Πρωινό Καθαράς Δευτέρας
Χαρταετός; Πα πα πα! Βρέχει από το βράδυ, ένα ψιλοκατούρημα που σταματημό δεν έχει. Θα φυλάξω τον χαρταετό στο πατάρι. Τον έφτιαξα όπως παλιά στο χωριό, έγραψα & κάτι συνθηματικό πάνω, παραγγελία στον ουρανό, στα σύννεφα, στον Θεό για όλα τούτα που ζούμε, κρίμα που δεν θα πετάξει. Εσείς που θα τα καταφέρετε, βάλτε στον χαρταετό σας μακριά ουρά, του δίνει δύναμη, αλλά και μεγαλοπρέπεια.
Ευτυχώς ήπιαμε κάτι καφέδες στην εξοχή τις προάλλες, να έχουμε να θυμόμαστε από την φετινή αποκριά. Μέχρις εκεί φτάνει το βαλάντιο. Ένα χταπόδι θα φτιάξω, κάτι γαριδούλες μακαρονάδα, δεν έχω πρόχειρες συνταγές, θα δω. Ίσως το πάω αυτοσχεδιάζοντας. Είναι και που ανεβάζουν την λίμπιντο τα μαλάκια, αυτό πάλι δεν είναι να το παραβλέπεις. Ναι; Αλλά δεν θα πούμε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές. Ταραμοσαλάτα, όχι δεν φτιάχνω. Μην το παραχέσουμε κιόλας ελεύθερα παιδιά με τα νοικοκυρίστικα.
Ελάτε, ελάτε, η αποκριά επιτρέπει την βωμολοχία. Πείτε τα σήμερα ελεύθερα, από αύριο θα ξαναγίνουμε του κατηχητικού, είναι κι ο βήχας που με ταλαιπωρεί. Ε, με τέτοιον καιρό….. Οπότε θα απολαύσω τον πρώτο καφέ μου πίσω από την τζαμαρία αγναντεύοντας απέναντι κάτι μπουγάδες ανεμίζουσες, ευτυχώς μακριά, λοξώς την Πάρνηθα και από την άλλη (αν ξελαιμιαστώ) βλέπω και μια στάλα Λυκαβηττό.
Αλλά ποιός χέστηκε για τα βουνά & τα λαγκάδια, θα καμαρώσω τα λελουδικά μου που είναι ωραιότατα. Δεν ξεμπέρδεψα με τις μεταφυτεύσεις. Τις γαρδένιες ταχτοποίησα, δυο-δυο, ζευγαράκια στο πήλινο, φτου φτου φτου. Και μετά λύπης και τσατίλας διαπίστωσα ότι εκείνες οι γαρδένιες που μαραζώνουν και χαλάνε, δεν φταίνε απολύτως οι άμοιρες. Βάζοντας το χέρι επί των τύπων των ήλων, διαπίστωσα λασπωμένο χώμα. Μα κάθε φορά. Πάντα το προσέχω και ποτέ δεν καταφέρνω αυτό που πρέπει. Γαμώτο. Είπα πολλά αποκριάτικα σε ποικιλία αυτοσχεδιασμών, δεν ξέρω τι ακούστηκε στη γειτονιά. Έχει δουλίτσα ακόμα, οι βιολέτες, οι γαρυφαλίτσες, δεν ξέρω τι να κάνω με το γκότζι μπέρι, και με άλλα. Στην ώρα τους…
Κάποια είναι σαν παιδιά μίζερα και ανικανοποίητα, δεν βολεύονται πουθενά. Μα τα φοβερίζω με τον εκσφενδονισμό απέναντι στην ταράτσα του διατηρητέου, σκιάζονται λιγάκι & προσπαθούν. Κάποια τα παρατούν νωρίς, κάποια το παλεύουν και τα καταφέρνουν. Πώς γίνεται με την πολιτική που το προσπαθούμε με λάθος τακτική και αποτέλεσμα να κάνει το πράγμα πίσω εμπρός, μεγαλύτερες δρασκελιές οι πίσω; Ένα τέτοια πράγμα. Αλλά τα περισσότερα είναι αξιολάτρευτα. Για τα λελούδια μιλάω.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
