Δεν θα έγραφα ποτέ για απώλεια από τον ιό… Είναι κάτι που συμβαίνει κ το βλέπουμε κάθε ώρα κ μέρα…
Όταν όμως σήμερα έμαθα για την απώλεια ενός υπέροχου κ δυνατού ανθρώπου, ενός ανθρώπου που ήταν μια μεγάλη αγκαλιά για τα παιδιά του κ για τον κόσμο όλο, για έναν άνθρωπο που χόρευε κ έτριζε η γη, πραγματικά συγκλονίστηκα…
Είναι τόσο κοντά μας αυτό το κακό που μάλλον δεν το έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει… Παίρνει ανθρώπους δικούς μας, τους γονείς των φίλων μας, τους γείτονες μας…
Ας προσέξουμε λίγο παραπάνω… Ας μείνουμε στα σπίτια μας…
Σίγουρα είναι δύσκολη η οικονομική κατάσταση σε όλες τις κλειστές επιχειρήσεις. Σίγουρα τα κλειστά σχολεία έχουν επηρεάσει τη ζωή των παιδιών μας. Σίγουρα μας λείπουν οι φίλοι μας, ένας καφές μαζί τους, ένα άγγιγμα.
Αλλά ΜΗ… ΜΗΝ ΑΨΗΦΑΤΕ ΤΟ ΚΑΚΟ…
Προσευχηθείτε για όλους αυτούς που παλεύουν. Στηρίξτε τους ηθικά. Η ζωή έγινε πια τόσο εύθραυστη…
Δεν θέλω ποτέ ξανά να ακούσω, μάθω, διαβάσω ότι έφυγε κάποιος από τον ιό…
Δεν θέλω…
Να προσέχετε όλοι μωρέ…
Λιλίκα
Το κείμενο είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύεται στη Ματιά με την άδειά της.
