Πρωί-πρωί πήγα να πληρώσω τον προ καιρού ληγμένο λογαριασμό της ΔΕΗ, επαναλαμβάνοντας από μέσα μου το κλασσικό πλέον μάντρα με κατάρες για την ΕΡΤ και τον Δήμο αλλά και την ίδια τη ΔΕΗ που σαν αχόρταγος βρυκόλακας (καμία σχέση με το Λυκόφως) μας ρουφάει το αίμα.
Λένε πως η φτώχεια φέρνει γκρίνια, πράγμα που διαπίστωσα και ο ίδιος παρακολουθώντας τον εκνευρισμό όλων, σε μια ουρά που ελισσόταν στα ταμεία της ΔΕΗ και συνέχιζε έξω απ’ το κτίριο, στρίβοντας μάλιστα στη γωνία του οικοδομικού τετραγώνου. Περίμενε όλος ο κόσμος να πληρώσει με λεφτά που μαζεύει με απίστευτο κόπο, ένα λογαριασμό διογκωμένο και με την απειλή να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο σύμφωνα με τις φήμες για τις αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ.
Ένας λογαριασμός είναι τουλάχιστον 200 ευρώ (70.000 δραχμές αν τις θυμάστε), ποσό που προκύπτει με απίστευτη οικονομία στη κατανάλωση, τα πλυντήρια στο ελάχιστο, λάμπες σβηστές ή οικονομίας, την θέρμανση να έχει αντικατασταθεί με πουλοβεράκι ή ακόμη και μπουφάν εντός του σπιτιού και ένα άγχος που συνέχεια παραμονεύει: πόσο θα είναι ο επόμενος λογαριασμός και πώς θα τα βολέψω όλα τα άλλα; Δεν έχεις καν επιλογή να μη χρησιμοποιήσεις τη ΔΕΗ: τα κεριά είναι επίσης πανάκριβα.
Οι άνθρωποι που περιμένουμε γύρω στα 20 λεπτά στην ουρά για να κάνουμε τη ΔΕΗ πιο πλούσια χωριζόμαστε σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία είναι όσοι άνθρωποι έχουν ένα εκνευρισμό για την κατάσταση αλλά έχουν καταλάβει τι γίνεται και τι τους φταίει και προσπαθούν να μην εκδηλώνουν τον εκνευρισμό τους. Αν και μάλλον πρέπει να εκδηλωθεί ο εκνευρισμός μας, προς τη σωστή κατεύθυνση, μπας και πάρουν αυτοί που πρέπει κάποια μηνύματα. Η δεύτερη κατηγορία είναι όσοι έχουν εκνευριστεί με το χαράτσι που κόβει το πορτοφόλι τους στη μέση, είναι πιο κοντά από τους πρώτους στην απελπισία και ο εκνευρισμός τους γυρεύει διέξοδο για μια εκτόνωση, έστω και προσωρινή, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Τα άτομα της δεύτερης κατηγορίας μπορείς να τα ξεχωρίσεις εξ ακοής: είναι αυτοί που όσο περιμένουν θα τσακωθούν στην πρώτη ευκαιρία. Κι αυτή η ευκαιρία δεν αργεί να εμφανιστεί, μεταμφιεσμένη σε υποψία, ή τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα σε βεβαιότητα, ότι κάποιος πήγε να τους πάρει τη σειρά. Δύο φορές σήμερα έγινα μάρτυρας λεκτικών διαπληκτισμών, την πρώτη κάποιοι τα έβαλαν με μια μητέρα που είχε μωράκι στο καρότσι και τη δεύτερη μία κυρία θεώρησε σκόπιμο να αρπαχτεί με μία μεγαλύτερη κυρία που είχε κινητικά προβλήματα. Φυσικά, επειδή 20 λεπτά είναι απίστευτα πάρα πολλά για μερικούς, έγινε και τρίτος διαπληκτισμός, όμως δεν μπορώ να πω ότι αντιλήφθηκα με ποια αφορμή. Η αιτία φυσικά είναι το οικονομικό χαράτσι και η συνεπακόλουθη ψυχολογική πίεση. Ευτυχώς και στις τρεις περιπτώσεις τελείωσαν οι διαπληκτισμοί με την επέμβαση των πιο ψύχραιμων.
Από την άλλη έχεις και ορισμένους υπαλλήλους που τους λες ευγενικά καλημέρα, τους δίνεις ευγενικά τα χρήματα, τους χαιρετάς φεύγοντας κι αυτοί δε βγάζουν κιχ, πολύ περισσότερο δε λένε ένα ευχαριστώ. Τη στιγμή που συναλλάσσονται με το κοινό θα έπρεπε αν μη τι άλλο να είναι τυπικοί, μια καλημέρα είναι αυτή πες τη κι ας πέσει κάτω. Ούτε καλημέρα, ούτε καλησπέρα, ούτε ευχαριστώ, ούτε γεια σας, ούτε τίποτα. Κιχ. Τσιμουδιά. Όρκος σιωπής; Μήπως όποιος μιλήσει και λαλήσει γαϊδάρου κώλο θα φιλήσει; Βέβαια δεν αποκλείεται και να μας προετοιμάζουν για την αντικατάστασή τους από εισπρακτικά μηχανήματα.
Αυτά προς το παρόν, πάω να πληρώσω την ΕΥΔΑΠ τώρα… άλλο είδος πολυτελείας κι αυτό!
vidi
