Με την σχολική… μπλε… σκονισμένη ποδίτσα… ερχόσουν κι ακουμπούσες τα ονειράκια σου…
Ονειροπαρμένος κι εγώ δεκαοχτάρης… έβγαζα μαγεμένους ήχους απ’ το μικρό, γλυκόηχο πιανάκι …
Και το μικροφωνάκι στο υπόγειο στουντιάκι… Νίκης και Απόλλωνος γωνία… ρούφαγε με λαχτάρα την ανάσα σου… κι έβγαζε στα μεγάφωνα… την παρθενιά απ’ το χάδι της φωνούλας σου!!!
Κι ήσουνα η πρώτη που άκουσες στο σινεμά ΑΤΤΙΚΟΝ… την “ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑ”… και μούπες…
– Λάκη ήσουν υπέροχος… Έστω και χωρίς τ’ όνομά σου στην ταινία!!!
– Να σου πω κι εγώ ένα τραγούδι;
Και μου ψιθύρισες μια επιτυχία του Διδίλη: ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΟΝΟ ΖΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ!!!
Και σκέφτηκα με ζήλια: Γιατί να σ’ ανακαλύψει ο Σπανός… δεν έχω εγώ τραγούδια;
Τώρα σου ψιθυρίζω από μακρυά: ΚΟΥΡΑΓΙΟ Καιτούλα μου… φιλαράκι της νιότης μου!!!
Μη παραδίνεις τα μικρόφωνα… Η Αυλαία… η Παράγκα… όλες του κόσμου οι μπουάτ… προσμένουν με λαχτάρα το Νέο Κύμα που θα μας πάει “Μικρό ταξίδι στο γιαλό”… παρέα με “Μια αγάπη για το καλοκαίρι” και με το δωδεκάχρονο “Xριστινάκι”…
Περαστικά Καιτούλα μου!!!
του Λάκη Παλίδη
