Ζύμωνε η Βαγγελούδα μου…
Σε τίποτα δεν το είχε… στη στιγμή έφτιαχνε ψωμί, πίτες, λιψά, κλίκια και σκλόψωμα (ψωμιά για τα σκυλιά του κοπαδιού)…
Το καντήλι αναμμένο… τα δαχτυλίδια της στην άκρη…
Είχε ένα δαχτυλίδι με το δάκρυ Της Παναγιάς… πόσο το ήθελα…
Όταν το έβγαζε, πήγαινα και το άρπαζα και το φορούσα…
…όταν θα πεθάνω, εσύ θα το πάρεις…
…ποτέ να μην πεθάνεις,δε θέλω δαχτυλίδι…
Σαν ήρθε η άνοια, μαζί με το μυαλό, χάθηκε το δαχτυλίδι… χάθηκε ο νους, η γνώση, το ζύμωμα, το μαγείρεμα, η πάστρα, η λάτρα…
χάθηκαν όλα…
Έμεινε μόνο η ύλη, το σώμα…
Είχε όμως τη μυρωδιά της… αυτή τα μαλάκωνε όλα, τα ηρεμούσε, τα γλύκαινε…
Ήταν τα ματάκια τα ορθάνοιχτα…
Κι έχει δύο μήνες που χάθηκαν κι αυτά… χάθηκε η μυρωδιά… έκλεισαν τα ορθάνοιχτα ματάκια… για πάντα…
***στη μνήμη της Βαγγελούδας μας…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
