναμε τόση μέντα που στο τέλος γυρνούσαμε στα σπίτια όλοι μεθυσμένοι… Οι δρόμοι πλημμύριζαν παρέες… Φωνές… Κάθε βράδυ μέχρι την *Ντιρνή…
Ψάχνοντας ετοιμολογικά την έννοια της λέξης “πλακαρούδα” δεν βρήκα τίποτα… Ίσως πήρε το όνομα του αυτό το γλύκισμα από το παιχνίδι “χάσκα” που έπαιζαν στα σπίτια αυτές τις μέρες οι παππούδες με τα εγγόνια… Ο παππούς έδενε σε σπάγκο μια πλακαρούδα και τα μικρά γονάτιζαν μπροστά του με τα χέρια δεμένα πίσω και ο παππούς γύριζε το σπάγκο με το χαλβά γύρω γύρω… αυτά με ανοιχτά τα στόματα σαν τα χελιδόνια, έχασκαν να πιάσουν το χαλβά με το στοματάκι τους… Έκαναν πλάκα δηλαδή…
Χθες στο παντοπωλείο της Μαρίας, βρήκα πλακαρούδες… Αγόρασα… Αγόρασα για τα τις δουν τα παιδιά μου, να τις πιάσουν, να τις γευτούν… να παίξουμε και εμείς “χάσκα”… Να δημιουργήσουν κι αυτά αναμνήσεις σαν και τις δικές μου…
Η γεύση αυτού του γλυκού μοναδική… σουσαμένια, σαν ένα πολύ σκληρό νουγκά… είναι τόσο σκληρές, πέτρα, που πραγματικά αφήνεις δόντι επάνω… Όταν ήμασταν μικρά όμως, δεν είχαμε θέμα με τα δόντια… τρώγαμε δίχως να υπάρχει αύριο… γιατί πραγματικά αύριο δεν υπήρχε… αυτό το γλυκό το είχαμε μόνο τις μέρες αυτές… Τα συστατικά τους ζάχαρη, σουσάμι, γλυκόζη, ασπράδι αυγού…
Αναμνήσεις… έθιμα… ήθη… Αγάπη…
Κι αν οι μέρες που περνάμε είναι πολύ δύσκολες για όλους, αυτό που πρέπει να ευχόμαστε όλοι είναι να έχουμε υγεία… Θα έρθουν μέρες καλύτερες, αρκεί να είμαστε όλοι εδώ, ζωντανοί…
Σας φιλώ γλυκά, τόσο γλυκά όσο μια πλακαρούδα…
* Ντιρνή = η Τυρινή, η Καθαρά Δευτέρα
* Μαλλιώτα = η τρίχινη κάπα που φορούσε ο τσομπάνος το χειμώνα
* Τρουβάς = το δισάκι που έβαζε ο τσομπάνος το κολατσιό του και το νερό του όταν έφευγε για τη βοσκή… ήταν τρίχινος ο τρουβάς για να κρατάει τη θερμοκρασία στο φαγητό και στο νερό
* Προσωπίδα = η αποκριάτικη μάσκα
* Μούσκα = η μούρη, το πρόσωπο
* Παρτάλια = τα παλιά ρούχα, τα ρούχα άλλης εποχής
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.