Κεφτέδες μου… Ποιος δεν σας αγάπησε;
Αχ ποιός σας ανακάλυψε; …καλή του ώρα…
Δυό δυό στο στόμα… Με σάλτσα. Με ζμί… Τηγανιτοί. Ψητοί. Φουρνιστοί… Να μυρίζει όλο το σπίτι… Με πατάτες τηγανητές… Με ρυζάκι σπυρωτό…
Σαν κουρεύαμε το κοπάδι με τα γίδια το καλοκαίρι, ήταν πρωταγωνιστές… για μεζέ… Η θεά η Στέλλα του μπάρμπα μας του Γιώρ τους έφκιανε μικρούς μικρούς σα μια χαψούδα… ταψιά ολόκληρα, ατελείωτες τηγανιές…
Στους γάμους, στα βαφτίσια… Παντού κ πάντα…
Να ρωτάς τη γειτόνισσα… – εχς λίγου μπαγιάτκου ψουμί να ζμώσου της κιφτέδις; Με λίγο ούζο μέσα να μυρίζουν γλυκάνισο… Λίγο ξύδι να γίνονται αφράτοι… Ξεροτηγανισμένοι… Κ στο λάδι που έμενε στο τηγάνι με το καβουρδισμένο αλεύρι βουτιές με χαψούδες ψύχα ψωμί…
Αχ κεφτέ μου, ποιός δεν σε λαχτάρισε… Να περνάς από τις γειτονιές κ να μυρίζουν τα τηγάνια τα μαυρισμένα από τα πετρογκάζ… Τι μαρή; Κιφτέδις ντγανίηζ… Αχ κ αν ήσουν γκαστρωμένη, έβγαινε η ψυχή σου…
Διαχρονικό φαγητάκι… Όλο αναμνήσεις…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
