Του σπιτιού μας ο φούρνος ανοίγει πολύ νωρίς…
Μια γαλοπουλομπεϊκονόπιτα για όλους…
Για το μπαμπάκα που έφυγε στις 05:00 για το μεροκάματο… Για το Θανάση, στο νηπιαγωγείο… Για το Μίμη που θα πάει στον παππού κ στη γιαγιά… Για εμένα, στη δουλειά… Για τον δικό μου παππού, που τ’ αρέσουν οι πιτούλες… Για τα παληκάρια στη δουλειά στο λιοτρίβι που κουράζονται τόσο πολύ…
Μια πιτούλα 20 τεμαχίων που θα γευτούν 12 άνθρωποι…
Στην Περιστερά θα αρχίσει σε λίγο να ξημερώνει… Τα κοκόρια άρχισαν να φωνάζουν… Οι σόμπες άρχισαν να καπνίζουν… Οι αγρότες κ οι κτηνοτρόφοι άρχισαν να πατούν το δρόμο…
Έχει πολύ ησυχία το χωριό μας… Κ αυτή η πρωινή ώρα, είναι η καλύτερη για σκέψη…
Οι μέρες που διανύουμε είναι δύσκολες… Τρόμος, αβεβαιότητα, ανησυχία… Όλοι γύρω είναι θυμωμένοι, εκνευρισμένοι… Το παρατηρώ στη δουλειά… Έχετε υπομονή, κάντε κουράγιο, θα περάσει κ αυτό… Πείτε μια καλή κουβέντα… Χαρίστε ένα χαμόγελο έστω κ κάτω από τη μάσκα, στα μάτια θα φανεί… Φτιάξτε μια πίτα κ μοιραστείτε την…
Η χαρά είναι στα μικρά πράγματα…
Φαγητό δεν θα φτιάξω, θα κάνει η μάνα μου κεφτέδες….
Σας φιλώ γλυκά κ σας καλημερίζω…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
