Έλλη Λαμπέτη – Δημήτρης Χορν

Η Έλλη Λαμπέτη γεννήθηκε 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της επίθετο ήταν Λούκου. Το «Λαμπέτη» ήταν ψευδώνυμο από ποίημα του Βαλαωρίτη. Είχε άλλα 6 αδέρφια και με το δίδυμο αδερφό της ήταν τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας.

Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε 9 Μαρτίου 1921 στο κέντρο της Αθήνας. Βαφτίστηκε Δημήτριος – Ελευθέριος (το πρώτο του παππού του, το άλλο επιθυμία της νονάς του Κυβέλης). Χαϊδευτικά τον φώναζαν Τάκη. Πατέρας του ήταν ο θεατρικός συγγραφέας Παντελής Χορν και είχε ένα αδερφό 11 χρόνια μεγαλύτερο του.

Ο Δ. Χορν έδωσε εξετάσεις το 1937 στην σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου πέρασε παμψηφεί και αποφοίτησε το 1940 με άριστα. Δάσκαλοι του υπήρξαν οι Α. Βεάκης και Δ. Ροντήρης. Η πρώτη πρωταγωνιστική εμφάνισή του ήταν την ίδια χρονιά στο Εθνικό σε οπερέτα στην «Νυχτερίδα» με την άγνωστη τότε Μαρία Καλογεροπούλου (Μαρία Κάλας).

Η Ε. Λαμπέτη το 1941, ανήλικη ακόμη και μετά από απόρριψη του Εθνικού, έδωσε εξετάσεις στην σχολή Μαρίκας Κοτοπούλη. Αρχικά απορρίφθηκε και από εκεί ως «ατάλαντη» (μέλος της επιτροπής ήταν και ο Χορν), αλλά η Κοτοπούλη με την οξυδέρκεια της, την διέκρινε και έτσι έγινε δεκτή. Το 1942, όντας ακόμη μαθήτρια, την έχρισε πρωταγωνίστρια στο έργο «Η Χάνελε πάει στον παράδεισο» όπου και καθιερώθηκε στο κοινό.

1941-1951:

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1940 ως το 1951, πρωταγωνίστησαν ο καθένας ξεχωριστά σε εξαιρετικούς θιάσους με σπουδαία έργα. Στην προσωπική τους ζωή, ο Χορν παντρεύτηκε το 1942 την Ρίτα Φιλίππου, ενώ η Λαμπέτη έκανε δύο σύντομους δεσμούς, το 1943 με τον ποιητή Θ. Σγουρδέλη και το 1948 με τον άγνωστο τότε Αλέκο Αλεξανδράκη. Παράλληλα βίωσε δύο απώλειες: έχασε το δίδυμο αδερφό της από φυματίωση στη Κατοχή και τη μητέρα της από σφαίρα στον Εμφύλιο.

Η Λαμπέτη πρωταγωνίστησε στους θιάσους Κοτοπούλη, Θεάτρου Τέχνη, Κατερίνας, Εθνικού και Μουσούρη. Μερικά από τα έργα που έπαιξε αυτή την δεκαετία ήταν «Χάιλ Χίτλερ», «Γυάλινος κόσμος», «Αντιγόνη», «Το φιόρο του Λεβάντε», «Ματωμένος Γάμος», «Φοιτητές», «Φθινοπωρινή παλίρροια», «Η κληρονόμος», «Πέγκ καρδούλα μου» κλπ.

Ο Χορν πρωταγωνίστησε στους θιάσους Εθνικού, Κοτοπούλη, Κατερίνας, σε δικό του θίασο με Αρώνη & Μανωλίδο και ξανά στο Εθνικό όπου δίδασκε και ως καθηγητής. Μερικά από τα έργα που έπαιξε αυτή την δεκαετία ήταν «Βοκκάκιος», «Ερρίκος ο Ε», «Οθέλλος», «Πολύ κακό για το τίποτα» «Πινακοθήκη των ηλιθίων», «Δωδεκάτη νύχτα», «Άμλετ», «Φοιτητές», «Βολπόνε» κλπ.

Όλο αυτό το διάστημα υπήρχε ανεξήγητη κόντρα και αντιπάθεια του ενός για τον άλλο, άλλα όπως έλεγε εκείνος: «η αντιπάθεια από τον έρωτα απέχει μόνο ένα βήμα».

1952-1959:

Το 1950 η Λαμπέτη παντρεύτηκε τον δημοσιογράφο Μάριο Πλωρίτη. Ο Χορν βρισκόταν στο εξωτερικό με υποτροφία από το Εθνικό. Όταν επέστρεψε το 1952, ο Πλωρίτης με πρωτοβουλία του δημιούργησε το θίασο Λαμπέτη-Παππά-Χορν, το «θίασο των άστρων» όπως έγραφαν οι εφημερίδες. Ανέβασαν έργα όπως «Βαθιά Γαλάζια θάλασσα», «Αγαπούλα», «Γαλάζιο φεγγάρι» κλπ. Και ξαφνικά η μέχρι τότε αντιπάθεια τους εξελίχθηκε σε ένα θυελλώδη έρωτα. Χωρίζουν από τους συζυγούς τους και γίνονται ζευγάρι στη ζωή και τη σκηνή. Συζούν χωρίς να παντρευτούν ποτέ. Οι εφημερίδες τους αποκαλούσαν «θείο ζεύγος» και γινόταν πανελλαδικό παραλήρημα κάθε φορά που περιοδικά δημοσίευαν φωτογραφίες από τη ζωή τους. Σχηματίζονταν απίστευτες ουρές έξω από το θέατρο προκειμένου να τους δουν από κοντά. Μερικά από τα έργα που ανέβασαν ήταν «Βροχοποιός», «Πρόσκληση στο Πύργο», «Νυφικό κρεββάτι», «Η κυρία με τις καμέλιες» κλπ.

Εν τω μεταξύ η μοίρα χτυπούσε ξανά την οικογένεια της Λαμπέτη αφού μέσα σε λίγο διάστημα έχασε τον πατέρα της, τις δύο μεγαλύτερες αδερφές της από καρκίνο του μαστού και την τρίτη από τροχαίο. Παράλληλα πέθανε και ο αγαπημένος τους συνάδελφος Γιώργος Παππάς. Όπως έχει πει σε συνεντεύξεις της ένας από τους λόγους που οδηγήθηκε σε φθορά η σχέση της με τον Χορν ήταν και αυτά τα προβλήματα που τους καταρράκωσαν ψυχικά.

Χώρισαν το 1959 όταν η Λαμπέτη παντρεύτηκε τον Αμερικανό Frederic Wakeman.

1960 ως το τέλος:

Από τη στιγμή που χώρισαν οι δρόμοι τους ο καθένας πορεύτηκε με δικό του θίασο μέχρι το τέλος και δεν συνεργάστηκαν ποτέ ξανά, παρόλο που το κοινό λαχταρούσε ξανά μια κοινή τους εμφάνιση.

Η Λαμπέτη με το δικό της θίασο από το 1960-1981 ανέβασε έργα που έμειναν στην ιστορία όπως «το Θαύμα της Άννυ Σάλιβαν», «Λεωφορείο ο Πόθος», «Σαράντα καράτια», «Πέπσι», «Φράνκυ», «Ίρμα», «Βυσσινόκηπος», «Μικρές Αλεπούδες», «Δεσποινίς Μαργαρίτα», «Φιλουμένα Μαρτουράνο» κλπ. Όλο αυτό τον καιρό στη προσωπική της ζωή αντιμετώπιζε προβλήματα καθώς ο κληρονομικός καρκίνος χτύπησε και την ίδια το 1969 όπου υποβλήθηκε σε ολική μαστεκτομή ενώ λίγο αργότερα μια αποτυχημένη προσπάθεια υιοθεσίας ήταν ένα ακόμη γεγονός που την κλόνισε.

Ο Χορν από την πλευρά του με το δικό του θίασο από το 1960-1981 ανέβασε εξαιρετικά έργα όπως «Ρομανσέρο», «Θωμάς ο δίψυχος», «Ιβάνωφ», «Κοζάκος», «Λορεντζάτσιο», «Αυγό», «Ερρικος ο Δ», «Σλουθ», «Ριχάρδος ο Γ», «Χιτ» κλπ. Χαρακτηριστική ήταν η ερμηνεία του στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι το 1963 ερμηνεύοντας με ανεπανάληπτο τρόπο το τραγούδι «Ηθοποιός σημαίνει φως». Στην προσωπική του ζωή, το 1967 παντρεύτηκε την Άννα Γουλανδρή και το 1980 ίδρυσαν το ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν. Το 1988 πέθανε η σύζυγός του, γεγονός που τον έριξε σε κατάθλιψη και αποσύρθηκε εντελώς από την κοινωνική ζωή.

Η Έλλη Λαμπέτη πέθανε 3 Σεπτεμβρίου 1983 σε νοσοκομείο της Αμερικής. Τα δύο τελευταία χρόνια είχε ταλαιπωρηθεί απίστευτα από μεταστάσεις του καρκίνου σε σημείο που έχασε ακόμη και τη φωνή της από τις πάμπολλες χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Τελευταία της παράσταση ήταν το «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού» το 1981.

Ο Δημήτρης Χορν πέθανε 16 Ιανουαρίου 1998 σε κλινική της Αθήνας. Τελευταία παράσταση του ήταν «Ο Αρχιμάστορας Σόλνες» το 1983.

Κανείς από τους δύο δεν απέκτησε ποτέ παιδιά. Έπαιξαν σε πάνω από 80 θεατρικές παραστάσεις έκαστος αλλά σε ελάχιστες κινηματογραφικές ταινίες. Πολύ σημαντικές είναι επίσης οι ηχογραφήσεις που έκαναν για το ραδιόφωνο, που διατηρούνται ως τις μέρες μας.

Παρόλο που χώρισαν οι δρόμοι τους, ο κόσμος ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να τους ταυτίζει ακόμη ως ζευγάρι, από τα πιο όμορφα που πέρασαν ποτέ από το ελληνικό θέατρο, αφού ο θυελλώδης έρωτας τους στα μάτια του κόσμου που τους αγάπησε ξεπέρασε τα όρια του μύθου.

Οι ταινίες τους:

Η Έλλη Λαμπέτη:

– τιμήθηκε με το επαμειβόμενο βραβείο Μαρίκας Κοτοπούλη για την διετία 1949-1951 από την ίδια τη δασκάλα της
– ήταν υποψήφια για το βραβείο British Academy of Film and Television Arts Α γυναικείου ρόλου για την ταινία «Τελευταίο ψέμα»
– το 1961 εκλέχτηκε μετά από gallop που έκανε η εφημερίδα Νίκη η δημοφιλέστερη Ελληνίδα της χρονιάς
– και «Το Κορίτσι με τα μαύρα» κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας της Αμερικάνικης Ένωσης Τύπου.

Ο πρώην κινηματογράφος «Γρανάδα» στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, μετονομάστηκε προς τιμή της και λειτουργεί μέχρι σήμερα ως θέατρο με το όνομα “Λαμπέτη”.

Το Κέντρο ψυχο-κοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών με Καρκίνο του Μαστού που ιδρύθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Μαστολογίας τον Μάρτιο του 2002, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των γυναικών με καρκίνο του μαστού, καθώς και των οικογενειών τους φέρει τιμητικά το όνομα της και λέγεται «Κέντρο Έλλη Λαμπέτη».

Ο Δημήτρης Χορν:

– τιμήθηκε από την πολιτεία με τον Χρυσό Σταυρό του Γεωργίου του Α
– κέρδισε το Α βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Α Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960 για την ταινία «Μια του κλέφτη»
– κέρδισε το Α βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1961 για την ταινία «Αλίμονο στους νέους».

Το πρώην θέατρο «Διονύσια» στην οδό Αμερικής, μετονομάστηκε προς τιμή του και λειτουργεί πλέον με το όνομα “Δημήτρης Χορν”.

Μετά το θάνατό του καθιερώθηκε στη μνήμη του το επαμειβόμενο Βραβείο Δημήτρης Χορν, το οποίο απονέμεται σε νέους ηθοποιούς του θεάτρου και επιπλέον έχει σαν έπαθλο το σταυρό του, που «πήγαινε» από το νικητή της προηγούμενης χρονιά, στο νικητή της επόμενης.

απόσπασμα από “Το Τελευταίο Βαλς”, 1956, του Maugham Somerset