Το πρωί στο τραίνο ένας ηλικιωμένος “κύριος” ενόχλησε μια κοπελίτσα με μαντήλα. Να ήταν 12 χρονών; “Τι θες στην Ελλάδα, δείξε μου τα χαρτιά σου, είσαι νόμιμα εδώ;” Αυτή φοβήθηκε και βγήκε απ’ το βαγόνι στον επόμενο σταθμό. Ήταν απλά ένα παιδάκι.
Τα επόμενα 15 λεπτά όλο το βαγόνι του την έλεγε. Κι αυτός όσο απαντούσε, τόσο περισσότερο εξέθετε τον εαυτό του…
Ήταν μάλιστα κι αυτός μετανάστης στα νιάτα του. Αδύνατον να αντιληφθεί τον συσχετισμό. Οι παρατηρήσεις που του έκαναν ήταν ευγενικές μα δεν άφηναν περιθώρια παρερμηνείας.
Διαμαρτυρήθηκε ότι τον έκαναν να νιώθει άσχημα! Και το παιδάκι πριν πώς νομίζετε ότι ένιωσε, τον ρώτησαν. Όχι ότι τον ένοιαζε για άλλον πέρα από τον εαυτό του.
Λίγο πριν κατεβώ, του μίλησε ένας 25χρονος. “Άνθρωπέ μου, σου το λένε τόση ώρα απίστευτα ευγενικά. Έκανες λάθος, κατάλαβέ το και σταμάτα να προσπαθείς να βγεις από πάνω.”
Το τι πιστεύει ο καθένας και το τι σκέφτεται μες στο κεφάλι του είναι δικό του πρόβλημα. Όταν προσπαθεί να το φορτώσει σε άλλους, και μάλιστα ενοχλώντας παιδιά γίνεται πρόβλημα της κοινωνίας. Και η κοινωνία είμαστε εμείς. Όλοι μας. Και είναι αδύνατον να ανεχτούμε άλλο πια ηλίθιες ρατσιστικές συμπεριφορές. Φτάνει πια.
Α.Α.
