Στα κακοτράχαλα τα βουνά
“Στα κακοτράχαλα τα βουνά, με το σουραύλι και τον ζουρνά, πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουμε τώρα… οι κολασμένοι”…
Τρεκλίζοντας προς την καταστροφή, έτσι μας βλέπουν τα ξένα μέσα ενημέρωσης. Ναι, μας αντιπαθούν μια στάλα οι εταίροι μας στην Εσπερία, αλλά δεν παραλογίζονται κι εντελώς πια. Όπου να ‘ναι ολοκληρώνεται ο κύκλος των διαβουλεύσεων και των διαπραγματεύσεων. Υπεμονή, με ορμήνεψε προ μηνός μια γειτόνισσα στο χωριό. Καλά το πάνε, αλλά σκιάζομαι μην μπουρδουκλωθούνε στην περπατησιά, έτσι που περπατάνε με τα πόδια ανοιχτά μπας και πατήσουνε τα αρχίδια, έτσι μου είπε (ήταν καρναβαλική περίοδος και δεν την περαξήγησα), συγγνώμη κιόλας για την επανάληψη μα περιφραστικά δεν γινόταν να σας το μεταφέρω. Θα έχανε το παραστατικόν της η αφήγηση. Μερσί για την κατανόηση. Υπεμονή. Οι τολμηρές επιλογές έχουν κι έναν ρίσκο. Αλλά βρεθήκαμε σε στιγμή αδυναμίας, ψηφίσαμε εν βρασμώ, δεν είχαμε και καλύτερες επιλογές. Τέλος με τα πολιτικά, ούτε για τις συνεντεύξεις θα πω, ούτε για τις φωτογραφίσεις, ούτε για τον ΕΝΦΙΑ που παραμένει, ούτε για τα σόου της Ζωής, α πα πα! Ώρες είναι να με πιάσουνε στα στόματά τους κάτι φίλοι και φιλενάδες εδώ κυβερνητικές μουτζαχεντίν και να πικραθούμε. Άλλωστε τελείωσα την αντιβίωση για την ιγμορίτιδα (χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα), μην περάσω στα αντικαταθλιπτικά. Μα τι είναι αυτά που λέω Θεέ μου Θεέ μου, χωρίς αυτούς… θα πλήτταμε θανάσιμα. Ήταν τώρα φάτσα για ψυχραγωγία ο Σαμαράς; Άσε με σε περικαλώ.
Τα είπαμε: Βαλσαμόχορτο. Ένα κι ένα για την ψυχολογία των καιρών. Είπα καιρών και το θυμήθηκα. Είναι θερμοκρασίες αυτές για τέλη Μάρτη; Όχι, σας ερωτώ. Πώς θα σκάσουμε τους ξένους που πολεμάνε λυσσαλέα τον Γιάνη; Με βορριάδες που τα αρνάκια παγώνουν; Τέλος πάντων, κάνω πέτρα την καρδιά, κάνω επίσης σχέδια για του Ευαγγελισμού, για τον μπακαλιάρο με την σκορδαλιά, για το πρώτο παγωτό και άλλα τέτοια χαρωπά σε μια προσπάθεια ανόρθωσης της ψυχολογίας, προσπάθεια τραβηγμένη από τα μαλλιά. Για το θέμα των ημερών δεν έχω να προσθέσω κάτι, είναι τόσο βαρύ το κλίμα, τόσο φορτισμένη η κοινωνία. Είπατε τόσα κι εσείς εδώ. Τα παρακολούθησα. Και κατέληξα πως όλα τελικά είναι θέμα παιδείας… Ελάτε, αλλάζουμε θέμα, τα παιδιά είναι ένα πολύ δύσκολο κεφάλαιο και πολύ σπουδαίο.
Χταπόδι μαγείρεψα απόψε. Με μυρωδικά και λίγο σπανάκι. Κρεμμύδια χλωρά, μαϊντανό, άνηθο, καυκαλίθρες, μυρώνια. Η μάνα μου έτσι φτιάχνει τις σουπιές, προσθέτει μάλιστα και λίγο από το μελάνι τους στην κατσαρόλα. Το χταπόδι το έφτιαχνε με μακαρόνι κοφτό, για να φτουράει, να μας ρουπώσει κιόλας. Και τώρα που το σκέφτομαι, θα πρέπει πάντα να το θεωρούσε κουτσό, ακόμα το λέει φταπόδι. Δεν την διόρθωσα ποτέ. Για ποιο λόγο άλλωστε;
Παλιά μάζευα τα κόκαλα από τις σουπιές, τα έκανα βαρκούλες με ένα καλάμι για κατάρτι, μια μικρή σημαία στην κορυφή και περίμενα την βροχή. Τότε εξαπέλυα την νηοπομπή στα όμβρια κι έτρεχα δίπλα τους κουκουλωμένος με ένα κίτρινο αδιάβροχο. Ένα χαντάκι παράλληλο του κεντρικού δρόμου ήταν το ορμητικό ποτάμι μου, εκεί ταξίδευαν τα καράβια μου ολόλευκα κι εγώ μαζί τους…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
