ΚΕΚ (όχι κέικ)…
Σαν κάνω κεκ στο ταψί, στο νου μου έρχεται η θειά η Βαγγελιώ η μάνα της Λένας…
Αυτή η μάνα γέμισε τα χρόνια μου τα παιδικά με όμορφες αναμνήσεις…
Κάθε χρόνο, στα γενέθλια της Λένας, τον Ιούλη, στο σπίτι της, μας περίμενε ένα τεράστιο κεκ στο κόκκινο ταψί, με ένα κεράκι ροζ στη μέση…
Μαζευόμασταν όλη η παρέα… εγώ, η Μαρία, η Βίκυ, η Βαΐτσα, η Βέτα, ο Σάκης, ο Χρήστος, στο τραπέζι με το κεντητό καρέ, γύρω από το ταψί και η Λένα με το όμορφο της φόρεμα και κοκαλάκια στα γυαλιστερά μαύρα της μαλλιά στη μέση, φυσούσε το κεράκι της…
Η αναμονή λάμβανε τέλος, όταν το μαχαίρι το έκοβε και μας το μοίραζε η θειά η Βαγγελιώ στα πιάτα…
Κεκ και πορτοκαλάδα με ανθρακικό στο ποτήρι με το καλαμάκι να αναπηδά…
Η γεύση του ήταν καλύτερη από την πιο εξεζητημένη τούρτα…
Ήταν φτιαγμένο με τοοοοοση αγάπη αυτό το κεκ… που μέχρι και σήμερα, όταν μου έρχεται στο νου, τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα…
Στη μνήμη της θειάς Βαγγελιώς…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
