Το φίλημα

Μια βοσκοπούλα αγάπησα, μια ζηλεμένη κόρη,
και την αγάπησα πολύ,
ήμουν αλάλητο πουλί,
δέκα χρονών αγόρι.

Μια μέρα που καθόμαστε στα χόρτα τ' ανθισμένα,
-Μάρω, ένα λόγο θα σου πω,
Μάρω, της είπα, σ' αγαπώ,
τρελαίνομαι για σένα.

Από τη μέση με άρπαξε, με φίλησε στο στόμα
και μου 'πε: -Για αναστεναγμούς,
για της αγάπης τους καημούς
είσαι μικρός ακόμα.

Μεγάλωσα και την ζητώ... μ' άλλον ζητά η καρδιά της
και με ξεχνάει τ' ορφανό...
Εγώ όμως δεν το λησμονώ
ποτέ το φίλημά της.

Ρόδον και χορτάρι

Ένα λουλούδι, όπου κυρτό τον ήλιο ακολουθούσε
- Ήλιος ελέγονταν κι αυτό -
εις ένα κήπο φουντωτό
τριανταφυλλιά αγαπούσε.

-Έλα να γίνωμε τα δυο ζευγάρι ταιριασμένο,
έλα, τριανταφυλλιά χρυσή,
γιατ' είσαι μυρωδάτη εσύ,
κ' εγώ καμαρωμένο.

-Σώπα, λουλούδι αμύριστο, λουλούδι χωρίς χάρι,
εν' αηδονάκι του λαλεί,
το ρόδο που μοσχοβολεί
δεν μοιάζει το χορτάρι.

Η αναχώρησίς της

Ξυπνώ και μου 'παν, έφυγεν η κόρη που αγαπούσα
και κατεβαίνω στο γιαλό,
τη θάλασσα παρακαλώ,
την πικροκυματούσα.

-Εγώ τα πρωτοδέχθηκα τ' αφράτα της τα κάλλη,
μου 'πε ένα κύμα, και γι' αυτό
με πόθο και με γογγυτό
φιλώ το περιγιάλι.

-Τα μάτια της, ερώτησα, μην ήταν δακρυσμένα;
Εν' άλλο κύμα μου μιλεί:
-Σαν το χαρούμενο πουλί
επήγαινε στα ξένα.

Το τρίτο κύμα ερώτησα: Εμέ γιατί ν' αφήση
να κλαίγω και να λαχταρώ;
Περνάει το κύμα το σκληρό
χωρίς να μου μιλήση.