Την είδα να κατεβαίνει λευκή σαν ένα νούφαρο της λίμνης. Κι όμως κρατούσε στα μάτια της ένα κομμάτι της νύχτας. Την έψαξα και την κυνήγησα όπως η πίκρα κυνηγά την ελπίδα κι όπως ο φόβος τον ύπνο του μωρού. Πόσες φορές με άγγιξε με το φόρεμά της. Δεν ονειρεύομαι πια. Όμως η ψυχή μου στο φόβο είχε βουλιάξει και οι λέξεις που ψιθύριζα ήταν τα όνειρα μιας άλλης ζωής. Ήταν ένας περίπατος στη μοναξιά. Κι όμως, υπάρχει από τους σκληρούς θεούς προορισμένος ένας παγκόσμιος πόνος και ο καθένας μας παίρνει για μερίδιο του ο,τι μπορεί να σηκώσει. Κρατήστε την ιδέα της Αγάπης έστω και αν έχουν φύγει αυτοί που αγαπάτε.
Ευχαριστούμε πολύ τον καθηγητή κοινωνιολογίας και ψυχολογίας κ. Δεμιτσάνη, που μας έδωσε την άδεια να αναδημοσιεύσουμε το παραπάνω έργο του.
