Πρωτάγιαση, παραμονή των Θεοφανείων

Πρωτάγιαση, παραμονή των Θεοφανείων

Προς στιγμήν σκέφτηκα να το ρίξω λιγάκι έξω απόψε, να μεγαλουργήσω στην κουζίνα για να πάνε πέρα τα φαρμάκια της ημέρας, αλλά κατόπιν σκέφτηκα πως έχουμε νηστεία. Πρωτάγιαση, παραμονή των Θεοφανείων. Η κούρσα στο συνεργείο, η λυπητερή ήρθε βαρειά, πού διάθεση για βουτιές και για ντιριντάχτα.

Θεοφάνεια! Στην εξωτική Αγουλινίτσα ρίχναμε τον Σταυρό στην θάλασσα και οι βουτηχτές με τα μαγιώ καραδοκούσαν σε ετοιμότητα πάνω σε βάρκα.

Με τον πρώτο αγιασμό το πρωί της παραμονής, πριν βγει ο παπάς να αγιάσει τα σπίτια, έπαιρναν δρόμο για τον κάτω κόσμο τα παγανά, οι καλικάντζαροι. Ελάτε, δεν θέλω διασκευή του μύθου σαν παράσταση αρχαίου δράματος επί το πιο σύγχρονον, για τα καλικαντζάρια της παραδόσεως λέμε, όχι γι αυτά που μας κυβερνούν. Άρον-άρον ξεκουμπίζονται από τη γη στο άκουσμα του “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε…”. Κατεβαίνουν πάλι στο λαγούμι τους όλο άναρθρες κραυγές και μορφασμούς, πώς είναι η μουτσουνίτσα του Καρανίκα και λοιπών ταγαριών; Ένα τέτοιο πράγμα. Εκεί, σου λέει, στα υπόγεια, όλο πείσμα πριονίζουν ολοχρονίς το μεγάλο δέντρο που με τα κλαδιά του στηρίζει τον κόσμο. Μα λίγο πριν κοπεί εντελώς ο χοντρός κορμός, ζυγώνουν τα Χριστούγεννα, φτιάχνουν τα γλυκά οι νοικοκυρές, μοσχοβολούνε νωπό βούτυρο τα σπιτικά και τότε τα καλικαντζάρια ξερογλύφονται, βγαίνουν από τα λαγούμια και σκαρφαλώνουν στη γη για να μαγαρίσουν τα τεντζερέδια των νοικοκυραίων.

Τέτοια διάβαζα μικρός κι έτσι έγινα παραμυθάς. Μόνο που δεν σας τα λέω όλα. Κρατάω κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Τα περισσότερα (και τα καλύτερα) τα φυλάω κλεισμένα ερμητικά σ’ ένα σφραγισμένο συρτάρι. Του μυαλού και της καρδιάς.

Ελάτε, ελάτε, ας τα αφήσουμε αυτά. Ετοιμαστείτε για την αυριανή βουτιά στον αγιασμό των υδάτων! Πάρτε μπουρνούζι μαζί, σούρνεται χιονιάς. Επίσης σούρνεται αριστερή φοροκαταιγίδα, αλλά μέρες που είναι ας μην πικραθούμε. Θα πικραθούμε συντόμως με υψηλήν πίκραν ούτως ή αλλέως, μην το αναμασάμε και εδώ. Απασχολείστε το μυαλό με άλλα συναρπαστικά. Όπως το Σουρβάιβορ που έρχεται, ο έρωτας του Βασάλου με την Ευρυδίκη δεν θυμάμαι το επίθετό της, οι απόψεις Κοντονή περί διεθνούς δικαίου, η συνέντευξη της Περιστέρας, τέτοια.

Α, να σας πω και το άλλο. Ναι, θα την απολαύσω την Μαρινέλλα να σαρώνει την πίστα του δεν θυμάμαι πώς λένε το μαγαζί αλλά δεν έχει σημασία και να κλέβει τις καρδιές του κοινού, “ουκ επ’ άρτω μόνον…” Με τα πούλμαν, σου λέει. Γιατί… αυτή παιδί μου δεν είναι κανονικός άνθρωπος. Είναι φαινόμενο! Αλλά θα υποκλιθώ και στο πως αντιμετωπίζουν οι τρεις καλλιτέχνιδες η μια την άλλη. Σπάνιο. Κυρίως στο πόσο σέβονται οι δυο μικρότερες την Μεγάλη και πόσο εκείνη τις νοιάζεται και τις βοηθά. Σπάνιο φαινόμενο γιατί συνήθως ξεμαλλιάζονται οι συνεργαζόμενες στα μουσικά και θεατρικά σχήματα, αλλά ειδικά την Μαρινέλλα οι άλλες του συναφιού πάντα την φθονούσαν, λόγω της σκόνης που αφήνει πίσω και τις κουκουλώνει τις άμοιρες.

Μερσί.

του Δημήτρη Χίλιου

Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.