Εξετάζω το πρόσωπό μου στον καθρέπτη
Διακρίνω ένα τρίμμα στο μάτι μου
Το ξεπλένω καί,
Η τουαλέτα
Το κτίριο
Η γη κάτ’ απ’ τα πόδια μου, εξαφανίζονται.
Βρίσκομαι σ’ ένα αστραφτερό κενό
Γυμνά ανθρώπινα σώματα περπατουν στον αέρα
Ανεβαίνουν κατεβαίνουν αόρατες κλίμακες
Συναντώνται συνουσιάζονται.
Δεν έχουν οφθαλμούς, είναι αόμματα
Φαντάζονται ότι ανοίγουν πόρτες
Ότι πιάνουν πράγματα
Ζουν μέσ’ τις αντανακλάσεις του μυαλού τους.
Μετέωροι βράχοι,
περιμένουν ακίνητοι για αιώνες,
πάν’ απ’ την επιφάνεια της θάλασσας
Τη στιγμή που θα πέσουν, τα μάτια θ’ ανοίξουν.
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε ο Larry Cool, τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ! Δείτε το blog του Larry «ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ…» κάνοντας κλικ εδώ!
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.
