Πριν πολλά πολλά χρόνια ανάμεσα στα εργασιακά μου, δούλεψα σε ένα υπέροχο κρεοπωλείο… ήταν μπουτίκ κρεάτων…
Άστραφταν και μοσχομύριζαν όλα… Η ποιότητα ήταν ΑΑΑ, όλα ντόπια… Το κατάστημα ήταν στην πρωτεύουσα της Χαλκιδικής, τον Πολύγυρο… άρχοντες όλοι, πελάτες απαιτητικοί που ήξεραν να φάνε…
Ένα κιλό συκώτι παρακαλώ… μόλις το άκουγα, μου γύριζαν τα έντερα… έλεγα… όχι Θεέ μου, πώς θα το πιάσω;;; Ταραχή με έπιανε και για την υφή αλλά και για τη μυρωδιά που άφηνε στα χέρια…
Ευτυχώς ήταν λιγοστό σε ποσότητα, γιατί αν δεν το γνωρίζετε, το συκώτι μοιράζεται στα κρεοπωλεία σύμφωνα με την ποσότητα του μοσχαριού που αγοράζει… και σας μιλάω για αγορές ντόπιου κρέατος, γιατί εισαγωγής συκώτι έρχεται σε κουβάδες ατελείωτο… Οπότε εμείς είχαμε λίστα αναμονής…
Καθώς έγινα μαμά όμως, αναθεώρησα… το θεωρώ την καλύτερη τροφή και για εμάς αλλά και για τα μωρά μου… Συνήθως το κάνω με φρέσκια ντομάτα και σκόρδο και καμιά φορά τηγανητό γιατί αρέσει στον άντρα μου…
Ο κρεοπώλης με απέλυσε μια μέρα γιατί από τη στολή εργασίας που φορούσα, είχε σκιστεί το μανίκι μου στη μασχάλη και έτρεξα να βάλω τη ζακέτα μου… ήταν και Σάββατο, κοσμοσυρροή… Μόλις με είδε με τη ροζ ζακέτα αφήνιασε… βγάλε τη ζακέτα… όχι δεν τη βγάζω… Ντράπηκα να πω ότι είχε σκιστεί το μανίκι… βγάλτην, θα σε διώξω… ε, και με έδιωξε…
Φιλιά πολλά σε όλους…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
