16 Δεκέμβρη του’16… Μέρα Παρασκευή… 03:30π.μ.… Ένας πόνος αλλιώτικος από τους άλλους… Δυνατός… Συγκλονιστικός…
Ήταν αυτός ο πόνος που άνοιξε το δρόμο Του Θεού στο γιο μου για να φτάσει σε ‘μας…
Είχε αρχίσει να χιονίζει… Ο Στέργιος έτρεχε σαν παλαβός στο δρόμο… Περνώντας από τα Λουτρά έκανα το σταυρό μου…
Ο Άγιος Χριστόφορος ήταν από την αρχή μαζί μας… έτσι κ εκείνο το ξημέρωμα.
Έρχεται… 16 ώρες ωχ ωχ και φου φου φου…
Δίπλα μου η Κική και η Σοφία… δεν φοβάμαι τίποτα. Έξω ο Στέργιος, η αδερφή, η μάνα μου, η Δέσποινα… Στο τηλέφωνο η Σοφία…
Κάτι πήγε στραβά… Χειρουργείο. Κλάμα, πόνος, φόβος… Η Κατερίνα είχε βάρδια. Ήταν συνέχεια μαζί… Μπαίνοντας στο χειρουργείο της λέω… – να λες στο χωριό ότι προσπάθησα να γεννήσω φυσιολογικά…
Ξαφνικά κρύο… Κινήσεις γρήγορες… Η Κική να με κρατάει σφιχτά… Η Σοφία να κόβει την κοιλιά… Και βγήκε…
21:05… Ο κύριος Κωτούλης… – Να σας ζήσει γιος…!!!
Ήρθε ΑΥΤΟΣ… ΑΥΤΟΣ που τα άλλαξε όλα. ΑΥΤΟΣ που μας κλόνισε και μας συγκλόνισε…
Αυτό το μοναδικό παιδί, που όποιος το γνωρίζει καταλαβαίνει πόσο ξεχωριστό είναι..
1825 μέρες μαζί του…
5 χρόνια μαζί του…
Στιγμές μαζί του που μας έμαθαν πως είναι να ζεις πραγματικά ευτυχισμένα. Να νιώθεις χαρά. Να νιώθεις τύψεις, άγχος και απελπισία. Να βάζεις στη ζωή σου τα πρέπει του πάνω από τα θέλω σου…
…σαν τη φωτιά είσαι ζεστός, είσαι ο ίδιος ο Χριστός… θανασουδιμου…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
