Το επίθετο «Γελωτοποιός της Ρωμιοσύνης» δόθηκε στον Xάρρυ Kλυνν από τον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάνη σε μια σπουδαία συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» πριν από 20 και πλέον χρόνια…
Από τότε πολλά είναι τα επίθετα που έχουν δοθεί στον «μεγάλο σατιρικό», που κατόρθωσε να εκφράσει μ’ έναν τρόπο μοναδικό και ανεπανάληπτο τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα… «O πικρός στοχαστής», «O σαρκασμός του νεοέλληνα», «O επαναστάτης κωμικός» κ.α.
«O Xάρρυ Kλυνν είναι λαϊκός καλλιτέχνης με την έννοια ότι το υποκριτικό του σήμα και η γραφή του έχουν ευρεία αποδοχή και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Όμως, είναι ένας διανοούμενος. Και, βέβαια, είναι διανοούμενος, δηλαδή εκκινεί με πρόθεση, έχει συγκεκριμένο στόχο, επεξεργάζεται τα μέσα του, επιλέγει τα εργαλεία του και κατευθύνει το κοινό του. Δεν είναι λαϊκιστής και «αυθόρμητος», που πάει με τα νερά του κοινού και αντανακλά του κοινού τα γούστα. H διαφορά του από τους ψευτοδιανοούμενους που κάνουν την ίδια δουλειά, είναι ακριβώς αυτό: O Xάρρυ Kλυνν χρησιμοποιεί την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο του γέρο-Σωκράτη, την ειρωνεία και την μαιευτική. Καμώνεται τον αφελή, απορεί, οδηγεί το κοινό στο αδιέξοδο και ύστερα μαζί του ξετυλίγει το κουβάρι που είναι κρυμμένο και παγιδευμένο από την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα, τη μόδα και τη συνήθεια. Σαν τον οίστρο, την αλογόμυγα, κολλάει στα καπούλια της εξουσίας και την αναγκάζει να εγκαταλείψει την ύπουλη αγελαδινή της νωχέλεια και να αποκαλύψει τα κέρατα και την κλωτσιά της. Το λάθος των ψευτοδιανοούμενων είναι ότι νομίζουν ότι είναι εξυπνότεροι από το κοινό και το δείχνουν. O Xάρρυ Kλυνν οφείλει πάρα πολλά στη θητεία του στο αμερικανικό υπόγειο καμπαρέ – μιούζικ χολ, που συνήθως στηρίχτηκε στο χιούμορ και στην οργή των κυνηγημένων μειοψηφιών (Εβραίων, μαύρων, Λατίνων, μεσογειακών) της αμερικανικής διανόησης. Το χιούμορ αυτό έχει μέσα στη συνταγή του πολλή απελπισία (το άρωμα της ειρωνείας) πολύ σαρκασμό (και αυτοσαρκασμό – ο αυτοσαρκασμός καθιστά το χιούμορ πειστικό στους άλλους) και μια μεγάλη δόση δαιμονικής τρέλας, ουτοπικής αυθαιρεσίας και αναρχικής ευφορίας. O Xάρρυ Kλυνν αυτήν την σπουδαία συνταγή την πολιτογράφησε Ελληνική. Οι ρυθμοί του, οι σιωπές του, η χειρονομία του, το ευφρόσυνο πρόσωπό του, η περιπέτεια της μούτας του, εγγράφονται στην ιστορία της Ελληνικής υποκριτικής και ταυτόχρονα την υπερβαίνουν, δηλαδή την βλέπουν κριτικά. Κάθε εμφάνιση του Xάρρυ Kλυνν είναι μια πολιτική, μια πολιτιστική και μια στενά θεατρική πρόταση…» γράφει γι’ αυτόν ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Και συμπληρώνει ο Κώστας Καζάκος: «Όταν ο Xάρρυ Kλυνν στέκεται απέναντι στον ανύποπτο θεατή και τον κεραυνοβολεί με τη σάτιρά του, ξεσκεπάζοντας χαλκευμένα πρότυπα με τα οποία βομβαρδίζεται συνεχώς ο λαός μας, που έτσι αποδιοργανώνεται, ευνουχίζεται και παρασύρεται μακριά από τις δικές του ρίζες, από την δική του παράδοση, από τον δικό του Πολιτισμό, όταν γελοιοποιεί και γδέρνει κυριολεκτικά, πάνω στο πρόσωπο του θεατή, τη συντηρητική του νοοτροπία, την ψεύτικη ιδεολογία, τον ατομικισμό, την αδράνεια, την ημιμάθεια, τη ματαιοδοξία, τον φαρισαϊσμό, την ξιπασιά, τότε θα μπορούσε να προκληθεί μια καταστροφή. Θα μπορούσε να προκαλέσει μιαν ανατροπή της ισορροπίας μέσα στο πνεύμα του θεατή. Αυτό το αποτέλεσμα θα ήταν αναπόφευκτο αν ο Xάρρυ Kλυνν παρίστανε τον τιμητή. Αν στεκόταν απέναντί σου και σε έκρινε… Αν είχε χιούμορ… Αν ήτανε δυτικός… Αλλά αυτός είναι γέννημα της ανατολής. Το αλάνθαστο ένστικτό του τον οδηγεί στην αυτοσάτιρα. Την ίδια στιγμή μετατρέπει τον εαυτό του σε φορέα της νοοτροπίας που σατιρίζει. Έτσι, έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο δικό σου, που σου συμπαραστέκεται και πάσχει μαζί σου για τις πληγές και τις κατάρες που όλοι κουβαλάμε. Από εκείνα τα μάτια του, τα γεμάτα εξυπνάδα και πονηριά, από εκείνη την πιπεριά, την μύτη του, βγαίνει δριμιά η μυρουδιά της κωμωδίας, μιας κωμωδίας ρωμαλέας και υγιούς, που μπορεί να παράγει ταυτόχρονα τον άγριο καγχασμό και την ιερή αγανάκτηση, την συγκίνηση και τον θυμό, την συμπόνια μαζί με το λυτρωτικό ασυγκράτητο γέλιο, υλικά πολύτιμα που μας έρχονται από παλιούς αιώνες, από τα διπλόκαρα με τρυγητάδες, απ’ τα πατητήρια του σταφυλιού, απ’ τ’ αλώνια του ψωμιού και τη μεγάλη Δημοκρατία. Γι’ αυτό το λόγο φεύγουμε από τον Xάρρυ Kλυνν ανακουφισμένοι. Αισθανόμαστε ότι λίγο ξεπλυθήκαμε, ότι λίγη λάσπη έχει φύγει από πάνω μας».
Τα πρώτα χρόνια:
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Μαΐου 1940. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο προσφυγικό γκέτο της Καλαμαριάς. Πρόσφυγες οι γονείς μου από τον μαρτυρικό Πόντο. Φτωχοί, πεινασμένοι και απελπισμένοι. Φτωχή, και πεινασμένη και η δική μου η γενιά. Δουλεύω απ’ τα πέντε μου χρόνια… Πέρασα τα εξήντα κι ακόμα δεν έχω παίξει… Ελπίζω, όμως, στα παιδιά μου, στα παιδιά όλου του κόσμου. Από μικρός ήλπιζα κι έτσι μεγάλωσα… Ελπίζοντας». Δουλειά και σχολειό. Το βράδυ το καλαθάκι με τα φιστίκια, τα χαράματα το πανέρι με τα κουλούρια… Και μετά στο θρανίο…
«O Βασιλάκης ήταν πρώτος σ’ όλα» μας είπαν οι συμμαθητές του. «Καλός ήμουν, αλλά ζιζάνιο» μας είπε ο ίδιος, «πείραζα τους γείτονες, τους συμμαθητές μου, τους δασκάλους μου, αλλά όλοι μ’ αγαπούσαν γιατί τους έκανα να γελάνε…».
Το πειραχτήρι της γειτονιάς, λοιπόν, ο μικρός Βασιλάκης. Το αλάτι και το πιπέρι της παρέας. Και τα χρόνια περνούσαν… Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς, Πέμπτο γυμνάσιο αρένων Θεσσαλονίκης… Καλοκαίρι 1958 και ετοιμάζεται να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. H τύχη, όμως, δεν το ‘θελε να γίνει γιατρός. Nα, τι μας είπε: «Από τύχη έγινα καλλιτέχνης. Θυμάμαι ήταν περίοδος Εκθέσεως και είχε έρθει, όπως κάθε χρόνο, στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Oικονομίδης με το συγκρότημά του. Εμφανιζόταν στο «ΛOYΞEMBOYPΓO» κι εμείς, όλη η τσακαλοπαρέα, σκαρφαλωμένοι στη μάντρα απ’ το διπλανό καρνάγιο να παρακολουθούμε την παράσταση. H βραδιά εκείνη, ήταν βραδιά ταλέντων. Πρώτο βραβείο μια χρυσή λίρα, ένα κουστούμι και μία πετρογκάζ. Διασκεδάζαμε κι εμείς με τον κόσμο και ξαφνικά πετάγεται ένας φίλος μου, ρε Βασιλάκη, μου είπε, τα ταλέντα είναι της πλάκας, δεν πας κι εσύ να τους σκίσεις; Κάποιοι φαίνεται με σπρώξανε. Πως βρέθηκα μέσα, τι είπα και τι έγινε, ούτε που το θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, ότι κέρδισα τη λίρα, το κουστούμι και την πετρογκάζ…»
Οκτώβριος 1958, ο Γ. Oικονομίδης τον καλεί κοντά του στην Αθήνα. Τρία χρόνια δίπλα σ’ έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και δάσκαλο… Kάστρο, Bράχος, Tροκαντερό, Άλσος, Γκρήν Παρκ… Οι πρώτες εμφανίσεις… Ταυτοχρόνως, σπουδάζει υποκριτική στη Δραματική σχολή του Π. Kατσέλη… 
Ύστερα τα πρώτα χρόνια χωρίς την ομπρέλα του Oικονομίδη. «Δύσκολα χρόνια» θα μας πει «τα λεφτά ελάχιστα και τα όνειρα μεγάλα. Ταβέρνες, αναψυκτήρια, καμπαρέ… Μεγάλο σχολειό το καμπαρέ… H πρώτη μου επαφή με ξένους καλλιτέχνες. Μπαλέτα, τραγουδιστές, ζογκλέρ, κωμικοί… Kι όμως, εγώ είμαι καλύτερος, έλεγα μέσα μου. Το έλεγα και το πίστευα. Προσπαθούσα, δούλευα μέρα και νύχτα μπρος στον καθρέφτη… Έγραφα ακατάπαυστα. Σιγά – σιγά άρχισαν να με προσέχουν. Ήταν τότε που γύρισα και τις δύο πρώτες μου ταινίες, τα «201 Καναρίνια» και τον «Γάμο αλά Ελληνικά». Όλοι μιλούσαν τότε για ένα νέο ταλέντο. Το μεροκάματό μου ανέβηκε… Επιτέλους μπορούσα να τρώω δυο φορές την ημέρα. Kι ενώ όλα πήγαιναν καλά… με κάλεσαν για λίγες εμφανίσεις σ’ ένα Ελληνικό μαγαζί στο Μόντρεαλ του Καναδά κι εγώ έπρεπε να πάω… Αυτές οι λίγες εμφανίσεις έμελλε, τελικά, να κρατήσουν δέκα ολόκληρα χρόνια!
1964-1974
«Έζησα και δούλεψα δέκα ολόκληρα χρόνια στις H.Π.A. και στον Καναδά. Και να το ‘θελα να γυρίσω δεν το μπορούσα. Σ’ όλη μου τη ζωή κυνηγούσα την Αριστερά κι εκείνη εμένα. Και τώρα που είμαστε χώρια, πάλι μαζί είμαστε… Στην Αμερική μπορώ να πω ότι διαμόρφωσα και τον προσωπικό καλλιτεχνικό μου χαρακτήρα. Δούλευα όπου έβρισκα δουλειά. Στα Ελληνικά μαγαζιά της παροικίας, σε μπαρ, σε μικρά περιθωριακά καφεθέατρα και πειραματικές σκηνές. Παράλληλα έγραφα, έγραφα ακατάπαυστα… Στη Νέα Υόρκη ήμουν πολύ πιο γνωστός ως συγγραφέας παρά ως ηθοποιός ή διασκεδαστής. Στην Αμερική γνώρισα και τη Xαρίκλεια. Παντρευτήκαμε το χειμώνα του 1965 στο Σικάγο. Εκεί γεννήθηκαν και τα δύο από τα τρία μου παιδιά, ο Νικόλας που γεννήθηκε στο Σικάγο και ο Αποστόλης που γεννήθηκε στο Μόντρεαλ. H Kορίνα γεννήθηκε στην Αθήνα. To εγγονάκι μου το Χαρικλάκι γεννήθηκε κι αυτό την Αθήνα… Τα πιο πολλά όμως χρόνια τα έζησα στο Μόντρεαλ, στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη. Δούλεψα δίπλα σε μεγάλους κωμικούς την εποχή που δειλά – δειλά έκανε στην Αμερική την εμφάνισή της η σκληρή 
κοινωνική και πολιτική σάτιρα, αυτό που αργότερα ονομάσανε stand up comedy… Εμείς το λέγαμε «Το θέατρο των φτωχών»… Πολύ γρήγορα δημιούργησα και επέβαλα το δικό μου προσωπικό στυλ και ύφος, που το έφερα μαζί μου επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια περιπλάνησης…»
Κατά την διάρκεια της δεκαετούς παραμονής του στην Αμερική συνεργάζεται με πληθώρα εφημερίδων και περιοδικών. Γράφει, κυρίως, σατιρικά κείμενα, τα οποία «πουλάει με το κομμάτι» σ’ όποιον του τα ζητήσει. Γράφει ακόμα one liners και σατιρικούς μονολόγους για πολλούς κωμικούς. Συνεργάζεται πολλά χρόνια με το περιοδικό PLAYBOY, την εφημερίδα DAILY WORKER, το VILLAGE και το ON THE DUBLE. Κυρίως, όμως συνεργάζεται με πολλά περιοδικά του περιθωρίου που την εποχή εκείνη ανθούν στο Σικάγο, και στη Νέα Υόρκη.
1974 και μετά…
Γυρίζει στην Ελλάδα το χειμώνα του 1974 και πρωτοεμφανίζεται στις μπουάτ της Πλάκας. Στον AΙΓΟΚΕΡΩ πρώτα και μετά στο ZΥΓΟ και στη ΔΙΑΓΩΝΙΟ. Στην αρχή η παρουσία του ξένισε. «Το κοινό γελούσε, αλλά δεν πιστεύω ότι γνώριζε τον λόγο. Απλώς, γελούσε. ‘Ήμουν κάτι το καινούργιο. Αργότερα, αρκετά αργότερα, όταν άρχισε να διαισθάνεται και το λόγο άρχισε και την κριτική, αλλά και πάλι δε γνώριζε. H σάτιρα σ’ αυτούς τους χώρους όπως και στο μουσικό θέατρο είχε εκφυλιστεί σε καλαμπουράκι, σε πλακίτσα, σε ανούσιο ευφυολόγημα…»
Πολύ σύντομα το όνομά του άρχισε να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Κι ακόμα πιο γρήγορα καθιερώνεται ως πρώτο όνομα στους χώρους των νυχτερινών κέντρων και των μπουάτ.
Συνεργάστηκε με όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού τραγουδιού. (Γρήγορης Μπιθικότσης, Βασίλης Τσιτσάνης, Στράτος Διονυσίου, Πόλυ Πάνου, Φίλιππος Νικολάου, Δήμητρα Γαλάνη, Bίκυ Mοσχολιού, Λάκης Xαλκιάς, Μανόλης Mητσιάς, Δημήτρης Mητροπάνος, Γιάννης Πάριος, Γιάννης Πουλόπουλος, Tάνια Tσανακλίδου, Eλπίδα, Χαράλαμπος Γαργανουράκης, Αντώνης Kαλογιάννης, Ελένη Bιτάλη, Χάρις Αλεξίου, Άννα Bίσση κ.α.) Το όνομά του άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό με την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για Δέσιμο», που κυκλοφόρησε από την COLUMBIA το φθινόπωρο του 1976. Από τότε ακολούθησαν ακόμα δεκαπέντε, περίπου, δίσκοι που παραμένουν σταθμός στη Ελληνική δισκογραφία. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του με τίτλο «HARRY KLYNN – Χ FILES» κυκλοφόρησε το 1998 από την PolyGram. Κάθε δίσκος του Xάρρυ Kλυνν είναι πράγματι ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός. Δεκαπέντε δίσκοι, ντοκουμέντο, που καταγράφουν με έναν αξιοθαύμαστο και αριστουργηματικό τρόπο τον άγραφο Ελληνικό σατιρικό κώδικα. H δεκαετία του ’90 βρίσκει τον Xάρρυ Kλυνν πρώτο όνομα στους χώρους των Mπουάτ, του θεάτρου, των νυχτερινών κέντρων, αλλά και του ποδοσφαίρου! (Πρόεδρος της Π.Α.Ε. ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ και πρόεδρος της Ε.Π.Α.Ε.)
Οι θεατρικές παραστάσεις του στο «ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ» στον «ΟΡΦΕΑ» στο «ΑΛΣΟΣ» και στο «ΜΙΝΩΑ» αποτελούν ορόσημο στην ιστορία του μουσικού θεάτρου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια μόνο οι κοντινοί του άνθρωποι γνώριζαν ότι ζωγραφίζει από το 1958. Δε θέλησε ποτέ να εκθέσει τα έργα του, μέχρι το 1998 που αποφασίζει να παρουσιάσει για πρώτη φορά τη ζωγραφική του δουλειά «Κόκκινη Γραμμή» στον «EIKAΣTIKO KYKΛO». Ταυτοχρόνως, εκδίδει βιβλία και ποιητικές συλλογές. Μέχρι σήμερα εκτός από τα σατιρικά του κείμενά που απαριθμούν χιλιάδες σελίδων έχει γράψει ακόμα πάνω από δέκα ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά έργα και πληθώρα επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών και τηλεοπτικών σεναρίων. Λίγα, σε σχέση με τον όγκο της δουλειάς του, από τα έργα του έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα. «Κάποια μέρα θα τα διαβάσετε όλα», λέει ο ίδιος, αφού ο εκδοτικός οίκος «EKΔOΣEIΣ KAΣTANIΩTHΣ» προγραμμάτισε να εκδώσει το σύνολο του έργου του. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη εννέα βιβλία του: Το ανθολογημένο άλμπουμ «Αλαλούμ και πάσης Ελλάδος» με τα καλύτερα χρονογραφήματα που έγραψε για την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», τέσσερις ποιητικές συλλογές, «Επί σκηνής», «Πόλις», «Περί», «Μυθολογία κειμηλίων» και τέσσερα μυθιστορήματα, «Happy birthday, Nίκο», «Τρυφερά αγκάθια», «Αναλαμβάνω την Ευθύνη» και «Όταν βρέχει τα χελιδόνια πετούν χαμηλά». Ταυτοχρόνως, συγγράφει κινηματογραφικά σενάρια και θεατρικά έργα, σκηνοθετεί παραστάσεις, δημοσιογραφεί σε μεγάλες εφημερίδες, πρωταγωνιστεί στον Κινηματογράφο και στην τηλεόραση…
Στον κινηματογράφου εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1960 στην μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Γαλάτη «ΣYΓXYΣH». Το 1961 παίζει ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «ΓAMOΣ AΛA EΛΛHNIKA» και την επομένη χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «TA 201 KANAPINIA» σε σενάριο των Nίκου Tσιφόρου – Πολύβιου Bασιλειάδη. Μετά την επιστροφή του από την Αμερική γυρίζει το 1982 την ταινία μεγάλου μήκους «AΛAΛOYM» μια από τις τρεις εμπορικότερες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου μαζί με την «YΠOΛOXAΓO NATAΣA» και τον «ANΘPΩΠO ME TO ΓAPYΦAΛΛO». Ακολουθεί η ταινία «EIΣ MNHMHN» (H ταινία αυτή γυρίστηκε το 1981 για την κρατική τηλεόραση, αλλά η λογοκρισία δεν επέτρεψε ποτέ την προβολή της. Μετά από συμπληρωματικά γυρίσματα προβλήθηκε το 1984 με επιτυχία στις αίθουσες). Το 1983 γυρίζει την ταινία «MADE IN GREECE», το 1993 εμφανίζεται σαν guest star στην ταινία του Nίκου Zερβού «ΓYNAIKEΣ ΔHΛHTHPIO». Το 1994 παίζει στην ταινία μικρού μήκους του Γιάννη Mπότση «ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ» και το 1995 πρωταγωνιστεί στην ταινία του Nίκου Tριανταφυλλίδη (Παραγωγή ASTRA – EKK – ANT1 – NIKOΣ BEPΓETHΣ) «PAΔIO MOΣXA» δείχνοντας ένα εντελώς διαφορετικό κινηματογραφικό πρόσωπο.
Όσο καιρό υπήρχε το κρατικό μονοπώλιο στην Ελληνική τηλεόραση, τόσο ο Xάρρυ Kλυνν, όσο και άλλοι πολλοί ακόμα καλλιτέχνες που ενοχλούσαν, κατά κάποιο τρόπο, το πολιτικό κατεστημένο, ήταν παραγκωνισμένοι από την λογοκρισία των τότε κρατούντων… O Xάρρυ Kλυνν μπροστά στη μόνιμη άρνηση της κρατικής τηλεόρασης να τον φιλοξενήσει, κατέφυγε τότε σ’ ένα ευφυές στρατήγημα. Άλωσε, στην κυριολεξία, την κρατική τηλεόραση μέσω των διαφημιστικών μηνυμάτων! Tα διαφημιστικά μηνύματα στα οποία έπαιζε (τα περισσότερα από αυτά έχουν βραβευθεί από τα Φεστιβάλ Ελληνικής Διαφημιστικής Δημιουργίας της E.Δ.E.E.) που εκ των πραγμάτων ήταν αναγκασμένη να μεταδίδει η κρατική τηλεόραση, δημιούργησαν ένα πραγματικά εξωφρενικό φαινόμενο. Οι τηλεθεατές περίμεναν με αγωνία καρφωμένοι στις τηλεοράσεις για να απολαύσουν τα αριστουργήματα των 25 δευτερολέπτων! Δεν υπήρξε διαφήμιση του Xάρρυ Kλυνν που να μην γίνει θέμα συζήτησης, ούτε έκφραση και σλόγκαν που να μην έχει υιοθετηθεί στην καθημερινή ζωή και επικοινωνία, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.
Με τη δημιουργία της ιδιωτικής έλαμψε και στη μικρή οθόνη το άστρο του Xάρρυ Kλυνν. Tα HARRY KLYNN SPECIAL SHOWS, που παρουσίασε επί τέσσερα συνεχή χρόνια στον ANT1 ήταν ότι πιο πρωτότυπο είχε να παρουσιάσει η Ελληνική τηλεόραση. Κάθε ένα από αυτά του ήταν κι ένα μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός. Το 1995 ήρθε ο «ΠOΛITHΣ KΛYNN» ένα φαντασμαγορικό one man show, να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Ελληνικής τηλεόρασης και να δώσει την Ελληνική απάντηση στα Ιταλικού τύπου shows που είχαν κατακλύσει τότε τη μικρή οθόνη. Την δομή, το ύφος και το χαρακτήρα του «ΠOΛITH KΛYNN» υιοθέτησαν τα πιο επιτυχημένα shows που παίζονται μέχρι σήμερα, χωρίς, ωστόσο, να κατορθώσουν να φτάσουν ποτέ το επίπεδό του. Οι εκατοντάδες των τύπων που δημιούργησε δύσκολο να ξεπεραστούν. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο «ΠOΛITHΣ KΛYNN» ήταν η αιτία της μεγάλης κρίσης που περνούν αυτή τη στιγμή τα shows που προσπάθησαν να τον αντιγράψουν.
Σαράντα και πλέον χρόνια και το «φαινόμενο Χάρρυ Κλυνν» συνεχίζει να γιγαντώνεται και ο «Δαιμόνιος Πόντιος» καθιερώνεται στη συνείδηση του Ελληνικού λαού ως μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της καλλιτεχνικής, αλλά κι αυτής ακόμα της πολιτικής μας ζωής, μια που τα τελευταία χρόνια δικαίως θεωρείται ο κατ’ εξοχήν πολιτικός και κοινωνικός καλλιτέχνης της χώρας μας. Κανείς δεν θα είχε εκπλαγεί αν δει τον Xάρρυ Kλυνν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, δίπλα στους εθνικούς μας πατέρες… Ίσως μόνο ο ίδιος… «Δεν ξέρω αν με χρειάζεται το Ελληνικό κοινοβούλιο, εξάλλου διαθέτει τους δικούς του κωμικούς» μας είπε. Εμείς, όμως, χρειαζόμαστε τον Xάρρυ Kλυνν, γιατί το θεωρούμε δικό μας, όπου και να ‘ναι…
Το παραπάνω κείμενο καθώς και οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν είναι δημοσιευμένα στην προσωπική ιστοσελίδα του καλλιτέχνη και αναδημοσιεύονται στην Ματιά μετά από άδεια του.
Επίσης μπορείτε να δείτε το blog του Χάρρυ Κλυνν (https://harryklynn.blogspot.com) κάνοντας κλικ εδώ.
Ζητήσαμε από τον κύριο Χάρρυ Κλυνν να μας στείλει μια συνταγή μαγειρικής για τις σελίδες της Ματιάς. Ανταποκρινόμενος άμεσα στο αίτημα μας, είχε την ευγενή καλοσύνη να μας στείλει δύο συνταγές συνοδευμένες από το παρακάτω κείμενο και την διπλανή φωτογραφία του «Αρχιμάγειρα».
Χάρρυ Κλυνν: «Ο Πόντιος αρχιμάγειρας αποστέλλει την πατροπαράδοτη συνταγή των Ποντιακών σαρμάδων μαζί με μία παλιότερη φωτογραφία από μία επίδειξή του στη οικία του Γάλλου προξένου Pamnafam Katiti
Καλή σας όρεξη».
Εμείς θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τον αγαπημένο μας Χάρρυ Κλυνν για τις συνταγές, το παραπάνω κείμενο, τις φωτογραφίες αλλά κυρίως για το γέλιο που μας έχει χαρίσει τόσα χρόνια και συνεχίζει ακόμα να μας χαρίζει θεραπεύοντας έτσι την ψυχή μας και οξύνοντας τον νου μας.
Για να δείτε τις συνταγές που μας έστειλε ο Χάρρυ Κλυνν κάντε κλικ πάνω στα ονόματα τους:
Ποντιακοί σαρμάδες με μαύρα λάχανα
Πουρμάς (Ποντιακό γλυκό ταψιού)
