Ζω σε μια πόλη που έχει έντονα τα χαρακτηριστικά του χωριού. Οι κάτοικοι αυτής, στην πλειοψηφία τους, είναι απαίδευτοι χωρικοί που εγκατέλειψαν τα χωριά τους και πάσχουν από έλλειψη αισθητικής, τρόπων και ψυχικής καλλιέργειας. Είναι συχνό φαινόμενο στους δρόμους των Τρικάλων να συναντήσεις άτομα που περπατούν ως μεθυσμένα ανδρείκελα, που βάζουν στόχο να πέσουν επάνω σου, που φτύνουν αναιδέστατα μπροστά σου, που φωνάζουν από απόσταση διακοσίων μέτρων για να ενοχλήσουν τους πάντες, που κατουρούν δημόσια και σε κεντρικότατα σημεία. Είναι τα ίδια άτομα που διαθέτουν πολλά κομμάτια γης και κάνουν «σπουδές» στο εξωτερικό, που κυκλοφορούν με ακριβά και κακόγουστα αυτοκίνητα, που σε βρίζουν χωρίς να τους γνωρίζεις και φωνάζουν το όνομά σου ως αποδεικτικό ότι είναι κάτοχοι αποκαλυπτικών κουτσομπολιών, που τις περισσότερες φορές αποτελούν ασυναρτησίες αρρωστημένων και αργόσχολων μυαλών, που σε μπερδεύουν με άλλα πρόσωπα δίχως να νιώθουν ίχνος ντροπής για τα λάθη και τις παρανοήσεις τους.
Είναι μέγιστη ευτυχία αν μέσα σε ένα δείγμα είκοσι ανθρώπων υπάρξουν, έστω, δύο που δεν θα σε κοιτάζουν ως καταζητούμενο, επικηρυγμένο δραπέτη αμερικάνικης ταινίας της άγριας δύσης.
Τη διαφορετική ατμόσφαιρα τη νιώθεις αμέσως μόλις φτάνεις στην άθλια «πόλη» των Τρικάλων. Η αναίδεια και ο φθόνος των περισσοτέρων κατοίκων σε συνδυασμό με την κουτοπονηριά τους, δημιουργεί ένα εκρηκτικό «κοκτέιλ» που σε φτάνει στα όρια του ξερατού.
Μάλιστα έχουν το θράσος να μουρμουρίζουν δήθεν χαιρετούρες που μόνο αυτοί τις ακούνε, καθώς σε ατενίζουν αγενώς από πάνω ως κάτω και χάνουν τη μιλιά τους ή κοντεύουν να σε γκρεμίσουν πέφτοντας επάνω σου ενώ εσύ στέκεσαι ακίνητος.
Μια άλλη προσφιλής συνήθειά τους είναι να σε αποκαλούν χαζή, όταν κοντοστέκεσαι για να περάσουν ή δεν τους ποδοπατάς σαν οδοστρωτήρας βίας και ξετσιπωσιάς. Πολλές φορές σε αποφεύγουν όταν μαθαίνουν για προσωπικές σου επιτυχίες ή σε ειρωνεύονται, ενώ όταν έχεις αποτυχίες -ακόμη και αυτοί που δεν σου μιλούσαν- θέλουν να σε συναναστρέφονται κάνοντας αδιάκριτες ερωτήσεις και κοιτάζοντάς σε μέσα στους οφθαλμούς με σατανικό τρόπο για να σε ψυχολογήσουν και να χαρούν με την τυχόν κακοδιαθεσία σου.
Σίγουρα είναι πολύ δυστυχισμένοι, γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που χαζογελούν χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, μόνο και μόνο για να μην δώσουν την εντύπωση του μη ευτυχή και καταλάβει ο περίγυρος ότι δεν περνούν καλά.
Όταν, δε, σε ρωτούν «τι κάνεις», απαντούν οι ίδιοι αμέσως στην ερώτησή τους με ένα ειρωνικό και γεμάτο κρυφά υπονοούμενα «καλά;....», σα να θέλουν να αποσπάσουν την απάντηση από τον πολύξερο εαυτό τους.
Με λίγα λόγια, όσο λιγότερες σχέσεις-επαφές έχεις με Τρικαλινούς, τόσο πιο ήρεμος και φυσιολογικός θα παραμείνεις. Διαφορετικά, θα πρέπει να κοιτάζεις τους συμπολίτες σου ως εχθρούς που πρέπει να τους ξεπεράσεις, καταρρίψεις και εκμηδενίσεις, να τους συκοφαντήσεις, να τους διαβάλεις, για να «θρέψεις» το εσωτερικό σου κόμπλεξ και την εσωτερική σου ανασφάλεια για το ποιος είναι ο «καλύτερος του χωριού».
Αν μάλιστα κάνεις το «λάθος» να φοράς υποδήματα και ρούχα που δεν διαφημίζονται από τα εμπορικά καταστήματα του συρμού, θα δεχτείς το χλευασμό των «σουπερμοντέρνων» Τρικαλινών, που έχουν σε υπόληψη μόνο όσους ξοδεύουν για το φαίνεσθε και ντύνονται απευθείας με το συνδυασμό της πλαστικής κούκλας της βιτρίνας χωρίς να διαθέτουν καμία συνδυαστική ικανότητα παλαιών και νέων κομματιών. Έτσι αντικρίζεις το ανόητο και λυπηρό θέαμα ολοκαίνουργων ρούχων που βρίσκονται στα σκουπίδια, επειδή απλώς τα βαρέθηκαν και γιατί τα ψυχικά τους κενά και η κοινωνική επίδειξη επιτάσσουν να αγοράσουν τα πιο «trendy» κομμάτια, τη στιγμή που ούτε τη μητρική τους γλώσσα δεν έχουν μάθει να χειρίζονται επαρκώς.
Και μην ξεχνάς ότι αν έχεις οποιαδήποτε, όσο μικρή κι αν είναι, χρηματική συνδιαλλαγή με Τρικαλινό/ή υπάλληλο, θα πρέπει να ελέγξεις οπωσδήποτε τα ρέστα σου, γιατί, ακόμη κι αν ανακαλύψεις την απάτη να ξέρεις ότι ένα απλό συγγνώμη δεν θα φτάσει στα αυτιά σου. Μάλιστα θα εκνευριστούν με το θράσος και την «τσιγγουνιά» σου να διεκδικείς τη δίκαιη επιστροφή των χρημάτων σου. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει επ΄ουδενί να «φαίνεσαι» ντυμένη ακριβά και να διαθέτεις καθαρό και αστραφτερό δέρμα, γιατί θα θελήσουν με κάθε τρόπο να σου αποσπάσουν χρήματα και μάλιστα θα θεωρούν την πράξη τους συνώνυμο της κοινωνική δικαιοσύνης και «πλήγμα» κατά της αριστοκρατικής σου εικόνας, που τόσο έντονα μισούν.
Φυσικά, λατρεύουν τον πλούτο και υπόγεια προσπαθούν να τον αποσπάσουν, χρησιμοποιώντας ανεπιτυχώς ακόμη και την κολακεία. Όμως, τη χρησιμοποιούν τόσο άγαρμπα, μισοειρωνικά και «χοντροκομμένα», γιατί, από τη φύση τους, δεν έχουν καμιά διακριτικότητα, ούτε έχουν μάθει να περιορίζουν τα άγρια ένστικτά τους για να αποκτήσουν κάτι τόσο «περιττό» και «χαζό» όπως είναι το κόσμιο φέρεσθαι.
Τελειώνοντας, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω μια πολύ συνηθισμένη έκφραση των τρικαλινών θαμώνων καφενείων, που ίσως αποτελεί και ένδειξη της βαθύτερης ημιβάρβαρης νοοτροπίας τους: «Θα σ’ δαγκώσου του λαρύγγι»... (νομίζω ότι επιβεβαιώνει όλα όσα ειπώθηκαν παραπάνω).
