Πολλές οι κουβέντες με αφορμή την περίφημη παγκοσμιοποίηση, κι άκουσα πάλι πρόσφατα να υποστηρίζει κάποιος πως η Τέχνη δεν έχει πατρίδα. Σωστή άποψη, η Τέχνη πατρίδα δεν έχει, οι δημιουργοί της όμως έχουν. Και είναι θεμελιώδης, πιστεύω, η συναίσθηση της πατρίδας στους καλλιτέχνες, ουσιαστική και απαραίτητη όσο η ρίζα σ’ ένα λουλούδι, σ’ ένα φυτό. Γνωστό άλλωστε το αξίωμα ότι μόνον όποιος έχει πλήρη συναίσθηση της πατρίδας και της παράδοσής του μπορεί να δώσει έργα με απήχηση παγκόσμια. Χτυπητά παραδείγματα ο Καζαντζάκης στην πεζογραφία, ο Καβάφης στην ποίηση, ο Τσαρούχης στη ζωγραφική, ο Σκαλκώτας στη μουσική. Μα και πέρα από την Τέχνη, συχνά έχει αποδειχτεί ότι μονάχα ο γνήσιος φιλόπατρις μπορεί να υπηρετήσει μ’ επιτυχία τη διεθνή κοινότητα. Γιατί, όπως πάλι έχει σοφά λεχτεί, μονάχα όταν διατηρεί κανείς εντός του την έννοια της πατρίδας μπορεί να καταλάβει και τους δεσμούς των άλλων με τις δικές τους πατρίδες, μόνο τότε εννοεί την αξία της κάθε πολιτιστικής κληρονομιάς, μόνο τότε είναι σε θέση να σεβαστεί πραγματικά την ιδιαιτερότητα των άλλων πολιτισμών. Πόση σχέση έχουν άραγε όλ’ αυτά με την «παγκοσμιοποίηση» του συρμού που μας σερβίρεται;
της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
Η Λότη Πέτροβις-Ανδρουτσοπούλου είναι συγγραφέας. Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα της, κάνοντας κλικ εδώ!
Δείτε τα βιβλία της συγγραφέως που έχουμε παρουσιάσει στη Ματιά, κάνοντας κλικ εδώ!
