Ποίηση και Ζωγραφική αφιερωμένες στο θέατρο,
από τις Αμαλία & Βάσω Κ. Ηλιάδη
Β
«Το μικρό κορίτσι που κάποτε θα γίνει γυναίκα»
Πώς να μη χαμογελάσω
σ’ ένα μικρό κορίτσι που χορεύει στη σκηνή…
Το κορμάκι του σα μίσχος
που λικνίζεται στον άνεμο
Με κοιτάζει που του χαμογελώ
και μου χαμογελάει κι αυτό αυτάρεσκα
Τα χαμόγελά μας μπλέκονται σε γαϊτανάκι πολύχρωμο…
Το κοριτσάκι κρύβεται
πίσω απ’ τη βελούδινη κουρτίνα της σκηνής
και χορεύει μόνο του
μακριά απ’ το δικό μου βλέμμα.
Ξάφνου προβάλλει το μουτράκι του
ανάμεσα στο χώρισμα του υφάσματος
και πονηρά μού γνέφει σαν γυναίκα…
Τρέξε κορίτσι ελεύθερο επάνω στη σκηνή
χόρεψε σαν αερικό του δάσους
Τ’ αύριο που έρχεται απρόσκλητο
πολύ θα σε βαρύνει
Και θ’ ακριβύνει τόσο τα χαμόγελα
και τους χορούς
που θα καθηλωθείς ανέκφραστη,
μια γυναίκα πια, στην πολυθρόνα του σπιτιού σου…
23/1/1998
«Όταν η αρχαία τραγωδία από μέσα που περνά»
Το τραγικό με μένα
είναι ότι πάντα βρίσκω ανώτερους τρόπους έκφρασης
για κατώτερους ανθρώπους…
κι αναλώνω σαν κερί καιόμενο
τη δημιουργική μου πνοή
πασχίζοντας να πιάσω καταιγίδες κι ανέμους.
Η τραγική ειρωνεία απέβη πια στοιχείο
καθοριστικό στην άμοιρη ζωή μου.
Και το κωμικοτραγικό είναι
πως στο σχολείο τελευταία, μου λαχαίνει πάντα
να διδάσκω αρχαίες τραγωδίες.
Πέρυσι τον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή,
φέτος την «Αντιγόνη»…
Κι αυτή η δυνατή κι αγέρωχη
και συνάμα τόσο τρυφερή Αντιγόνη του αρχαίου μύθου…
Πόσες φορές αναρωτήθηκα
γιατί τόσο άδικα να κοπεί η ζωή της…
Και την πονώ σαν να ’ναι πρόσωπο πραγματικό
πού ’ζησε και που ζει και σήμερα ανάμεσά μας…
Και δεν τολμώ να ομολογήσω φανερά
πως κάποτε παραβάλλω την εξαίσια μοίρα της,
πού ’μεινε αθάνατη στους αιώνες των αιώνων,
με τη δική μου, άγνωστη και ταπεινή…
20/1/1998, Αμαλία Κ. Ηλιάδη
Β
«Παραστάσεις»
Ενός τραγόμορφου θεού
το ζωηρό τραγούδι
στους αιώνες δοκιμάστηκε
κι ανέτειλε το δράμα.
Οι παραστάσεις του πολλές,
τα νοήματα μεγάλα
ξεδιπλώνονται σε σκηνή ξύλινη,
με «μίμηση τελεία».
Αντίλαλος από φωνές
φθάνει σιμά στ’ αυτιά μου.
Κι είναι το ύφος τραγικό,
γεμάτο αγωνία,
άλλοτε πάλι χαρωπό
κοντά στην ειρωνεία.
Καθώς χαράζει η ηώς
με ροδαλά τα πέπλα
το θέατρο ολοζώντανο,
σαν πρώτα, στέκει.
Το πλήθος έχει μαζευτεί,
παράσταση αρχίζει.
Η διδασκαλία των πολλών
ξανά θα συνεπάρει
όλο το νου, τη λογική
με σκέψεις θα γεμίσει:
πόσο μέσα στ’ ανθρώπινα
τα θεία θα εισχωρήσουν
κι αν είναι η μοίρα
ευχάριστη σε όλους τους θνητούς μας.
29-11-98, Βάσω Κ. Ηλιάδη
Σκηνογραφία και κοστούμια για θεατρικό του Γρ. Ξενόπουλου
Ζωγραφικό Έργο της Βάσως Κ. Ηλιάδη προοριζόμενο να αποτελέσει αφίσα για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου.
