Υπόθεση βιβλίου
Ένα δέντρο, ολομόναχο, φυτρωμένο στη μέση του λιβαδιού, ολόρθο στην όρεξη της κάθε εποχής να δέχεται ζέστη ή κρύο. Τη νύχτα συντροφιά του τα αστέρια που κοίταζε με την ελπίδα πως κάποιο θα πέσει στο ποτάμι και θα το δει να το παρασέρνει το νερό του πέρα μακριά. Τη μέρα ο ήλιος το έλουζε και ο άνεμος του χάιδευε τα μακριά κλαδιά του.
…
Μια μέρα φάνηκαν τρία παιδιά από την πόλη. Ξάπλωσαν στη σκιά του και έδιναν ονόματα στα σύννεφα.
Μόλις ξεκουράστηκαν, άρχισαν να κυνηγιούνται γύρω από τον κορμό του. Κρέμονταν από τα κλαδιά του. Γελούσαν δυνατά όταν έπεφταν κάτω.
…
Τι βάλσαμο για την μοναξιά του ήταν τα παιχνίδια των παιδιών! Μα και τα παιδιά χάρηκαν πάρα πολύ την εκδρομή τους και την φιλοξενία του δέντρου και έτσι πήγαιναν συχνά να χαίρονται την εξοχή. Και κάθε φορά όλο και περισσότερο καθόντουσαν στις ρίζες του δέντρου μας και έπαιζαν με τα κλαδιά του. Μια φορά μάλιστα έδεσαν μια γαλανή κορδέλα γύρω από τον κορμό του και μια άλλη φορά έγραψαν τα ονόματά τους στον κορμό του.
Κάποια μέρα σαν αυτές, είχαν μαζί τους μια μπάλα και άρχισαν να παίζουν μαζί της μέχρι που κάποια στιγμή, μπλέχτηκε στα ψηλότερα κλαδιά του δέντρου και έμεινε εκεί. Όσο κι αν ένωναν τις δυνάμεις τους τα παιδιά, όσο κι αν ταρακουνούσαν ζωηρά τα κλαδιά του, η μπάλα εξακολουθούσε να μένει εκεί που είχε πάει εξαρχής. Μέχρι που νύχτωσε, τα παιδιά έπρεπε να φύγουν και το έκαναν αφήνοντας το στρογγυλό τους παιχνίδι πίσω τους, πάνω στον καταπράσινο φίλο τους.
Το δέντρο περίμενε πως τα παιδιά θα πήγαιναν την επόμενη μέρα ή έστω την μεθεπόμενη. Ήθελε τόσο να τα ξαναδεί να παίζουν ευτυχισμένα. Όμως, οι μικροί του σύντροφοι δεν ξαναφάνηκαν. Η στεναχώρια του ήταν τόση που τα φύλλα του κιτρίνισαν και έπεσαν.
…
Έμεινε έτσι για καιρό.
Ώσπου ένα πρωί πήρε μια μεγάλη ανάσα κι άρχισε να βγάζει τις ρίζες του από το χώμα. Τις ξεκολλούσε μία μία. Πόνεσε. Τίναξε πολύ χώμα ολόγυρα. Μόλις όμως τα κατάφερε αισθάνθηκε τόσο ελαφρύ! Για λίγο νόμισε ότι θα το πάρει ο αέρας. Ότι θα πάει στον ουρανό να χαθεί μέσα στα σύννεφα.
…
Όμως τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Ξεκίνησε σιγά σιγά να πηγαίνει προς την πόλη. Ο αγώνας του ήταν δύσκολος, συχνά έπεφτε στο γρασίδι μα ξανασηκωνόταν με πείσμα και δύναμη πολλή. Έμαθε σιγά σιγά να περπατά καθώς διέσχιζε βουνά και κοιλάδες, βρεχόταν από βροχές και απέφευγε κεραυνούς. Ώσπου, ένα βράδυ έφτασε στην ολόφωτη πόλη, μα τρόμαξε τόσο από τις φωνές και το φεγγοβόλημα, που σκέφτηκε για μια στιγμή να φύγει, να επιστρέψει στην γνωστή του θέση.
Μα αυτή η σκέψη δεν κράτησε πολύ και προχώρησε. Χμ, τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα στην πόλη. Ήταν γεμάτη με χρώματα, σχήματα και εικόνες που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Στη λιμνούλα με το λίγο νερό και την πολλή τη λάσπη έσκυψε και κοίταξε το είδωλό του με την μπάλα καρφωμένη στα ψηλά του κλαδιά. Έπιασε με ένα χαμηλό κλαδί του λίγη λάσπη και χάραξε με αυτήν ένα μεγάλο χαμόγελο στη μπάλα του. Και με αυτήν περπατούσε στους δρόμους της πόλης με τους βιαστικούς κι αμίλητους διαβάτες, που δεν του χάριζαν ούτε ένα βλέμμα.
Άραγε θα καταφέρει να ξανασυναντήσει τους φίλους του ξανά;
Κριτική και εντυπώσεις
Το «Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι», του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου, είναι ένα τρυφερό και πρωτότυπο στην πλοκή του παιδικό βιβλίο. Διαβάζοντάς το, και καθώς σε συνεπαίρνουν οι σελίδες του, νιώθεις κάτι σαν απαλό χάδι στην ψυχή!
Η τρυφερότητά του, η αμεσότητά του και τα βαθιά συναισθήματα που σου μεταφέρει είναι μοναδικά. Το ίδιο μοναδικές είναι και οι εικόνες που σχηματίζονται στο μυαλό σου, καθώς το κείμενο αλλά και η εικονογράφηση σε ταξιδεύουν σε ένα όμορφο λογοτεχνικό κόσμο.
Στις σελίδες του, ο συγγραφέας του, μας μιλά για τη φιλία, τη χαρά και την μεγάλη δύναμη της θέλησης αλλά και για την μοναξιά, την αδιαφορία του κόσμου, για την ζωή των αδυνάμων. Όμως, το «Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι» είναι ένα βιβλίο με τρυφερότητα, αγώνα, αγάπη και ελπίδα που περιέχει μια μεγάλη αλήθεια στις σελίδες του: αυτός που επιμένει και αγωνίζεται, μπορεί να υπερπηδήσει όλα τα εμπόδια που θα παρουσιαστούν στη ζωή του!
Επίσης, διαβάζοντας τις σελίδες του παιδικού βιβλίου «Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι», οι μικροί αναγνώστες θα μάθουν να κοιτάζουν γύρω τους με έναν άλλο, πιο βαθύ τρόπο πρόσωπα, συμβάντα, συμπεριφορές και γεγονότα. Θα δουν με άλλα μάτια την ζωή στην εξοχή και τη ζωή στην πόλη, τους κατοίκους της, την αποξένωση, τον μόχθος, την προσφυγιά, την φτώχεια, τα φυσικά φαινόμενα και τις συνέπειές τους.
Εν κατακλείδι, το δημιούργημα αυτό του Χρήστου Αρμάντο Γκέζου, είναι ένα βιβλίο για την δύναμη, την καθημερινή πάλη και τα συναισθήματα, που συγκινεί κάθε αναγνώστη που θα το διαβάσει!
Μην το χάσετε!
Οπισθόφυλλο:
Το δέντρο πήρε μια μεγάλη ανάσα.
Άρχισε να βγάζει τις ρίζες του από το χώμα.
Μόλις τα κατάφερε, αισθάνθηκε τόσο ελαφρύ!
Για λίγο νόμισε ότι θα το πάρει ο αέρας.
Ότι θα πάει στον ουρανό να χαθεί μέσα στα σύννεφα.
Μα έμεινε στη γη. Και ξεκίνησε για την πόλη…
Μια ιστορία αναζήτησης για τη φιλία, την αποδοχή και τη δύναμη της θέλησης.
Ταυτότητα βιβλίου
Τίτλος βιβλίου
Το δέντρο που είχε μια μπάλα για κεφάλι
Συγγραφέας
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος
Εικονογράφος
Βασίλης Γαλάνης
Εκδοτικός οίκος
Εκδόσεις Καστανιώτης
Ημερομηνία έκδοσης
Οκτώβριος 2019
Αριθμός σελίδων
33
ISBN
978-960-03-6642-6
Συντάκτης άρθρου
Ολυμπία Κατσένη
