Έ-ε-έρχεται! Το καλοκαίρι, ρε κουτά. Τι έμεινε; 70-80 μέρες. Ένας Γενάρης λειψός, ο Φλεβάρης λειψός από τα γεννοφάσκια του κι ο Μάρτης ο πονηρός και παραπλανητικός, ο συχνά καπριτσιόζος πλην ό,τι και να κάμει με την κακία μένει κι ύστερα τον αποχαιρετάμε γνέφοντάς του πρόστυχα. Κατόπιν πετάμε πέρα παπλώματα, κουβέρτες, ηλεκτρικά υποστρώματα και στο σπίτι κυκλοφορούμε μισοξεβράκωτοι (είπαμε, μισο- μην το ξεφτιλίζουμε κιόλας). Αυτό ευελπιστώντας να το κάνουμε τάση, κίνημα, συνιστώσα έστω, να γενικευθεί το… κακό.
Και με αυτές τις σκέψεις τις αισιόδοξες αν και κάπως προστυχούτσικες, βάζω να φτιάξω ένα ρόφημα μετά τον καφέ, έξτρα ανεβαστικό. Κουρκουμάς, Τζίντζερ, Κάρδαμο, Πιπέρι Καγέν & Μέλι. Ε, πρέπει κάπως να βοηθήσω την κατάσταση, μην με παρασούρει εντελώς ο Βορριάς που τ’ αρνάκια παγώνει. Καιρός για καφέδες και χουχουλιάσματα πίσω από τζαμαρίες, τα λελουδικά μου μάδησαν εντελώς και θέλουν κλάδεμα, η ζαρντινιέρα πανέμορφη, κυκλάμινα, βιολέτες, γκάουρες, τριανταφυλλιές, ροδιές μικροκαμμωμένες, οι ταναγραίες μου.
Στο τοπίο προσθέτει μια θλίψη η πάλη που γίνεται στα απομέσα των Βουλευτώνε, του Σύριζα ντε. Δράμα και τούτο! Θα ψηφίσουν, σου λέει, το πολυνομοσχέδιο που καταργεί τις απεργίες επειδή στραβοκλάσαν δυο-τρεις-πέντε κι είπανε δεν αρπάζουμε τις ντουντούκες να κλείσουμε τους δρόμοι ενάντια στην πλουτοκρατία, να δούμε πώς θα πάει με το λεωφορείο της γραμμής στα χιονοδρομικά! Α, όπου νά ‘ναι θα βγουν στους δρόμοι οι αγρότες με τα τρακτέρ. Εις ανάμνησιν των επιδοτήσεων εκείνης της παλιοευρώπης που μας ζουλεύει, τα όμορφα. Ναι, με πόνο, αλλά θα τα ψηφίσουν. Από τις μισάνοιχτες πόρτες αλληλομουντζώνονται οι σύντροφοι, που άλλοτε παρόμοιες συμπεριφορές αστών πολιτικών τις κατήγγειλαν, τις απειλούσαν με δίκες στο Γουδί και τις περιγελούσαν. Γι’ αυτό το διασκεδάζω, ο σαρδόνιος ο τύπος.
Μωρέ Τράγκας που σας χρειάζεται, αλλά χωρίς εκείνη την μεθοδευμένη τακτική να κατευθύνει την κοινή γνώμη στις γνωστές επιλογές ομού με Χατζηνικολάκη, Αυτιά, Παπαδάκη. Για το χοντροστύλ μόνον ομιλώ. Να σας περιλούζει καθημερινά με το κατρουλοκάνατο, συγγνώμη κιόλας…
Μετακινήσεις στο πολιτικό σκηνικό. Με ρυθμό χελώνας βεβαίως, αλλά ναι. Τώρα που η τέως έντιμη αριστερά έγινε κυβερνώσα και που ξεβρακώθηκαν οι άλλοτε αμέμπτου ηθικής και υπεράνω χρημάτων, επιβάλλεται να μετακινηθούν (έστω βραδέως) οι δυνάμεις, να δούμε ανακατατάξεις, καιρός να αλλάξουν οι συσχετισμοί, να πάρουν μπρος οι μηχανές. Οι καιροί επιβάλουν βιασύνη και όχι λάου-λάου. Βέβαια η άλλοτε ρομαντική αριστερά που έγινε καθεστώς και βιδώνει τον κώλο της στην καρέκλα με κείνες τις μεθόδους που κατήγγειλε, θα το παλέψει.
Γκώσαμε από πολιτικούς που λένε μαλακίες κι επαναλαμβάνουν το απόλυτο τίποτα. Τους αρπάζουν τα κανάλια, μας τους τρίβουν στην κασίδα κι έτσι φέρνουν το πράγμα εκεί που τα βολεύει. Παρακολουθώ την πολιτική σαράντα χρόνια και κάτι ψιλά, έχω ακούσει… Από τον Ηλία Ηλιού μέχρι τον Βασίλη Λεβέντη (τι άνοιγμα κι αυτό του διαβήτη…)
Εντάξει, δεν λέω άλλα πικρά. Η μέρα είναι απολύτως χειμωνιάτικη, το ρόφημα που απολαμβάνω τονοτικόν, ελπίζω να βοηθήσει στα της διαθέσεως, ας σκεφτούμε κάτι πιο σοβαρό. Τελικά τα βατραχοπέδιλα δεν τα έχω μαζέψει ακόμα από το αυτοκίνητο, μαζί και μια πετσέτα θαλάσσης εμπριμέ. Πού να τα ανεβοκατεβάζω! Έρχεται το καλοκαίρι, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση… Κάνετε σχέδια, φτωχικά για να είναι πραγματοποιήσιμα. Αλλά κάνετε σχέδια, αλλιώς η χιονόμπαλα δεν ξέρω τι σκατά θα παρασύρει…
Καλημέρα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
