Από γειτόνισσες είμαι… ατυχήσασα
που έλεγε και η κυρία Κοκοβίκου…
Τα δέντρα τις ενοχλούν, τα τσουρωμαδάνε,
Τα φύλλα τις ενοχλούν, τα σπρώχνουν η μία κατά κάτω και η άλλη κατά πάνω…
Τα μάτια δεκατέσσερα, δε μπορούμε ούτε να… αναπνεύσουμε…
Η σομπίτσα μας τις ενοχλεί,
μάλλον νομίζουν ότι ζουν στο Κολωνάκι,
το κουζινέτο μας, το λένε στάβλο κι ας είναι τοοοοοσο πρακτικό και τόσο αστραφτερό…
τέλος πάντων, γυναίκες…
έχω όμως γείτονα αστέρι!!!
Εργατικό σαν μυρμήγκι ?, καλόβολο, χαμογελαστό, θετικό, φιλόζωο, φιλολάτρη…
όχι ποτέ δε λέει και αγαπάει οοοοολου του κόσμου τα παιδιά…
τον λέμε θείο και δεν θέλει, τον λέμε παππού και ταράζεται,
τον λέμε Μήτσο και είναι ένας και μοναδικός…
Σήμερα, γυρνώντας από το χωράφι, κάτω από τη βερικοκιά του, έχει βάλει αυτή την επιγραφή…
Σταμάτησα με το αμάξι κι έμεινα ώρα να κοιτάζω…
Να τρώτε ελεύθερα βερίκοκα λοιπόν και να τον αφήνετε, χωρίς γκρίνια και χωρίς να σας ζητάει βοήθεια, να φροντίζει όλα τα αδέσποτα του χωριού μας…
????????????
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
