Του Αγίου Δημητρίου σήμερα…
Ναι, το γιορτάζουμε του λόγου μας. Αγκαζέ με τα Χρυσάνθεμα! Μερσί, μερσί, μερσί. Εύχομαι υγεία και… “όν έκαστος κατά διάνοιαν έχει”! Και όπως έμαθα από τη μάνα μου, γιορτάζει κανείς με τραπεζώματα τρικούβερτα (το κατά δύναμιν).
Η t.v. αναμεταδίδει από Θεσσαλονίκη τα του “εν τω σταδίω θαρρύναντα τον Νέστορα” και ως παπαδοπαίδι παρακολουθώ παρέα με τον καφέ μου το τελετουργικόν που έχει κάτι από Βυζάντιο.
Παιδί, τρέχαμε του αγίου Δημητρίου στην ρεματιά πάνω από το σπίτι μου στο ξωκκλήσι του (τα λέω κάπου στο “Με το σφύριγμα του τραίνου”), ανάμεσα σε πουρνάρια, βαλανιδιές και πεύκα. Μέσα από κάτι λείες πέτρες κύλαγε νερό παγωμένο, καβούρια κρύβονταν στις νεροσυρμές, η καμπάνα σήμαινε, οι φιλακόλουθοι έπαιρναν τον δρόμον της επιστροφής ευχόμενοι δώθε-κείθε με το αντίδωρο και τον άρτο στο μαντήλι, εμείς ξεφαντώναμε παίζοντας εκεί μέχρι την ώρα του φαγητού.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων δια τας ευχάς (που θα μελετήσω μεταμεσονυκτίως, ή αύριο το εσπέρας ανάμεσα σε τακτοποιήσεις και τηλεφωνικές συνομιλίες για τα παραλειπόμενα). Ε, στην γιορτή δεν προσκαλείς κανέναν, μην ακούσω γκρίνιες. Όλοι χωράμε, τα έχουμε πει. Οι πιο μισοριξιές θα καθίσουν στα ποδαράκια των… ανθεκτικοτέρων.
Το μενού; Α, δοκιμασμένα πράγματα, σταθερές αξίες. Έγνοια σας. Παίρνω μια ανάσα και πέφτω με τα μούτρα, βάζω σκούφο και ποδιά. Ναι, μόνος μου κάνω τα βασικά, δεν γίνεται να μπλέκονται ανάμεσα στα… πόδια μου (είδατε τι κόσμιες εκφράσεις, αλλιώς μου ήρθε να το πω, αλλά συγκρατήθηκα λόγον της ημέρας), να λένε την παρόλα τους, εγώ το κάνω έτσι, γιατί δεν το φκιάνεις αλλιώς, κάνω υπομονή και αποσπάται η προσοχή μου. Οι βοηθοί που προσέρχονται νωρίς, καθυστέρηση φέρνουν, καπνίζουν αρειμανίως κοντά στην κατσαρόλα εκνευρίζοντάς με, έχω έγνοια να κεραστούν, να πιουν, να κατουρήσουν, επίσης με τις παρεμβάσεις αλλάζει το αποτέλεσμα γιατί ως γνωστόν κι όπως λέει η παροιμία, να μην κακοκαρδίσω τον έναν, να μην χαλάσω χατίρι στον άλλον, παιδί με τον άντρα μου δεν έκαμα. Εδώ περί μαγειρικής ομιλούμεν, θέλω το αποτέλεσμα να είναι εκείνο που έχω στο μυαλό μου. Δείπνο για περίπου δεκαπέντε. Τα βασικά θα τα κάμω μοναχούλι. Συμπληρώματα, (σουφλέ, παστίτσιο, τυρόπιτα) θα έρθουν έτοιμα, έχω φίλους με γυναίκες προκομμένες. Σαλάτες, συνθέσεις τυριών και τα συμπαρομαρτούντα, γι’ αυτά θα έχει βοηθούς η κουζίνα, αλλά αργά το απόγευμα. Η τούρτα ξεκουράζεται στο ψυγείο. Φίλες θα μεγαλουργήσουν επίσης στον νεροχύτη μεταμεσονυκτίως, ναι οι καλές μου, πρώην συνάδελφος και φίλη δεν εννοεί να φύγει αφήνοντας άπλυτο το παραμικρό. Άξιες, άξιες! Επίσης σκοπεύω να μεγαλουργήσω (κι εδώ μετά βοηθείας) στο στρώσιμο του τραπεζιού. Κάθε φορά λέω να το φωτογραφίσω, μα μέσα στην ζαλάδα ξεχνιέμαι ή βγαίνουν παρτσακλές οι φωτό και δεν αποδίδουν όπως θέλω το …προς φωτογράφισιν. Καλά, θα σας μιλήσω άλλη στιγμή για το μοσχάρι σε φέτες (χτένι), με Σκόρδο, λεμόνι πορτοκάλι και ρίγανι (όλα μπόλικα), συνοδευόμενο από ρύζι ακατέργαστο με κουκουνάρια και σταφίδες. Μεγάλο σουξέ. Το φτιάχνω μόνο σε γιορτές και μεγαλοσυνάξεις, να μην φθαρεί η ιδέα. Πώς κάνει η Μαρινέλλα που δεν βγαίνει στα ΜΜΕ για να συντηρεί τον μύθο; Κάπως έτσι, αλλά σε φαγητό. Βουναλάκι πατάτες; Όχι δεν έχει το μενού, δεν βολεύει για πολλά άτομα και όλα φαγανά, αν και ταιριάζει με το μοσχάρι, είναι και που θα έκλεβαν την παράσταση. Ο κήπος μου, ναι, έτοιμος προς επιθεώρησιν. Έτσι να ζηλέψουν κάποια προσώπατα, να κορδωθώ και του λόγου μου για κάτι πλην της μαγειρικής.
Σας ξαναμερσί, σας ασπάζομαι γλυκά στην παρειάν και πέφτω με τα μούτρα στις προετοιμασίες, κάθε φορά βουρλίζομαι μπας και δεν προλάβω. Και είπαμε, σας περιμένω.
Υ.Γ.
Το θαυμαστό είναι που σήμερα απότομα άνθισαν τα χρυσάνθεμα μονομιάς. Ροζ-μωβ και στη μέση κίτρινο. Υπέροχα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
