Το 1993 o Arnold Schwarzenegger με το Last Action Hero δοκιμάστηκε, με αρκετή επιτυχία, σε ένα ρόλο με στοιχεία αυτοσαρκασμού για τους προηγούμενους ρόλους του σε περιπέτειες και ταινίες δράσης. Σήμερα ο Άρνι είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία και το κασέ του και η καριέρα του δεν είναι στα ύψη που ήταν άλλοτε. Επίσης δε ζούμε πια στην εποχή που ένας ηθοποιός φίρμα σηκώνει το βάρος μιας ταινίας αλλά την εποχή του “franchising”. Τι εννοώ; Εννοώ όλες αυτές τις διασκευές παλιών ταινιών και σειρών. Ναι και εμένα μου αρέσουν και τα βλέπω. Ναι είναι πιο φθηνό να γυρνάς μια ταινία, όταν σου ανήκουν ήδη τα δικαιώματα. Ναι είναι πιο “σιγουράκι” για τους παραγωγούς να βάζουν τα λεφτά τους σε κάτι δοκιμασμένο που είχε κάνει και παλαιότερα επιτυχία. Αλλά θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι δεν είναι και το ό,τι καλύτερο να βλέπουμε τον Superman, τον Hulk, τον Batman, τον Spiderman και όλους αυτούς τους χάρτινους ήρωες να τους ενσαρκώνει σε κάθε sequel διαφορετικός ηθοποιός. Ευτυχώς ή, μάλλον, δυστυχώς, αυτή είναι η τρέχουσα τάση της κινηματογραφικής βιομηχανίας.
Φέτος το καλοκαίρι βλέπουμε κάποιους παλιούς ηθοποιούς να πηγαίνουν κόντρα σε αυτήν την μόδα. Ο Arnold Schwarzenegger με το Sabotage, ο Tom Cruise με το Edge of Tomorrow και ο Kevin Kostner με το Three Days to Kill. Όπλο των παλαίμαχων ηθοποιών είναι οι ταινίες δράσης. Είδα και τις τρεις ταινίες και νομίζω πιο πολύ από όλες μου άρεσε η ταινία με πρωταγωνιστή τον Kostner, μετά αυτή με τον Tom Cruise και λιγότερο από τις τρεις ταινίες μου άρεσε το Sabotage του Schwarzenegger. Μπορεί να μη γύρισαν αυτές τις ταινίες για να κάνουν μια δυναμική επιστροφή στο box office. Ωστόσο εκτίμησα την προσπάθειά τους. Και μολονότι παρακολουθώ τις ταινίες του “franchising” που ανέφερα νωρίτερα και αρκετές από αυτές μου αρέσουν, πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι επαναλήψεις καταντούν κουραστικές. Εξαιρώ περιπτώσεις που προσπαθούν να δώσουν μια νέα ματιά και πνοή σε παλιές ταινίες και σήριαλ όπως ο Πλανήτης των Πιθήκων που σκηνοθέτησε το 2011 ο Rupert Wyatt.