Ο καφές μοσχοβολά φουντούκι με καραμέλα, ανάμικτο. Στο… ηχοσύστημα έβαλα να παίζει ένα cd, παλιότερη δική μου επιλογή, δεκαετίας και περιπλέον. “Οδηγώντας μόνος” γράφω πάνω με μαλακό μαρκαδόρο. Μμμμ, ερωτικά τραγούδια! Όχι κλαψομουνιάρικα. Ερωτικά, αλλά με άποψη. Όλα λένε το ίδιο πράγμα, μα με διαφορετικά λόγια, αλλοίμονο. Είναι κομματάκι εγωιστικός ο στίχος, αλλά το παραβλέπω. Στον έρωτα, λέει μια φίλη μου πολύξερη και πολύπαθη, πρέπει να είσαι εγωιστής όταν πρέπει, αλλά και να ταπεινώνεσαι, να αυτοεξευτελίζεσαι όταν πρέπει. Το θυμήθηκα φτάνοντας στο τρίτο-τέταρτο τραγούδι. Ασχολίαστον.
Στις επιλογές μου (προ δεκαετίας και περιπλέον, μην τα ξαναλέμε), διακρίνω επιμονή, υπομονή και εμμονή. Όλα σε δόσεις ισχυρές. Δεν θα τα επέλεγα σήμερα να τα ακούω οδηγώντας μόνος, πάλι από άποψη. “Όπως μεγαλώνουμε κι όμορφα παλιώνουμε”, που λέει ο Σαββόπουλος, ρίχνουμε νερό στο κρασί μας. Δεν το κάνουμε και εντελώς νερομπούλι, πάντως το νερώνουμε μια στάλα.
Σκοτούρες και τούτες πρωί πρωί, ναι, ξέρω τι θα μου πουν κάποιοι. Θα τους αφήσω να σκοτιστούν αυτοί με τα σοβαρά. Την αισιοδοξία Σαμαρά, τις ανακεφαλαιώσεις Βενιζέλου, τις καταγγελίες Αλέξη, τους λοιπούς βαριέμαι να τους αναφέρω. Βλέπετε μου απορρόφησαν το ενδιαφέρον οι προαναφερόμενοι.
Αυτά σκέφτηκα και ανέβασα λιγάκι την ένταση, ε φαντάζομαι θα ξύπνησαν πια οι διπλανοί, αν και δεν μου έχουν πει κάτι, καλοί άνθρωποι, ανεκτικοί. Τούτα τα νερόβραστα σκεφτόμουν ακούγοντας, καμαρώνοντας τα λελουδικά που πάνε όλο της προόδου κι ώσπου να σωθεί ο καφές. Ε, να πάρω μια ανάσα, μια μπουκιά για κολατσιό και να πέσω με τα μούτρα στις προετοιμασίες. Την επόμενη Κυριακή έχουμε την ονομαστικήν μας εμείς τα χρυσάνθεμα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
