Τελικά το πολίτευμα στην Ελλάδα ήταν αναντάμ παπαντάμ Αριστοκρατικόν. Απλά εμείς, παραμυθιαζόμενοι, νομίζαμε πως είχαμε Δημοκρατία. Παρακολουθώ τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, αποφεύγω τις τηλεοπτικές όσο μπορώ αλλά το ραδιόφωνο είναι παλιά μου αδυναμία, δεν γίνεται δίχως του. Ακούω λοιπόν διάφορα, απολογίες, δικαιολογίες, μπουρδολογίες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι όσοι άσκησαν και ασκούν εξουσία σε τούτη τη χώρα, παντός είδους εξουσία, από διευθυντές μιας υπηρεσίας, από απλοί υπάλληλοι σε πόστο αδειών και προμηθειών, μέχρι Δήμαρχοι, Αντιδήμαρχοι, παράγοντες Νομαρχιών-Περιφερειών, βουλευτές, υπουργοί, όλοι, μα όλοι, υπήρξαν γόνοι πλουσίων οικογενειών. Αριστοκρατία. Και όλοι ευνοημένοι από την τύχη. Όλοι κληρονόμησαν. Ευλογημένοι από την τύχη και το χρήμα. Είχαν γονείς ευκατάστατους, οικογένειες με τεράστιες αχανείς εκτάσεις εφάμιλλες της λίμνης Κωπαΐδος και απαξαπάντων το σόι κοσμούσαν μαζί με τα ενθύμια και τα οικογενειακά κάδρα, κάτι πλούσιες θείες πολύ παραδιακών αντιλήψεων πλην άκληρες, οι καημένες, που μαζί με την ευχή τους άφησαν στα καλά αυτά ανίψια και μια τεράστια κληρονομιά. Έτσι έχουν τις σπιτάρες, τις αλυσίδες διαμερισμάτων, τις καταθέσεις, τα βοσκοτόπια, τα έργα τέχνης στη συλλογή τους, τις κουρσάρες, τις πισίνες, τα παραλιακά εξοχικά. Απαξάπαντες. Ζητείται απεγνωσμένα άνθρωπος που άσκησε εξουσία, από την πιο μικρή κι ασήμαντη μέχρι την μεγαλύτερη και σήμερα ζει με τη σύνταξή του… Λέτε να βρεθεί τίποτα;
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
