Είναι κάποιες μάνες, ξεχωριστές… Ηρωίδες.
Πολεμίστρες λίγο πιο μπροστά από την πρώτη γραμμή στον πόλεμο που τους έλαχε.
Είναι κάποιες μάνες Παναγίες που προσπαθούν με κάθε κόπο, με κάθε πόνο, με κάθε κόστος να σηκώσουν το βαρύ Σταυρό που κουβαλάνε τα παιδιά τους…
Γνωρίζω “δυστυχώς” πολλές τέτοιες μάνες.
Η μία όμως από αυτές με συγκλονίζει… με κάνει να αναρωτιέμαι αν εγώ ήμουν άξια να γίνω μάνα βλέποντας τον αγώνα της…
Αν εγώ ήμουν στη θέση της, δεν θα τα κατάφερνα. Γνώρισα αυτή τη μάνα-Παναγιά, πριν γίνω η ίδια μάνα… χρόνια πριν.
Δεν είμαι άξια να μπω στα παπούτσια της.
Θα σκύβω όμως πάντα, δήθεν να της δέσω τα κορδόνια κ έτσι, ταπεινά, θα βρίσκω αφορμή να την προσκυνώ…
*για τη Σοφία της ζωής μου.-
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
