Ήρθε ο κόσμος μας κωλοτούμπα
Θα αντιπαρέλθω την επέτειο της ανόδου στην εξουσία της αριστεράς, έχουμε σοβαρότερα. Θα προσπαθήσω να ξεχάσω ακόμα και τις σκηνές που η Ζωή προσήρχετο στο Μέγαρο και πρώην Ανάκτορα (αλλά δεν λέμε τέτοια επί αριστεράς), με κείνο το συνολάκι το φούξια και το λεμονί, απρόσκλητη μιας και ο πρόεδρος της Βουλής δεν ορκιζόταν και ανέβαζε την αδρεναλίνη στο κατακόρυφο.
Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά με τις Αλκυονίδες ημέρες, να τις περιμένω ή να τις ξεχάσω; Λέω να τις περιμένω. Σάμπως έχω να περιμένω και κάτι άλλο; Η Ανάπτυξη σαβουριάστηκε στο δρόμο και πισωπάτησε. Τόσα αναποδογυρίστηκαν, ήρθε ο κόσμος μας κωλοτούμπα, ας μείνει και κάτι όπως ήταν. Μια σταθερή! Να βγει καμαρωτή η Αλκυόνη, να κλωσσήσει τα αυγά της, να βγάλει αλκυονάκια. Κι εγώ να μπορώ να σκαρίζω στις ακρογιαλιές σαν το σαλίγκαρο μετά τη βροχή, χωρίς να χρειάζεται να κουκουλώνομαι με κουβέρτα καμηλό.
Από αύριο, σου λέει, σφίγγει το κρύο, σφίγγει η θηλιά γύρω από τον λαιμό μας, σφίγγουν οι κώλοι μισθωτών & συνταξιούχων! Γενικώς σφίγγουν πράγματα. Μόνο η μπεσαμέλ που έφτιαχνε μια φίλη προχθές δεν έσφιξε με τίποτα & την στεναχώρεσα που είπα γνώμη για το παστίτσιό της. Α, ψέματα δεν λέω σε κάτι τέτοια. Σε ό,τι άλλο, ευχαρίστως.
Καλά τα μαγειρέματα κατ’ οίκον, οι καφέδες, οι παρέες, οι κοντινές αποδράσεις μέχρι την εξωτική Λούτσα για τροφοδοσία, αλλά θέλω να δραπετεύσω ένα τριήμερο σε τόπους μακρινότερους (αν είναι & παραλιακός δεν με χαλάει). Όχι στα της Πελοποννήσεως, την έχω χαρεί αρκετά. Να σύρω το πόδι μου παρέκει. Να περπατήσω δρομάκια ανάμεσα σε αγριοπουρνάρια, να συνομιλήσω με ανθρώπους που ρούφηξαν με τις χούφτες χαρές & πίκρες, να φάμε βραστό με μπόλικο πιπέρι, φασολάδα με σαρδέλα παστή, να πιούμε κρασί χωρίς βελτιωτικά και συντηρητικά. Χωρίς κουβέντες περιττές & φιοριτούρες λιμοκοντορίστικες. Να ρουφήξω δυνατά καφέδες μερακλίδικους απέναντι στο κύμα, να τσιγγλίσω τη φωτιά με την τσιμπίδα, να καψαλίσω ψωμί στο παραγώνι. Κι ύστερα να απολαύσω αυτό που οι άνθρωποι της επαρχίας σε αναμετρούν πίσω από την πλάτη σου, κλείνουν το μάτι στον απέναντι, βγάζουν συμπεράσματα και κατόπιν τα διαβάζεις στο πρόσωπό τους. Οπότε παίρνεις το ύφος που απαιτεί ο ρόλος και τους απολαμβάνεις…. Α, θα το αποφασίσω, δεν γίνεται να περάσει ο χειμώνας και να το χάσω.
Αρκετά πανικοβλήθηκα σήμερα με το παρ’ ολίγον ατύχημα. Κατηφόρα, ψιλόβροχο, λάστιχα φθαρμένα κι η κούρσα σταμάτησε σκούζοντας και γλιστρώντας μια παλάμη από τον ταξιτζή. Φανταστείτε τι θα λουζόμουν. Πήγα κατευθείαν κι έφερα τα λάστιχα τα πίσω εμπρός. Ημίμετρα, αλλά επί του παρόντος είναι μια κάποια λύσις.
Κι απόψε για να παρηγορηθώ έφτιαξα ωραιότατα γιουβαρλάκια αυγολέμονο, μόλις τα έσβησα και σας αφήνω να τα χαρώ. Πολύ θα ήθελα να γελάσουμε παρέα διηγούμενοι το πώς ο υπουργός Π. Καμμένος κυνήγησε σε μια δεξίωση της ομογένειας στη Νέα Υόρκη τον καινούργιο προσωπάρχη του Λευκού Οίκου για να του χώσει στο χέρι το ύψιστο παράσημο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, αλλά θα καθυστερήσω και θα κρυώσουν τα γιουβαρλάκια. Επιπλέον το θέμα είναι απολύτως καταθλιπτικό και δεν προσφέρεται για βράδυ. Μου τα λέει εμένα η φιλενάδα μου η Ελληνοαμερικανίς, που τα μαθαίνει από μέσα. Άλλωστε βούκινο έκανε τον Καμμένο σήμερα στα ραδιόφωνα ο πρόεδρος του σωματείου της Ομογένειας. Αφήστε τα, καλά μου, εσείς που ακόμα τους υποστηρίζετε. Βρείτε ένα λαγουμάκι να κρύψετε την μουρίτσα σας, γιατί πιο ξευτίλα και πιο ντενεκέδες ξεγάνωτοι δεν γίνεται. Ναι;
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
