Α, τώρα που έχω μεγάλη tv (τι την ήθελα, δεν ξέρω) θα ξαναδώ τον “Θίασο”, αλλά με παρέα. Έτσι, ως φόρο τιμής στον ποιητή. Θα βρω και τον “Μελισσοκόμο”, για τα μάτια της Νάντια Μουρούζη αυτό.
Αλλά όσο κι αν θες να δραπετεύσεις, μέσα από την τέχνη, δεν τα καταφέρνεις. Βγαίνει ο Χρυσοχοΐδης και σου λέει πως δεν ευκαιρούσε τότε να δει τι ρημαδοέλεγε το Μνημόνιο, η κα Λούκα το ξεπέταξε όσο κράτησε ένα τσάι με λεμόνι. Αλλά τους είπε τότε ο Τζωρτζ μαζί με τον άλλον τον χαρτογιακά πώς είναι καλό. Καλάμια και παλούκια να τους μπούνε στον κώλο βαθιά. Θυμάμαι κάτι δημοσιογράφους, αλλά και φιλαράκια εδώ, που ξεσπάθωναν και μας έλεγαν γραφικούς που γκρινιάζουμε. Από όλους τους δημοσιολογούντες μόνο ο Τράγκας ρέκαζε τα πρωινά (δυστυχώς), οι άλλοι μας κεραυνοβολούσαν με την αναγκαιότητα της επιλογής ή ποιούσαν την νήσσαν. Να αραδιάσω ονόματα; δεν χωράνε. Τα είχαν πάρει χοντρά για να στηρίξουν συγκεκριμένες επιλογές, άλλη εξήγηση δεν βρίσκω. Όχι οι σκέτοι φίλοι, αυτοί λόγω κουταμάρας έλεγαν όσα έλεγαν και λόγο πασοκικής τσίχλας στον εγκέφαλο, λέω για τους προβεβλημένους που δεν αισθάνονται ούτε καν προσβεβλημένοι ελαφρώς. Γιατί γλυκοκοιτάζουν τους λογαριασμούς τους, κάνουν μια έτσι και τα ξεχνούν λες και ήταν πορδή που πέρασε και πάει.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
