ΑΝΗΣΥΧΙΑ – ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ
Αυτό το κάτι
πούχει κανείς
μέσ’ στην ψυχή του
είναι το είναι του
είν’ ο εαυτός του
είν’ η ζωή του.
Που τον παιδεύει
και δεν το βρίσκει,
γιατί ούτ’ ο ίδιος
συχνά γνωρίζει.
Κείνο που θάθελε,
κείνο ζητάει.
Όπως το θέλει.
Κιάν δεν το εύρει
τονε παιδεύει.
Κανείς δεν ξέρει
τι ‘ναι, πού βρίσκεται.
Είτε στα πλούτη,
είτε στη δόξα.
Είναι κρυμμένο
μέσ’ στην ψυχή.
Μέσα στο «είναι»
του χαρακτήρα.
Άμα το βρεί,
τότε μπορεί
νάβρ’ η ψυχή
την αγαλίαση.
Δεν είν’ ο πλούτος
ούτε η δόξα.
Δεν είν’ η αγάπη
ή η μοναξιά.
Είν’ όλ’ αυτά.
Και το καθένα,
όπως θα τόθελε
κείνος που ψάχνει.
Συνήθως όμως
ούτε ο ίδιος
καταλαβαίνει,
κι έτσι βαραίνει.
Μένει για πάντα
εκεί κρυμμένο
και περιμένει,
λές ριζωμένο.
Όταν συμβεί
ο έξω κόσμος
νάναι το ίδιο
μ αυτό το «κάτι»,
Σα συμμετρία.
Ένας καθρέφτης
με μόνο σύνδεσμο
αυτόν τον ίδιο,
τότε ξεσπάει
και γαληνεύει.
Αλλοιώς θεριεύει
και κυριεύει,
τον κάθε άνθρωπο
οπού το έχει.
Και είν’ ανάλογο
της ίδιας του ζωής!…
Πειραιάς, Ιανουάριος 1976
Γεώργιος Βελλιανίτης
