Πόσες χιλιάδες ώρες πέρασαν με συνεδρίαση,
σ᾿ αχτίδες, κόβες και κομματικούς πυρήνες,
στο τέλος πάθαμε χρονία νικοτινίαση
κι ο πονοκέφαλος ούτε περνούσε μ᾿ ασπιρίνες.
Μάθαμε απ᾿ όξω -βασικά- όλα τα προβλήματα
και την αναγκαιότητα της πάλης
και γίναμε τα δακτυλοδειχτούμενα τα βλήματα
κρατώντας τον Μαρξ – Έγκελς υπό μάλης.
Μέρα τη μέρα θα ῾ρχονταν η Επανάσταση
και περιμένοντας πέρασαν τα χρόνια
κι όμως σ᾿ το λέγαν οι γονείς σου «άστα συ
πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα κωθώνια».
Πάντοτε ο καπιταλισμός βρίσκει περάσματα
και ξεπερνά τις δύσκολες τις κρίσεις.
Κι ένα πρωί: «Απαγορεύονται τα άσματα
και κοπιάστε στο τμήμα για ανακρίσεις».
Τώρα να σπάσεις δεν μπορείς πια, σε χρωμάτισαν
και σ᾿ έχουν σαν τον ποντικό μέσα στη φάκα
και δεν ξεφεύγεις από του χαφιέ το μάτι σαν
συναναστρέφεσαι τον καθ᾿ ένα μαλάκα.
……………………………………………………………………………….
Δεν άκουσες ποτέ τη μάνα σου την άγια
σ᾿ ενοχλούσε και σένα το κατεστημένο,
δεν είδες γύρω σου χιλιάδες τα ναυάγια
δεν το χαμπάρισες πως το παιχνίδι ήταν στημένο.