Αλλόκοτη μέρα η σημερινή! Περίεργη. Κι αν λάβεις υπ’ όψιν σου την συγκυρία, σημαδιακή. Περιέχει ένα μυστήριο, μια αγωνία για το αύριο και μαζί ένα μεγαλείο. Εξαρτάται πάντα κι από τη σκοπιά που το βλέπεις. Μουντός καιρός, από το σπίτι δεν το κούνησα, ακούω ραδιόφωνο, ξεχώρισα μια δήλωση του αρχιεπισκόπου Κύπρου εξαιρετικά αντρίκια κι ξαιρετικά χριστιανική, όλα αυτά ασχολούμενος παράλληλα με διάφορα. Έφτιαξα τη σκορδαλιά μου, σε λίγο θα βάλω τηγάνι στη φωτιά για τον μπακαλιάρο. Με τον πρωινό καφέ διάβασα κάτι στίχους του Σολωμού έτσι όπως είπα το ποίημα μου παλιά στη σχολική γιορτή κι έμεινα λιγάκι στο “Μοναχή τον δρόμο επήρες, Εξανάλθες μοναχή. Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, Εάν η χρεία τες κουρταλεί”.
Ύστερα έμεινα κάμποσο σιωπηλός αγναντεύοντας την Πάρνηθα κι άκουσα την “Ωδή στον Καραϊσκάκη” του Σαββόπουλου. Η οθόνη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος… Πεθύμησα να μυρίσω θάλασσα, έτσι να ακούσω κύμα ανταριασμένο, μα κατόπιν σωριάστηκα στον καναπέ κι είπα Πού να τρέχεις τώρα… Κι εκεί που πήγα να πέσω ως διάθεση, βγήκα έξω και καταπιάστηκα με τα λελουδικά. Εξαιρετική παρέα. Στις μεγάλες γλάστρες φύτεψα χαμηλά στη βάση του φυτού γύρω από τον κορμό “μην με λησμόνει”, σπόρους ψιλούς σαν το σουσάμι. Ένα ψιλό ψιλό ανθάκι λευκό ροζέ και ουρανί. Υπέροχο. Στη ζαρντινιέρα έριξα άλλους σπόρους. Άστρο και Καντάνια, θα βγουν σε 20 μέρες περίπου, όλο ανθάκια πολύχρωμα. Ρύθμισα και το πότισμα στο συχνότερο.
Την παρέλαση όχι, δεν την είδα. Λόγω έλλειψης διάθεσης πανηγυρικής, κάτι για διαμαρτυρίες ακούω εδώ, για κάγκελα παντού να προφυλάξουν τους λαοφιλείς ηγέτες από την αγάπη του λαού τους. Ένταση στον Πύργο Ηλείας και μια σύλληψη, στην εξωτική Αγουλινίτσα μάλλον θα ολοκληρώθησαν ηρέμως οι εορταστικές εκδηλώσεις. Ε, τέτοια ώρα, φαντάζομαι, κάθε γειτονιά θα τσικνίζει τηγανίλα και σκόρδο. Μέχρι και στα καφενεία το ούζο σερβίρεται με μπακαλιάρο και σκορδαλιά. Καθολικής αποδοχής το έθιμον. Ωραιότατα. Τέτοια μέρα πάντα (πλήν του παγωτού) ξεκίναγε και ο μεσημεριανός υπνάκος, γλυκύτατος και αποκαρωτικός. Το σκόρδο έριχνε την πίεση και ψοφολογούσαμε μέχρι αργά το απόγευμα. Ε, δεν ήθελε και πολύ, από την επομένη γινόταν πάγια συνήθεια. Παιδιά, μάτι δεν κλείναμε, παρά δραπετεύαμε από το παράθυρο μόλις οι μεγάλοι έπεφταν στο κρεββάτι και ξεκίναγε το ροχαλητό σαν να έβραζε στον τέντζερη η φασολάδα. Είπα να βρω εδώ κάτι βιντεάκια με την κ. Ντενίση στο ρόλο της Λασκαρίνας, αλλά σκέφτηκα πως, φαγωμένοι βαρειά, θα μας στεκόταν κομματάκι επικίνδυνο και το απέφυγα. Το απόγευμα θα δω στην tv τον Παπαφλέσσα, να θυμηθώ σχολικά σκετσάκια σε ταμπλώ βιβάν.
Χρόνια πολλά! Σε μας, σε σας, στους Κύπριους, σε τούτη την τσαλαπατημένη από τα παιδιά της χώρα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
