Περιμένω…
Καλημέρα. Βρέχει στην εξωτική Αγουλινίτσα, όπου παρέμεινα επί επταήμερον για να εορτάσω τα καλορίζικα.
Περιμένω να αλλάξει κάτι στην αντιμετώπιση του πολίτη από το κράτος, περιμένω μια πολιτεία δικαιότερη και πιο ευαίσθητη. Λέτε; Περιμένω επίσης να δω αν μπορεί να γίνει αυτό που άκουγα χρόνια από τους αντιπολιτευόμενους. Το κράτος να τα παίρνει από αυτούς που έχουν τα πολλά κι όχι από εμείς που τα έχουμε κουκιά μετρημένα. Να δω πώς γίνεται να περιορίσουν τη φοροδιαφυγή. Τα υπόλοιπα δεν με απασχολούν και τόσο, το ακούω ως λόγια του αέρα. Ούτε οι συμβολισμοί και οι γραφικότητες, είναι μονάχα συμπληρώματα της ειδησεογραφίας, να είχαμε να λέγαμε. Η πρώτη εικόνα είναι πολύ καλή.
Ελάτε, δεν τον ψήφισα τον Αλέξη, δεν τα κατάφερνα στην κυβίστηση από τα σχολικά χρόνια (την κωλοτούμπα έτσι την λέγαμε τότε επί ψιλοκαθαρευούσης). Έχω επιφυλάξεις. Δεν αμφισβητώ την πρόθεση. Αμφιβάλω απλώς για το κατά πόσο είναι δυνατόν να γίνουν αυτά που λέγονται εύκολα. Έχω απογοητευτεί πολλές φορές (γενικώς), για να ανεμίσω το βρακί μου όλο κέφι τρελό. Όλα όσα ειπώθηκαν προεκλογικώς, μου μοιάζουν ολίγον απλοϊκά, σαν τις κουβέντες του καφενείου. Πώς περιγράφεις ένα όνειρο; Ελπίζω να γίνει το θαύμα και να πετύχει ο Αλέξης, δεν θα με κακοκαρδίσει. Τουναντίον.
Για τον κ. Σαμαρά είχα μιαν απέχθεια από εικοσαετίας και περιπλέον, μην τα θυμάμαι και συγχύζομαι. Δεν περίμενα να έχει συμπεριφορά Γεωργίου Ράλλη. Πάντως θυμάμαι και κάτι που κανείς στα ΜΜΕ δεν το θυμήθηκε. Το καλοκαίρι του 1989, όταν πήγε να αναλάβει η κυβέρνηση Τζανετάκη, τότε επί συνεργασίας, θυμάστε, κανείς απολύτως δεν τους περίμενε να παραδώσει. Μήτε γραμματέας υπουργού. Πετάξανε τους φακέλους οι πασόκοι στους σκουπιδοτενεκέδες. Θυμωμένοι για την απώλεια της κουτάλας. Και θεωρώ ανοησίες όλα εκείνα τα περί βρώμικου 89, επειδή έφαγαν οι πασόκοι την πατσαβούρα στα μούτρα μετά από μια διακυβέρνηση που η ιστορία θα χαρακτηρίσει στο μέλλον ως απολύτως φαύλη. Αλλά τι θυμάμαι τώρα… έλαβαν την θέση τους στην ιστορία. Και πολύ το χάρηκα. Αλλά ακούω και κάτι άλλο στα ΜΜΕ. Μετά από 100 χρόνια, σου λέει, δεν θα υπάρχει το όνομα Παπανδρέου στη Βουλή. Μωρ’ τι μου λες! Από τον Παπατζή στον Γιωργάκη. Δεν μας χέζετε… Έχει πίσω γόνους η οικογένεια, μην ανησυχείτε, έρχονται.
Βροχερός ο καιρός στην εξωτική πολίχνη. Από τη μπαλκονόπορτα βλέπω μιαν εικόνα θολή, στο βάθος διακρίνω μια ιδέα θάλασσας ανταρεμένης. Το τζάκι σβηστό, η μάνα μου φτιάχνει μακαρόνια με κιμά. Μέχρι να γίνουν θα ρίξω μια περιπολία. Το πόσο ευχαριστιέμαι τις κουβέντες που στήνω στις γειτονιές, δεν περιγράφεται. Φύτεψα τριανταφυλλιές το πρωί, με συνδυασμούς διχρωμίας. Έτσι να τιμήσω την νέα κυβέρνηση Αλέξη και Πάνου. Το απόγευμα που θα ακούσουμε την σύνθεση, θα πέσει και ο σχετικός σχολιασμός, που θα είναι απολύτως σουρεαλιστικός. Κοντά στο τζάκι. Εσείς, τα Θανατικά του νέου σχήματος, σώνει πια με τους πανηγυρισμούς. Βγαίνω να περιηγηθώ. Σας ασπάζομαι.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
