Πάνω στα άγρια βουνά, τ’ αετοφωλιασμένα
Έλληνες πολεμήσανε σαν να ‘ταν δράκου γέννα
Πήραν τουφέκι σισανέ και γυριστή χαντζάρα
Αρμάδες πυρπολήσανε και σκόρπισαν αντάρα
Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο αντάμα με τον χάρο
Βροντοφωνάζαν στο χορό
«Ή λευτεριά ή θάνατο, άλλο δε θε να πάρω»
Στο Μεσολόγγι, Ήπειρο, Βαλτέτσι και Δερβένι
Ρίχνουνε βόλι αλύπητο, της γης οι αντρειωμένοι
Τα χείλια σιγοτραγουδούν τον Θούριο του Ρήγα
Και δεν αφήνουν στο σπαθί να κάτσει ούτε μύγα.
Ανδρούτσος στέκει στη Γραβιά, Διάκος στην Αλαμάνα
Ο Θοδωρής στην Τρίπολη, για την Ελλάδα μάνα.
Μέσα στη χούφτα το σπαθί θήκιασε και δεν βγαίνει
Λέξη φωτιά η λευτεριά μες το μυαλό αναμμένη
Τούρκων κεφάλια πέφτουνε ολημερίς στο χώμα
Το πεινασμένο το θεριό δεν χόρτασε ακόμα
Τα τετρακόσια της σκλαβιάς χρόνια το ‘χαν δεμένο
Με αλυσίδες και βαριά ήτανε πληγωμένο
Τώρα από πόνο αλυχτά μα με περίσσιο θάρρος
Ξερνά απ’ το στόμα του φωτιά κι όποιονε πάρει ο χάρος
Το μπαϊράκι υψώνεται μετά από κάθε μάχη
ζητωκραυγάζουν τα χωριά
«καλώς τηνα την ΛΕΥΤΕΡΙΑ»
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε η Ντόρα Μανατάκη, την οποία και ευχαριστούμε πολύ! Δείτε το blog της Ντόρας, Dora Manataki – Μουσική, διήγημα, ποίηση, αγαπημένα – Ντόρα Μανατάκη, κάνοντας κλικ εδώ!
