Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το αγαπούσαν όλοι. Πιο πολύ απ' όλους την αγαπούσε η γιαγιά της, αλλά ήταν φτωχή και το μόνο που μπόρεσε να της δώσει ήταν ένα μικρό κόκκινο σκουφάκι από βελούδο. Η μικρή το φορούσε πάντα και της ταίριαζε πολύ...

Μια φορά κι ένα καιρό εκεί σε κείνη την μεγάλη σκοτεινή σπηλιά στην κορυφή του πιο ψηλού βράχου ζούσε έρημο και μόνο ένα τόσο δα μικρό κεράκι. Ένα κεράκι σβηστό που μέτραγε τις μέρες της ύπαρξης του μέσα από τα δάκρυά του...

Η τρικυμία κόπασε… η θάλασσα γαλήνεψε… το τοπίο άλλαξε χρώματα… Εκεί πάνω στα δυσπρόσιτα βράχια δυο σκοτεινά αντικείμενα έστεκαν ακίνητα. Τα ξέβρασε η θάλασσα… τα κύματά της τα ταξίδεψαν μίλια ολόκληρα και τώρα τα παράτησαν εδώ έρημα και μόνα...

Μια μέρα έτσι όπως κοιτούσα από το παράθυρο μου ήρθε ένας γλάρος.
- Γεια σου μου είπε. Τι κάνεις εδώ; Γιατί δεν παίζεις με τα άλλα παιδιά;
- Δεν θέλω, δεν ξέρω να παίζω, και εξάλλου σου είπα δεν θέλω.
- Έλα να παίξουμε, είπε ο γλάρος. Δεν χρειάζεται να ξέρεις...

Ο Γιώργος ήθελε να είναι πρώτος στις παρέες, ήθελε τα άλλα παιδιά να τον υπακούν, να γνέφει με τα μάτια και να γίνεται το δικό του.
Ήθελε να βγαίνει βόλτα στην γειτονιά και τα κορίτσια να λένε, τι δυνατό και έξυπνο αγόρι...