Και ήτανε τα μάτια μου
Από Σένα θαμπωμένα·
Και ήτανε τα χείλια μου
Απ΄ τα χείλια Σου αναμμένα·
Και ήτανε τα χέρια μου –
Απ΄ τα χάδια Σου – γιομάτα,
Και σαν Ήλιος έφεγγεν
Του Μαρτυρίου η στράτα…
Κι ο πηχτός ο κουρνιαχτός
Που τυραννάει – ω Θε μου,
Τα μάτια μου, και χύνεται
Κι ομπρός κι απάνωθέ μου,
Και – σαν πέλαο άσωστο
Περνάει από κοντά μου,
Γίνεται ο Λιβανωτός
Τ΄ ανέσπερου Έρωτά μου…
Και στο δρόμο τον πικρό,
Και στο μαρτύριο πούμαι,
Σε ΄νειρεύουμαι βαθιά
Και σε συλλογούμαι.
Κι όσο μου φωτοβολάς,
–Καλέ γλυκέ μου Κρίνε,
Κι όσο μου γλυκοφωτάς,
Μαρτύριο πια δεν είναι
Κι ο πικρός μου ο ίδρωτας
Χάμου γλυκός σταλάει,
Και τριαντάφυλλα από μπρος,
Τριαντάφυλλα από πλάι…