Τι να πρωτοβάλω σ’ αυτήν την τσαντούλα τη μικρή, που εσύ Θανάση μου, με τόση λαχτάρα διάλεξες…
Τους 45 μήνες που σε έχω για παιδί… Τους 45 μήνες που με έκανες μάνα… Τα πρώτα σου βήματα που έκανες το Νοέμβρη του ’17, λίγο πριν γίνεις 1 και που εγώ δεν τα ‘δα γιατί ήμουν στη δουλειά… Τα πρώτα σού γενέθλια… Τα πρώτα σου λόγια που άργησαν να έρθουν… Τη ζωηράδα σου… Την αχαράδα σου… Την αγάπη σου για τα χωράφια και τα εργαλεία του πατέρα σου… Τη λαχτάρα σου να ξυπνήσεις και να πας κάτω στον παππού… Τη γκρίνια σου την ατέλειωτη όταν σου πειράζει ο Μίμης τα παιχνίδια σου… Το “μαμά είσαι πολύ ομοφη” όταν με βλέπεις με τα μαλλιά μου κάτω… Το “μαμά κάνεις πολύ ωραίο φαΐ”…
…
Τι να βάλω αγόρι μου μέσα;
Νεράκι να δροσιστείς… Φαγάκι να χορτάσεις… Πετσέτα να σκουπιστείς…
Και όχι Θανάση μου, την τετα σου και την πιπίλα σου δεν θα τη βάλω μέσα… Δεν χωράει… Παρά θα τη βρεις την τετα σου φρεσκοπλυμένη και μοσχομυριστή να σε περιμένει καθώς θα γυρίσεις από την πρώτη σου μέρα στο σχολείο…
Αχ Θανάση μου… Αχ παιδιά όλου του κόσμου…
Ας έχουμε μια καλή σχολική χρονιά…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
