Το λουκ το ξεμαρλούκωτο
Α, με το συμπάθειο, αλλά θα τηνε πω την παροιμία που έρχεται γάντι στα των ημερών, καθότι είμεθα των παραδόσεων.
Τα αγγειά γενήκαν θυμιατά
και τα σκατά λιβάνι…
Συγγνώμη κιόλας, αλλά είδα προηγουμένως δυο κυβερνητικές βουλευτίνες στην tv να κλαψουρίζουν για την κατάντια του λαού, του εργαζόμενου. Σπάραζε η καρδούλα τους, εξεπιτούτου είχαν κι αυτό το λουκ το ξεμαρλούκωτο. Του πένθους και της συμπόνοιας.
Και καλά να δεχτώ ότι δεν έχουμε εναλλακτικές. Τους πιστεύω. Εκείνες τις μαλακίες που ξεφούρνιζαν πέρισι και πρόπερσι, που ξιφουλκούσαν κατά πάντων και πασών, γιατί δεν βουτάγανε μια τη γλωσσάρα στο άδειο το κουρούπι τους και μετά να τις λέγανε;
Επίσης οι συνδικαλιστές γιατί δεν αυτοκτονούν ομαδικά στο Σύνταγμα; Αμ αν ήταν έτσι μια χαρά φόρους μας έβαζαν και οι άλλοι. Μια χαρούλα έδιναν κάτι εφάπαξ ξεγυρισμένα των 500.000. Στους εκλεκτούς. Ήταν ανάγκη να μου τα λέει η Θεανώ Φωτίου και ο Φλαμπουριάρης; Θα μου πεις “Κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες…”
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
